Ալեն Սիմոնյանին պետք է հիշեցնել ՄԱԿ-ի բանաձեւերի հիմնական պահանջը

Մինչ Հայաստանի Ազգային ժողովը քննարկում էր Ադրբեջանի հետ սահմանների սահմանազատման հանձնաժողովի կանոնակարգը, ֆաշիստական, նացիստական ​​միավորման Միլլի Մեջլիսը սկսեց ստեղծել քոչվորների հորինած անհայտ ադրբեջան վերադառնալու նախաձեռնող խումբ, որը իրականում ենթադրում է Հայաստանի ներկայիս տարածքը։

Իսկ ինչո՞ւ ոչ։ Ի վերջո, Հայաստանի ներկայիս իշխանությունը թե՛ Արցախի, թե՛ Հայաստանի հանդեպ բոլոր իրավունքները հանձնել է ահաբեկիչների ձեռքը։ Սրանում համոզվելու համար բավական է լսել ՀՀ իշխանական «մեծն դիվանագետների» ելույթները, որոնք կրկնում են ռուս-թուրքական-ադրբեջանական հանցագործ եռյակի՝ Հայաստանի պետականությունը վերացնելու և այն «խաչմերուկի» եւ “проходной двор”-ի վերածելու նարատիվները։

Հասարակ մարդուն, որի գիտակցությունն այդքան հմտորեն շահարկում են ՀՀ վարչապետը, Ազգային ժողովի նախագահը և մյուս բարձրաստիճան պաշտոնյաները, դժվար է հասկանալ, որ խաղաղություն կնքելու կառավարության համառ ցանկության հետևում իրականում հայկական պետությունը վերացնելու ծրագիրն է, իսկ խաղաղություն չի եղել և չի լինելու։ Որովհետև ռուս-թուրք-ադրբեջանական ահաբեկիչները և մանկասպանները չեն ցանկանում խաղաղություն ժողովրդի հետ, որին նրանք հռչակել են դարավոր թշնամի և պանթուրքիստական ​​Թուրանի ծրագրերի տապալման մեղավոր։

Հայ ժողովրդի համար դժվար է գիտակցել նաև, որ Հայաստանի իշխանությունները ԽՍՀՄ-ի փլուզումից հետո անկախության տարիներին հետեւողականորեն հանձնել են մեր ազգի իրավունքներն ու կամքը քոչվորներին, որոնք յուրացրել են ոչ միայն հայկական հողերը, այլև հայկական մշակույթը, ճարտարապետությունը և սովորույթները։ Մնում է միայն յուրացնել հայկական ինքնությունը կամ ազգը թուրքացնել և ընդմիշտ փակել «Հայկական հարցը»։

Դատելով մեր ուժերի հայտարարություններից՝ ահաբեկիչներին դա մինչ այժմ հաջողվել է։

Բավական է հիշել ՀՀ Ազգային ժողովի նախագահ Ալեն Սիմոնյանի խոսքերն այն մասին, որ Արցախը օկուպացնելու իրավունք Ալիեւին տրվել է ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհրդի 4 բանաձեւերով (822, 853, 874 եւ 884)։

Ինչի՞ մասին էին այս բանաձեւերը, որոնք ընդունվել էին ղարաբաղյան պատերազմի ամենաթեժ պահին՝ 1993 թվականի ապրիլի 30-ից նոյեմբերի 12-ը։

Առաջնային, ամենակարեւոր պահանջը՝ անհապաղ զինադադարն էր, բոլոր ռազմական գործողություններն ու թշնամական գործողությունները դադարեցնելը։ Այս պահանջը կարմիր թելի պես անցնում է բոլոր 4 բանաձեւերի միջով, որպես դրանց ընդհանուր միջուկ:

Ա.Սիմոնյանը ծանո՞թ է այս պահանջին։ Հազիվ թե։ Նրա համար ավելի հեշտ էր կրկնել ադրբեջանական նարատիվը, որը, ըստ էության, հանգեցնում է բանաձեւերի պահանջները «գրավյալ տարածքների» ազատագրմանը։

Ազգային ժողովի նախագահը հետաքրքրվե՞լ է, թե ով եւ ինչու սկսեց պատերազմը արցախցիների դեմ։ Ամենայն հավանականությամբ ոչ, այլապես նա կիմանար, որ հայ տղամարդիկ ստիպված էին զենք վերցնել ու պաշտպանել իրենց ընտանիքները։ Իսկ դրա համար անհրաժեշտ էր ոչնչացնել ադրբեջանական զինուժի կրակակետերը, ինչի պատճառով մեր զինված ստորաբաժանումները պետք է ազատագրեին այն տարածքները, որտեղից ամեն օր հրետանային գնդակոծում էին խաղաղ բնակչությանը։

Ազգային ժողովի նախագահը պետք է ուշադիր ուսումնասիրեր բոլոր 4 բանաձեւերը, գուցե հասկանար, որ նույնիսկ կորցնելով իր տարածքները՝ Ադրբեջանը չհամաձայնեց զինադադարի, քանի դեռ գործը չի հասել Իրանի հետ սահմանին։

Բոլոր 4 բանաձեւերում խոսվում էր Ադրբեջանի եւ Հայաստանի միջեւ հարաբերությունների վատթարացման եւ լարվածության մասին։ Բայց դրանցից ոչ մեկում Հայաստանը չի նշվում որպես հակառակորդ կողմ։

Փոխանակ միջազգային հանրությանը համոզել՝ ստիպել ադրբեջանին ճանաչել Լեռնային Ղարաբաղի կարգավիճակը, հայ բարձրաստիճան պաշտոնյան Ադրբեջանին հնարավորություն է տալիս հավակնել Հայաստանի Հանրապետության ողջ տարածքին։ Ինչն էլ Բաքուն անում է հաջողությամբ. գոյություն չունեցող «Արևմտյան Ադրբեջանի» հայեցակարգն արդեն ներկայացվել է Մելլի Մեջլիսի քննարկմանը:

Մարգարիտա Քարամյան