Վրաստանը Եվրոպային առանց հույսի է նայում. հաջորդը Հայաստանն է

Վրաստանում ավարտվեցին աղմկահարույց ընտրությունները, և թեև այսօր դեռևս նախատեսված է հերթական բողոքի ցույցը, սակայն ակնհայտ է, որ Վրաստանում ընտրությունների արդյունքները վերանայելու ներքին ռեսուրս չկա։ Միակ հույսը Եվրոպան է։ Իսկ Եվրոպան, ինչպես պարզվեց, չունի Վրաստանի գործերին միջամտելու ոչ գործիքներ, ոչ էլ ներքին հարթակ։

Նախագահ Սալոմե Զուրաբիշվիլին Արևմուտքին կոչ է անում ճնշում գործադրել իշխող «Վրացական երազանք» կուսակցության վրա՝ վերանայելու «գողացված ընտրությունների» արդյունքները։ «Եթե ճնշում չկիրառվի, դա կնշանակի, որ Արևմուտքը այնքան էլ չի արել, որ փորձի Վրաստանը պահել արևմտյան կողմում և եվրոպական հեռանկարով»,- ընդգծել է Վրաստանի նախագահը։ Սա հնչեց ոչ միայն որպես նախատինք, այլեւ կապիտուլյացիայի նախազգուշացում։

Մեր պահանջն է, որ շտապ ժամանի Եվրամիության հետաքննող հանձնաժողովը,- ասել է «Ուժեղ Վրաստան» կոալիցիայի առաջնորդներից Աննա Դոլիձեն։ «Տուժողների և վկաների վրա ճնշման վտանգ կա։ Ուստի մենք պահանջում ենք, որ ԵՄ հետաքննող հանձնաժողովը շտապ ժամանի»,- ասել է Աննա Դոլիձեն։

ԵՄ-ն չհայտարարեց «հետաքննող հանձնաժողով» ուղարկելու իր մտադրության մասին և չհրաժարվեց ճանաչել Վրաստանի ընտրությունները՝ սահմանափակվելով հաղթանակած Վրացական երազանքին չշնորհավորելով։

Ավելին, ԵՄ-ն որոշեց կասեցնել Վրաստանի՝ ԵՄ-ին անդամակցելու գործընթացը և որպես «վերսկսման» պայման առաջ քաշեց օտարերկրյա գործակալների և փոքրամասնությունների քարոզչության արգելքի մասին վերջերս ընդունված օրենքների հետ կանչելը։

«Վրացական երազանքի» գործադիր քարտուղար Մամուկա Մդինարաձեն արդեն հայտարարել է, որ «Վրացական երազանքը» չի չեղարկի «Օտարերկրյա ազդեցության թափանցիկության մասին» օրենքը։

Վրաստանում և այլուր մարդիկ հարց են տալիս՝ ինչո՞ւ են եվրոպացիները որպես բանակցությունների վերսկսման «պայման» առաջ քաշում ոչ թե ընտրությունների արդյունքների վերանայում, այլ ԼԳԲՏ քարոզչության արգելքի վերացումը։ Եւ ի՞նչ են արել Վրաստանի «արևմտյան ընտրության» համար հազարավոր կառույցներ, որոնք տարիներ շարունակ ֆինանսավորվել են Արևմուտքից։

Եվրատլանտյան կառույցների` հետխորհրդային ժողովուրդների նկրտումների և աշխարհաքաղաքական ընտրությունների իրականացման անկարողությունը հանգեցրեց մեկ այլ դրամայի, այս անգամ Վրաստանում:

ԽՍՀՄ-ի փլուզումից հետո արևմտյան հիմնադրամներն ու կառավարությունները սկսեցին մեծ ներդրումներ կատարել հետխորհրդային երկրներում ժողովրդավարության և թափանցիկության զարգացման համար: Սա իր ազդեցությունն ունեցավ հատկապես լրատվամիջոցների և քաղաքացիական սեկտորի զարգացման առումով։ Բայց ինչ-որ պահի այդ ներդրումները դարձան բյուրոկրատական ​​աննպատակ իներցիայի մաս։ Իսկ հետխորհրդային երկրներում քաղաքացիական հասարակությունները սկսեցին նմանվել տոտալիտար աղանդներին, որոնք «յուրացրել» էին քաղաքացիական տարածքը և իրենց անհիմն թույլ էին տալիս խոսել ողջ հասարակության անունից։

Նկարված «պատկերը» արագ քանդվեց, երբ ռուսական տոտալիտար մեքենան թափ հավաքեց՝ ընդհուպ մինչեւ ռազմական գործողություններ հետխորհրդային երկրներում՝ Վրաստանում, Ուկրաինայում, հետո Արցախում և նորից Ուկրաինայում։ Այն ժամանակ արևմտյան կառավարություններն ու հիմնադրամները պետք է վերանայեին ֆինանսական աջակցության սկզբունքները և նպատակներ դնեին։ Բայց բյուրոկրատական ​​իներցիան ավելի ուժեղ եղավ, և այժմ արևմտյան երկրները կանգնած են այն փաստի առաջ, որ այն երկրներում, որտեղ զգալի միջոցներ են ներդրել, նույնիսկ նվազագույն հարթակ չունեն աշխարհաքաղաքական շրջադարձ իրականացնելու համար։

Նույն գործընթացը տեղի է ունենում Հայաստանում, որտեղ Արևմուտքը բախվում է կոգնիտիվ դիսոնանսի՝ ռուս-թուրքական դաշինքի քաղաքականություն վարող «արևմտամետ» իշխանություն, հորից առաջ ռուսական դժոխք ձգող համակարգային ընդդիմություն և իներտ «քաղաքացիական հասարակությունը», որը գրեթե ձուլվել է իշխանությունների հետ։