Հասկանալի է, թե ինչու Օսկանյանը. ավելի լավ «մաքրիչ» հնարավոր չէ գտնել

Միջազգային իրավունքի փորձագետներն ակնարկում են, որ այն ուղղությունը, որով գնում է հայ ժողովրդը՝ պաշտպանելու Արցախի ժողովրդի իրավունքները և Արցախի իրավասուբյեկտությունը, ի սկզբանե անպտուղ է։ Խոսքը «էթնիկ զտումներ» և «վերադարձի իրավունք» հասկացությունների մասին է, որոնք միջազգային քաղաքական իրավունքի լիարժեք կատեգորիաներ չեն։

Հայաստանի իշխանությունները դեմ են բռնատեղահանված արցախցիների վերադարձին, ասում է ընդդիմությունը։ Իսկ ինչի՞ է ձգտում ընդդիմությունը՝ իր արցախյան հատվածով հանդերձ։

Արցախի ամբողջական օկուպացումից, ցեղասպանությունից և բնիկ բնակչության տեղահանությունից հետո ստեղծվեց «Օսկանյանի կոմիտե», որը, ստանալով Արցախի խորհրդարանի մի քանի խմբակցությունների մանդատը, “պարտավորվեց” համակարգել արցախցիների իրավունքների պաշտպանությանն ուղղված գործողությունները։ Կոմիտեն ակտիվ գործունեություն ծավալեց և կարողացավ ներգրավել որոշակի լոբբիստական ​​շրջանակներ՝ արդյունավետորեն «մենաշնորհելով» արցախցիների իրավունքների պաշտպանության տարածքը։ Բայց “Օսկանյանի կոմիտեի” գործունեությունը ուղղված չէ Արցախի օկուպացիայի, ուժային  «կարգավորման» անթույլատրելիության, ցեղասպանության միջոցով տեղահանության (ինչը ճանաչեց Լեմկինի ինստիտուտը) ճանաչմանը, ոչ էլ հայերի՝ իրենց հողում ապրելու իրավունքի ճանաչմանը, միջազգային երաշխիքների ներգրավելուն, այն ուղղված է բացառապես «էթնիկ զտումների» և «վերադարձի իրավունքի» ճանաչմանը:

Մենք արդեն նշել ենք, որ վերջիններս միջազգային իրավունքի կատեգորիաներ չեն։ Այդ դեպքում ինչո՞ւ միջազգային իրավունքի բոլոր կատեգորիաներից ընտրվեցին հենց այսները։

Օսկանյանը կշտամբում է Հայաստանի իշխանությանը այն բանի համար, որ արցախցիների վերադարձի իրավունքը քաղաքական մակարդակով լոբբինգ չի արվում, թեև դա կլինի «իրողությունների» և Արցախի օկուպացիայի ճանաչում։ Միևնույն ժամանակ, Օսկանյանը միտումնավոր չի նախատում Փաշինյանի կառավարությանը 2020 թվականի նոյեմբերի 9-ի հայտարարությունը ստորագրելու, ռուսական զորքեր մտցնելու, ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի աշխատանքը տորպեդահարելու և ՄԱԿ-ի բանաձևերը խափանելու համար։ Օսկանյանը այս հարցերում համամիտ է Փաշինյանի հետ, նա միայն ցանկանում է, որ արցախցիները վերադառնան Արցախ, ցանկալի է՝ ռուս խաղաղապահների հովանու ներքո։

Օրերս նա հրապարակել է հերթական «կրակոտ» տեսանյութը, որտեղ պնդում է, որ Պուտինն ու Թրամփը կողմ են Արցախի ժողովրդի վերադարձին։ Ավելին, նա ասում է, որ ՌԴ ԱԳՆ-ի հայտարարությունը, թե Ռուսաստանը չի ցանկանում հապճեպ համաձայնագրի ստորագրում Երևանի և Բաքվի միջև, պայմանավորված է նրանով, որ Մոսկվան ուզում է շարունակել նոյեմբերի 9-ի հայտարարությունը և հասնել արցախցիների վերադարձին։

10 տարի Հայաստանի արտաքին գործերի նախարարի պաշտոնում Օսկանյանը բոլորի աչքին թոզ էր փչում՝ Արցախը Հայաստանի կողմից «օկուպացված» անվանելով և բանակցային ձևաչափից Արցախը դուրս մղելով։ Իսկ նախարարի պաշտոնից հրաժարականից հետո նրա ողջ գործունեությունն ուղղված էր կեղծ օրակարգեր հորինելուն, որոնց շուրջ նա ներգրավում էր հայկական լոբբիստական ​​ուժերին, շեղելով նրանց քաղաքական օրինական պահանջներից և հայերի իրավունքների պաշտպանումից։

Այժմ նա ամեն կերպ փորձում է կանխել հայաստանյան քաղաքական և իրավական տարածքում հայկական իրավունքների և օրինական պահանջների պաշտպանության կենտրոնների ձևավորումը՝ ազգային էներգիան ուղղորդելով անպտուղ ուղղությամբ։

Սա արվում է շատ կոնկրետ արտաքին ու ներքաղաքական պատվերով՝ նպատակ ունենալով վերջնականապես փակել ոչ միայն Արցախի, այլեւ Հայկական հարցը։ «Ազգային պետություն» հասկացությունը խորթ է սփյուռքի բազմաթիվ բնիկների համար, որտեղ կյանքը կառուցված է համայնքային օրենքներով, և միշտ կա մետրոպոլիա:

Վարդան Օսկանյանը Փաշինյանի ստվերային արտաքին գործերի նախարարն է, ամենակեղտոտ գործն անող «մաքրիչը»։