Բաքվի դիվանագետի տարօրինակ հայտարարությունը Հայաստանի մասին

Բաքուն Հայաստանին մեկը մյուսի հետևից պայմաններ է դնում «խաղաղության պայմանագիր» ստորագրելու համար՝ մեկ պահանջելով վերացնել ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի մանդատը, հրաժարվել զենք գնելուց, մեկ՝ Սահմանադրությունը փոփել, եվրոպացի դիտորդների դուրս բերել, ետ կանչել դատական ​​հայցեր և այլն։ Սակայն վերջերս Ադրբեջանի փոխարտգործնախարարը հայտարարեց ևս մեկ «խոչընդոտի» մասին՝ պարզվում է, որ «պայմանագրի» կնքմանը խանգարում է այն, որ Հայաստանի ղեկավարության մեջ տարբեր դիրքորոշումներ կան։

Հայտարարությունը մեղմ ասած տարօրինակ է. ի՞նչ նկատի ուներ Բաքվի դիվանագետը։ Հրապարակավ Հայաստանի ղեկավարության մեջ որևէ տարաձայնության նշույլ չկա Արցախի հանձնման և Թուրքիայի նկատմամբ պահանջներից հրաժարվելու վերաբերյալ։ Անգամ խորհրդարանական ընդդիմությունը չի պահանջում Արցախի դեօկուպացիա՝ բավարարվելով «վերադարձի իրավունքով» և չի հիշում Կարսի պայմանագիրը՝ հաշտվելով «խորհրդային սահմանների» հետ»։ Էլ չասենք իշխող ուժի մասին, որտեղ բոլորը նայում են Փաշինյանի բերանին։

Ճիշտ է, վերջերս այնտեղ էլ ճաքեր են ի հայտ եկան, օրինակ, «ինտիմ» լույսի ներքո ներկայացվող Հովիկ Ագազարյանի պատմությունը փաստացի զրկեց Քաղաքացիական պայմանագրին սահմանադրական մեծամասնությունից։ Դա խիստ անհրաժեշտ է սահմանադրական փոփոխությունների և «խաղաղության պայմանագրի» վավերացման համար։ Ավելին, Ագազարյանը փաստացի ասել է, որ այս հարցերով չի քվեարկի այնպես, ինչպես Քաղաքացիական պայմանագիրը։ Այժմ Ագազարյանին միացել է նրա ընկեր Ասլանյանը, ուստի սահմանադրական մեծամասնություն այլեւս չկա։

Բայց դժվար թե Բաքվի դիվանագետը դա նկատի ունենար։ Ավելի շուտ նա ակնարկել է Հայաստանի արտաքին կառավարմանը և այն, որ այդ կառավարումը նախկինի պես մեկ բևեռից չի իրականացվում։ Իսկ Փաշինյանն այլևս չի կարողանում «խեղդել» մյուս բևեռներին։

Նախկինում ամեն ինչ պարզ էր՝ պայմանավորվում եք Ռուսաստանի հետ և Հայաստանի հետ կարող եք անել այն, ինչ ուզում ենք։ Հիմա, ըստ ամենայնի, խնդիրներ են առաջացել, և նույնիսկ Հայաստանի իշխանությունները չեն կարողանում հաղթահարել արտաքին խաղացողների կողմից առաջադրված որոշակի խոչընդոտները։

Օրինակ, այսպես կոչված Զանգեզուրի միջանցքի վերաբերյալ Իրանի դիրքորոշումն անհաղթահարելի խոչընդոտ է Բաքվի և Երևանի իշխանությունների համար։ Ֆրանսիայի դիրքորոշումը կարևոր դեր է խաղում Հայաստանի ռազմական ներուժի ապահովման և ռուս-թուրքական ալյանսից հարաբերական անկախության ապահովման գործում։ ԵԱՀԿ-ի դիրքորոշումը, որը հետ չի կանչում Մինսկի խմբի մանդատը, նույնպես հուշում է, որ Բաքվի եւ Երեւանի միջեւ “երկկողմանի կարգավորումը” չի աշխատի, եւ Հայաստանի սահմանները միջազգային խնդիր է։

Բաքվի պաշտոնյան նկատի ուներ նաև Սփյուռքը, որն ակնհայտորեն գործում է ի հեճուկս Հայաստանի իշխանությունների և զգալի ազդեցություն ունի։ Սփյուռքի կազմակերպությունների շնորհիվ Եվրախորհրդարանում և տարբեր երկրների խորհրդարաններում ընդունվեցին բանաձեւեր, որտեղ միանշանակ գնահատական ​​տրվեց Բաքվի գործողություններին Արցախում։ ԱՄՆ Կոնգրեսում լսումներ են անցկացվում, որտեղ կոնգրեսականներն ուղղակիորեն ասել են, որ ղարաբաղյան հակամարտությունը չի լուծվել, և թեև բոլորը ցանկանում են խաղաղություն Երևանի և Բաքվի միջև, սակայն դա չպետք է լինի տարածաշրջանում հայկական գործոնի հաշվին։

Այնպես որ, Բաքուն անհանգստանալու բան ունի, թեև գիտեն նաև, որ Երևանի Կոպիրկինի անվան խորհրդարանը կընդունի ցանկացած փաստաթուղթ, եթե դա ասի Պուտինը։