Եղիշե Կիրակոսյանի հրաժարականը կապված է Ռուբեն Վարդանյանի հետ. գերիներին կդատեն Երեւանո՞ւմ
- 12:24 06.03.2025
Երեկ հայտնի դարձավ, որ Եղիշե Կիրակոսյանը միջազգային իրավական հարցերով Հայաստանի ներկայացուցչի պաշտոնից կազատվի իր իսկ դիմումիհամաձայն, ինչը հաստատել են վարչապետի աշխատակազմից։ Միաժամանակ նշվում է, որ միջազգային իրավական հարցերով Հայաստանի ներկայացուցչի գրասենյակը կշարունակի գործել սովորական ռեժիմով։
Ավելի վաղ «168 ժամ» թերթը հայտնել էր, որ միջազգային իրավական հարցերով Հայաստանի ներկայացուցչի գրասենյակի գրեթե բոլոր աշխատակիցները աշխատանքից ազատման դիմում են ներկայացրել։ Ըստ հրապարակման՝ պատճառը Նիկոլ Փաշինյանի՝ Ադրբեջանի դեմ դատական հայցերից հրաժարվելու մտադրությունն է, ինչին, ըստ աղբյուրի, Կիրակոսյանի գրասենյակը չի համաձայնել։
Կիրակոսյանի հրաժարականը կապվա՞ծ է Ռուբեն Վարդանյանի և մյուս բանտարկյալների գործի հետ։ Եւ արդյո՞ք միջազգային ատյաններում հայցերից Հայաստանի հրաժարումը պայման է Հայաստանի և հայ բանտարկյալների դեմ շինծու դատավարությունները դադարեցնելու և նրանց ազատ արձակելու համար։
Այս ենթադրության հիմնավորվածությունը հաստատվում է նրանով, որ Արցախի ռազմաքաղաքական ղեկավարությունը գերևարվելուց 1,5 տարի անց միայն Հայաստանի իշխանությունը հանկարծ սկսեց խոսել բանտարկյալների նկատմամբ խոշտանգումներ կիրառելու և նրանց ցուցմունքների իրավական տեսակետից անօրինական լինելու մասին։
Ավելին, ինչպես երեկ հայտնեց Արարատ Միրզոյանը, ԱԳՆ-ն ի վերջո ընդունել է գերիների մասին հայտարարություն, և այդ խնդրի մասին ինքը՝ նախարարը, խոսել է միջազգային կազմակերպությունների՝ ՄԱԿ-ի և Կարմիր խաչի ղեկավարների հետ (նշենք, որ Բաքուն նույն օրերին հայտարարեց ԿԽՄԿ-ի և ՄԱԿ-ի գրասենյակները փակելու մտադրության մասին): Նիկոլ Փաշինյանը խորհրդարանում չասաց, թե ինչ է անում Հայաստանը գերիներին ազատելու համար, սակայն ասաց, որ քայլեր են ձեռնարկվում։
Մինչդեռ Ռուբեն Վարդանյանի ընտանիքի իրավախորհրդատու, հայտնի փաստաբան Ջարեդ Գենսերը մի քանի պարզ առաջարկներ է հրապարակել, թե կոնկրետ ինչ կարող է անել Հայաստանի կառավարությունը։ Սրանք քայլեր են, որոնք ցանկացած իշխանություն կձեռնարկեր իր քաղաքացիներին պաշտպանելու համար, և փաստաբանը չի հասկանում, թե ինչու ՀՀ կառավարությունը դա չի արել, թեկուզ ուներ և իրավունք, և հնարավորություն։
Բայց Հայաստանում ապրողների համար միանգամայն ակնհայտ է, որ Բաքվում հայ բանտարկյալների հարցը ոչ թե իրավաքաղաքական վեճի առարկա է Ալիևի և Փաշինյանի միջև, այլ քաղաքական սակարկության առարկա։
Եղիշե Կիրակոյանի հրաժարականը, գրասենյակի հավանական փակման հետ մեկտեղ, այս վեճի վերջնական կետն է։ Հայաստանը դադարեցնում է իր ներկայիս և ապագա հայցերն ընդդեմ Ադրբեջանի, փոխարենը Բաքուն, հավանաբար, կվերադարձնի գերիներին, և Երևանը դա կներկայացնի հասարակությանը որպես բարդ, բայց մարդասիրական որոշում: Իբր ի՞նչ կարող էինք անել, եթե ընտրության առաջ են կանգնեցրել։ Չի բացառվում, որ ազատ արձակված գերիները հետագայում դատվեն Երևանում՝ «հանձնվելու» և Հայաստանը դժվար ընտրության առաջ կանգնեցնելու համար։
Դժվար թե հայ հասարակության մեջ գտնվի մեկը, ով կասի, թե ավելի լավ է բանտարկյալներին չվերադարձնել՝ հանուն հայկական պահանջատիրության։ Սա չի ասի նույնիսկ Եղիշե Կիրակոսյանը, որովհետև կոնկրետ մարդկանց ճակատագրի հարց է դրված։
Եվ դժվար թե որևէ մեկը սրանից հետո սկսի պարզել, թե ինչպես են այդ մարդիկ գերի ընկել, ով է նրանց «համոզել», դժվար թե որևէ մեկն ասի, որ նրանց “համոզելու” սկզբնական նպատակը միջազգային պահանջների հետ կանչման մասին «սակարկոթյունն» էր, և Հայաստանի իշխանությունը 1,5 տարի ոչինչ չարեց, որպեսզի Բաքվին չզրկի այց սակարկության հիմնական հաղթաթուղթից։
Նաիրա Հայրումյան