ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ի կեղծավորությունը. «աջակցել Ադրբեջանին հայկական հուշարձանների պահպանման գործում»

«Լեռնային Ղարաբաղը երկար տարիներ եղել է ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ի ուշադրության կենտրոնում. Կազմակերպությունը մտահոգված է տարբեր ծագման և տեսակների մշակութային արժեքների հնարավոր ոչնչացման մասին հաղորդումներով»։

ՅՈՒՆԵՍԿՈ-ի՝ 1954 թվականի Հաագայի կոնվենցիայի կոմիտեի և դրա երկու արձանագրությունների (1954 և 1999 թվականներին) քարտուղար Քրիստա Պիկկատի այս խոսքերը որպես «սև հումոր» են հնչում։

Հետաքրքիր է, քանի՞ տարի է, որ Լեռնային Ղարաբաղը գտնվում է ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ի ուշադրության կենտրոնում։

Արդյո՞ք տիկին Պիկկատը նկատի ունի վերջին 4 տարիները, այսինքն՝ աստիճանական ռազմական ագրեսիայի, ցեղասպանության ու էթնիկ զտումների տարիները։ Թե՞ Արցախի ինքնորոշման բոլոր 30 տարիները։

Ի վերջո, Լեռնային Ղարաբաղը, այսինքն՝ Արցախի Հանրապետությունը, համաշխարհային հանրությանը հայտնի է 1988 թվականից, երբ նախկին ԼՂԻՄ-ի բնակիչները, օգտվելով ինքնորոշման իրենց իրավունքից, որոշեցին անջատվել Խորհրդային Ադրբեջանից, քանի որ խորհրդային այս հանրապետությունն ակնհայտորեն վարում էր հայատյաց քաղաքականություն և ԼՂԻՄ-ի ժողովրդագրական կազմի փոփոխության կուրս՝ հօգուտ մահմեդական բնակչության։

70 տարիների ընթացքում Խորհրդային Ադրբեջանը վարել է հայոց պատմության, մշակույթի, ավանդույթների, ճարտարապետական ​​հուշարձանների յուրացման ու կեղծման քաղաքականություն։ Այս ամբողջ քաղաքականությունը «ամրապնդվեց» այսպես կոչված ալբանիզացիայի միջոցով, և վերջին 4 տարում այդ հայեցակարգը սկսեց ակտիվորեն առաջ մղվել Ռուս ուղղափառ եկեղեցու աջակցությամբ։

Հետաքրքիր է, որտեղ էր ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ն: Ինչո՞ւ միայն հիմա ՄԱԿ-ի կրթության, գիտության և մշակույթի գծով մասնագիտացված գործակալությունը հիշեց Արցախի ժառանգությունը, որն անխնա ոչնչացվում է Ադրբեջանի կողմից ողջ աշխարհի աչքի առաջ։ Իրոք, ժամանակակից տեղեկատվական դարաշրջանում անհնար է թաքցնել այնպիսի աղաղակող փաստեր, ինչպիսիք են դարավոր եկեղեցիների, վանքերի գնդակոծումը, երկարամյա պատմություն ունեցող ողջ բնակավայրերի ավերումը։

Թեև բավական է հիշել բռնապետ Ալիևի կնոջ հետ կապված սկանդալը, ով երկար տարիներ եղել է ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ի բարի կամքի դեսպան, հասկանալու համար, որ այս կազմակերպությունը մարգինալացված է, ինչպես Երկրորդ համաշխարհային պատերազմից հետո ստեղծված բոլոր միջազգային կազմակերպությունները, եւ վաղուց բուժման կարիք ունի։

Շատ հաճախ արցախցիներին մեղադրում են այսպես կոչված միջազգային հանրության կողմից ընդունված հայտարարություններից, որոշումներից, բանաձեւերից դժգոհ լինելու մեջ։ Բայց դա թերևս այն պատճառով է, որ այդ հայտարարություններն ընդունվում են, երբ արդեն ուշ է։

ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ն 2020 թվականից հետո մատը մատին չտվեց, եւ միայն այժմ՝ Արցախի օկուպացիայից և նրա բնակիչների տեղահանությունից հետո, հայտարարում է, որ “իրավիճակը փոխվել է, ՅՈՒՆԵՍԿՈՆ չի կարող առաքելություն ուղարկել “Զինված հակամարտությունների դեպքում մշակութային արժեքների պաշտպանության մասին” 1954 թ․ Հաագայի կոնվենցիային համապատասխան։ Մենք հիմա Ադրբեջանի իշխանությունների հետ քննարկում ենք, թե ինչպես կարող ենք աջակցել նրանց»։

Այսինքն՝ ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ն, առանց որևէ իրավական հիմքի, որոշել է, որ Արցախը Ադրբեջան է, և այժմ նրա խնդիրները պետք է քննարկվեն Բաքվի հետ։

Ի՞նչ կարող է ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ն քննարկել Ադրբեջանի հետ, եթե անգամ չի կարող մտնել այս ահաբեկչական, նացիստական ​​երկիր, էլ չասած Արցախի տարածքի մասին, որը նա բռնազավթեց և վտարեց ողջ բնակչությանը ցեղասպանության սպառնալիքի տակ։

Ինչպե՞ս կարելի է բանակցել մի ֆաշիստական ​​միավորի իշխանության հետ, որի նպատակը հենց արցախցիների դարավոր կյանքի հետքերի ոչնչացումն է նախնիների հողի վրա։

Մարգարիտա Քարամյան