Երեւանում գերագույն պատասխանատվությունից են խոսում․ բոլորը նստելու են

Սահմանազաժման կանոնակարգի քննարկումները Հայաստանի ակտուալ վերնախավում առաջացրել են գերագույն պատասխանատվության հարց, քանի որ գործն հասել է հայկական իրավունքներից օրենքով հրաժարվելու եւ պետությունը ուրիշներին փոխանցելու մասին։

Չնայած 2020-2024-ի եւ դրանից առաջ մարդկային եւ տարածքային կորուստներին, առ այսօր իրավաքաղաքական ոչ մի փաստաթուղթ գոյություն չունի, որը կհիմնավորեր հայկական իրավունքների չեղարկումը եւ հայկական տարածքների /Արցախն ու Նախիջեւանը/ որեւէ այլ պետության պատկանելիությունը։ Նույնիսկ պատերազմները, հայաթափումը, օկուպացիան չբերեցին նման փաստաթղթերի ստեղծման։ Ավելին՝ զավթումն ու բնակչության միակամ դուրս գալը Արցախից ավելի են ընդգծել զավթիչների իրավազրկությունը։

Եթե Արցախի եւ Նախիջեւանի՝ Ադրբեջանին պատկանելու մասին մի թղթի կտոր լինել, այն վաղուց բոլորի աչքն էին մտցրել։ Բայց նման փաստաթուղթ գոյություն չունի, թեկուզ ՀՀ իշխանությունները “հուշում են” Ալմաթիի հռչակագիրն ու ՄԱԿ բանաձեւերը։ Հիմա Հայաստանի «վերնախավը»՝ իշխանությունով եւ ընդդիմությունով լծվել են հայկական իրավունքներից հրաժարվելու իրավական հիմքի ստեղծմանը։

Սահմանազատման կանոնակարգը առաջին փաստաթուղթը կլինի, որը կամրագրի Հայաստանի հրաժարումը Արցախից եւ 1921 թ․ Կարսի պայմանագրով Հայաստանից ապօրինաբար բռբազավթած տարածքներից, այդ թվում Նախիջեւանից։

Դա իրոք բարձրագույն պատասխանատվություն է ենթադրում։ Եւ Հայաստանի «վերնախավը» զբաղված է հիմա պատասխանատվությունը միմյանց վրա գցելով։

Անդրադառնալով ապագա պատասխանատվության մասին հնչած հայտարարություններին՝ փոխվարչապետ Մհեր Գրիգորյանը նշեց. «Ձեզ թվում է՝ ես դա չեմ հասկանում, բայց ես հասկանում եմ նաև մեկ բան, որ եթե մենք մեր պրոբլեմները չլուծենք՝ ոչ մեկ չի լուծի կամ կլուծի երրորդ երկիր, իսկ դա ես համարում եմ դավաճանություն»:

Դա, իհարկե, արդարացում չէ, քանի որ ցանկացած բանական մարդ կհարցնի․ իսկ այլ ձե՞ւ չկա հարցերը լուծելու, բացի մեր իրավունքներից հրաժարվելը։ Եւ եթե դուք այլ ճանապարհ չգիտեք, ինչո՞ւ հրաժարական չեք տալիս, այլ համառ տանում եք հայոց իրավունքներից եւ տարածքներից հրաժարվելու գիծը։

Իշխանավորները եւ ընդդիմությունը լավ ձեւ են գտել․ նրանք ոչ թե բանական հարցերին են պատասխանում, այլ միմյանց մեղադրանքներին, որոնք չեն ընդգրկում Մոսկվայից տաբուի տակ դրված հարցերը։ Օրինակ, ընդդիմությունը կարող է լսումներ անել Անկախության հռչակագրի հարցով եւ ոչ մի բառ չասի Արցախի եւ Հայաստանի միացումի մասին 1989 թ․ որոշման մասին։ Տաբու է։ Կամ Կարսի պայմանագրի եւ Թուրքիայի հետ ներկայիս սահմանների օրինականության մասին։ Տաբու է։

Ավետիք Չալաբյանը ասում է, որ «Մհեր Գրիգորյանի դեմ հանցագործության մասին հաղորդում ենք ներկայացրել»։

“Չեք համարո՞ւմ, որ անձամբ Դուք, որպես պետական պաշտոնյա, վերազանցել եք Ձեր իրավասությունները, և Հայաստանի Հանրապետության տարածքներ եք զիջել Ադրբեջանին, առանց ունենալու դրա համար որևէ վավերական իրավական հիմք:

Մենք հետամուտ ենք լինելու, որ պարոն Գրիգորյանը կանգնի դատարանի առջև և այս հարցերին պատասխանի այնտեղ, ոչ թե փորձի պրիմիտիվ մանիպուլացիաներով Ազգային ժողովում մարդկանց մոլորության մեջ դնել», ասել է Չալաբյանը:

«Ամեն բան շատ լավ հասկանալով ու շնորհակալություն հայտնելով իմ ապագայի նկատմամբ հոգատարության համար՝ ուզում եմ ասել՝ վստահ եղեք, որ որևէ կասկած ու մտահոգություն դրա հետ ես չունեմ՝ անկախ թե ինչ տեղի կունենա», ասել է Մհեր Գրիգորյանը, հաստատելով, որ չգիտի, թե ինչ տեղի կունենա։

Եւ նա, եւ մնացածները գիտեն, որ բոլորը նստելու են։