Բենիամինի հարազատները չգիտեն, որտեղ ծաղիկներ խոնարհեն

Բենիամինի մար­մինն ամ­փոփ­ված է Ստե­փա­նա­կեր­տի Եղ­բայ­րա­կան գե­րեզ­մա­նո­ցում։ Այսօր նրա հարազատները չգիտեն՝ որտեղ ծաղիկներ խոնարհեն:

Ար­ցա­խյան 44-օրյա պա­տե­րազ­մում նա­հա­տակ­ված Բե­նիա­մին Ար­թու­րի Պետ­րո­սյա­նի հի­շա­տա­կին Աս­կե­րա­նի շր­ջա­նի Ռև հա­մայն­քում հու­շա­քար-հու­շաղ­բյու­ր էր կառուցվել, որ պիտի սրբատեղի դառնար մարդկանց համար։ Բաց­ման արարողությա­նը հոծ բազմություն էր հավաքվել: Հայրը՝ Արթուր Պետրոսյանն էր նախաձեռնել ու իր միջոցներով կառուցել հուշաքարը, իսկ միջոցառումը կազմակերպել էին Արցախի պահեստազորի սպաների միությունը և Ծաղկաշատի դպրոցը։ 2021-ի աշնանն էր դա: Այդ ժամանակ ոչ ոքի մտքով չէր անցնում, որ ուղիղ 2 տարի հետո լրիվությամբ կհայաթափվի Արցախը և մեր բոլոր սրբությունները կմնան այնտեղ:

Բե­նիա­մին Ար­թու­րի Պետ­րո­սյա­նը ծն­վել է 1989 թվա­կա­նի հունվարի 22-ին Ստե­փա­նա­կերտ քա­ղա­քում։ Հե­տո ըն­տա­նի­քը տե­ղա­փոխ­վել է Մար­տա­կերտ, քա­նի որ նրա հայ­րը՝ Ար­թու­րը, զին­վո­րա­կան էր։ Դպ­րոցն ա­վար­տե­լուց հե­տո Բենիամինն ուսու­մը շա­րու­նա­կել է <<Մես­րոպ Մաշ­տոց>> հա­մալ­սա­րա­նի իրա­վա­գի­տու­թյան բաժ­նում։

2007-2009 թվա­կան­նե­րին ծա­ռա­յել է Ար­ցա­խի Հան­րա­պե­տու­թյան ՊԲ շար­քե­րում։ Ակ­տիվ մաս­նակ­ցու­թյուն է ու­նե­ցել նաև 2016 թվա­կա­նի Ապ­րի­լյան քա­ռօ­րյա պա­տե­րազ­մում։ Ա­ռա­ջին իսկ վայր­կյա­նից նա Մար­տա­կեր­տի շր­ջա­նի առաջնագ­ծում էր, մաս­նակ­ցել է նաև Թա­լի­շի թեժ մար­տե­րին։

2020 թվա­կա­նի սեպ­տեմ­բե­րի 27-ին՝ պա­տե­րազ­մի լուրն առ­նե­լուն պես Բենիամինն ընդգրկվել է Մար­տա­կեր­տի Վլա­դի­միր Բա­լա­յա­նի ան­վան գու­մար­տա­կում, մաս­նակ­ցել Մար­տա­կեր­տի և Մա­տա­ղի­սի պաշտ­պա­նու­թյա­նը, այ­նու­հետև նա ջո­կա­տի մի մա­սի հետ տե­ղա­փոխ­վել է Շե­խեր գյու­ղի հատ­վածը։ Ընկերները պատմում են, որ Բենիամինը կռվում էր անձնվիրաբար, չէր երկնչում թշնամուց։ Նա իր պահվածքով ուժ էր տալիս զինվորներին։ Ճակատագիրը, սակայն, երիտասարդի հանդեպ բարյացակամ չէր տրամադրվել։ Նոյեմբերի 1-ին՝ Կար­միր Շու­կա­յի հատ­վա­ծում, նահատակվում է հերոս հայորդին․ վերադառնում էր մար­տա­կան հեր­թա­պա­հու­թյու­նից։

Բենիամինի մար­մինն ամ­փոփ­ված է Ստե­փա­նա­կեր­տի Եղ­բայ­րա­կան գե­րեզ­մա­նո­ցում։

Այսօր նրա հարազատները չգիտեն, որտեղ ծաղիկներ խոնարհեն։ Բազմապատկված ցավով ապրում են որդուց հարյուրավոր կիլոմետրեր հեռու։ Նրանց միակ սփոփանքը զավակի լուսանկարներն են, որոնցից յուրաքանչյուրը յուրովի մի պատմություն է ծնողների համար, իսկ հետ­մա­հու պարգևատր­ված <<Մար­տա­կան խաչ>> երկ­րորդ աս­տի­ճա­նի շքան­շա­նը հպարտություն է բերում նրանց։

Կարինե ԲԱԽՇԻՅԱՆ