Այսօրվա հանրահավաքը՝ արցախցիներին ողջ-ողջ «թաղողներին» արժանապատվության մասին հիշեցնելու փորձ է

Այլևս հնարավոր չի լինի ձևացնել, թե Արցախ չի եղել, արցախցիներն այլևս չկան, և ընդհանրապես, անցած 33 տարին դժբախտ սխալ էր, որը հեշտ ստացվեց ուղղել։ Բոլորը ստիպված կլինեք բացել աչքերը և տեսնել ամոթալի ճշմարտությունն իր ամբողջ տգեղ և սարսափելի հմայքով:

Հայաստանի կառավարությունը հպարտությամբ ասում է, որ 120 հազար փախստականների հոսքը պատվով է ընդունել՝ առանց վրանային քաղաքների և մեծ աղմուկի։ Արյունալի ագրեսիայից, Արցախի օկուպացիայից և բնիկ բնակչության տեղահանությունից հետո ամբողջ մեկուկես տարի Հայաստանի կառավարությունն արել է ամեն ինչ, որպեսզի «Արցախ» բառն այլևս չօգտագործվի կամ օգտագործվի միայն վատ իմաստով՝ որպես անեծք։

2018-ին Նիկոլ Փաշինյանի թիմը իշխանության եկավ՝ հատկապես մարզերում ընտրողներին ասելով, որ Արցախն է խանգարումբնականոն կյանքին, և եթե իրենք գան իշխանության, ապա հայաստանցիների որդիներն Արցախում չեն զոհվի (ոչ թե չեն կռվի, չեն ծառայի, այլ չեն զոհվի)։ Ոչ ոք չի ուզում, որ իր որդին զոհվի, ուստի հարյուրավոր մարդիկ ակամայից դարձան Փաշինյանի քաղաքականության մեղսակիցը՝ չհանդիմանելով նրան նույնիսկ 2020 թվականի նոյեմբերի 10-ի հայտարարությունը ստորագրելու համար։

2021 թվականի ամռանը Փաշինյանի թիմը կրկին ստացավ այս ընտրողների ձայները՝ առանց տեսախցիկների նախընտրական հանդիպումների ժամանակ հայտարարելով, որ մենք ձեզ խոստացել ենք, որ ձեր որդիները Ղարաբաղում չեն զոհվի, և դա արեցինք։ Բայց եթե «նախկինները» գան, էլի ձեր տղաներին կուղարկեն զոհվելու «օտար» Ղարաբաղի համար։ Եվ մարդիկ հերթական անգամ լուռ համաձայնեցին մեղսակից դառնալ ազգային ոճրագործության ու ամոթի։

Այս ամենն արվում էր կուլիսներում, բայց այժմ այս խայտառակ խոսույթը դառնում է բաց «պետական» քաղաքականություն։ Գյումրիում Փաշինյանի թեկնածուն ասում է, որ Ղարաբաղն այնքան վատ տեղ էր, որ գյումրեցիները մեծ գումարներ էին վճարում, որպեսզի իրենց որդիները չծառայեն Ղարաբաղում:

Հազարավոր գյումրեցի վառ երիտասարդներ պաշտպանում էին Արցախը, և նրանք, անշուշտ, կարող են «նրանց» Սարիկին պատմել Արցախի մասին ողջ ճշմարտությունը։ Եվ դժվար թե այս անգամ Գյումրիում «Քաղաքացիական պայմանագիրը» կարողանա իր փորձված նախընտրական հնարքը անցկացնել՝ «քանի մենք իշխանություն ենք, ձեր որդիները Ղարաբաղում չեն զոհվի»։

Նախ, Գյումրին մի փոքր այլ քաղաք է, և պատվի զգացումն այստեղ այլ կերպ է ընկալվում։ Երկրորդ՝ օկուպացված Ղարաբաղը և անօթևան ղարաբաղցիների նկատմամբ թշնամանքը որպես նախընտրական հնարք օգտագործելն այլևս տեղին չէ. ժամանակն է, որ «իրենց Սարիկը» ընտրողներին խոստանա, որ նրանց որդիները չեն զոհվի Երասխում, Խոզնավարում, Գորիսում, Վարդենիսում, Սև Լիճում, Ջերմուկում և Հայաստանի մնացած տեղերում։ Դա ապահովելու համար Հայաստանի հետ պետք է անենք նույնը, ինչ Արցախի հետ՝ չկա Հայաստան, չկա զոհվելու տեղ։

Այդ ընթացքում պետք է ձևացնել, թե արցախցիներ չկան, որ շուտով նրանք ոչնչով չեն տարբերվելու ջերմուկցիներից, սյունեցիներից, իսկ 50 հազար բոլորին չենք կարող տալ։

Արցախցիների այսօրվա հանրահավաքը բողոք չէ, այլ հիշեցում, ամոթանք տալու և արցախցիներին ողջ-ողջ «թաղողներին» արժանապատվության մասին հիշեցնելու փորձ, պետական ​​ու ազգային արժեքների, պատվի մասին, նաև որ երջանկությունը թուրքական խաչմերուկում դրված կրպակը չէ։