Գյումրիում եմ ծնվել, մեծացել. Արցախն ինձ համար սրբություն էր

Տիկին Սվետլանան Արցախյան առաջին պատերազմի ժամանակ է Հայաստանից տեղափոխվել Արցախ ու անդամագրվել զինվորական խմբերին՝ թիկունք դառնալով զինվորներին։ Պատերազմի ավարտից հետո չի լքել Արցախը և մշտական բնակություն է հաստատել այնտեղ՝ իրեն համարելով Արցախի լիիրավ քաղաքացի։ Գրեթե 35 տարի ապրել ու արարել է Արցախում, հարազատ դարձել բոլորի համար։

 -Արցախում չեմ զլացել ոչ մի աշխատանք կատարելուց։ Ամեն ինչ արել եմ պատասխանատվությամբ ու սիրով, որովհետև Արցախն ինձ համար սրբություն էր։ Գյումրիում եմ ծնվել, մեծացել, ընտանիք կազմել, սակայն պատերազմից հետո Արցախից չկարողացա վերադառնալ Հայաստան․ հերոսների արյամբ շաղախված հողն ինձ անմնացորդ կապեց իրեն։

Տեղահանությունից հետո աղջկաս և ուսանող թոռանս հետ բնակվում ենք Երևան քաղաքում։ Շատերն ասում են՝ գնացեք մարզեր, ինչո՞ւ եք Երևանում հաստատվել։ Գնամ մարզեր՝ ի՞նչ անեմ։ Ո՞վ չգիտի, որ այնտեղ զբաղվածության խնդիր կա, և մարդիկ ստպված գալիս ու Երևանում են աշխատանք գտնում։

90-ականներին այսպիսի մտածողություն չկար։ Ապացույցը՝ Արցախյան առաջին պատերազմը, երբ Հայաստանից կամավորականների մեծ խմբեր մեկնեցին՝ պաշտպանելու Արցախը։ Նույնը եղավ Ապրիլյան քառօրյա և 2020-ի 44-օրյա պատերազմների ժամանակ։ Այժմ մարդկանց հոգեբանությունը լրիվությամբ փոխվել է ու ցավալի է, որ նման վերաբերմունքի են արժանանում արցախցիները։ Տուն ու տեղ, հայրենիք կորցրած արցախահայությունը թշնամական վերաբերմունք է տեսնում Հայաստանում, իհարկե, ոչ բոլորի կողմից։ Կան մարդիկ, որ սրտացավ ու ապրումակցող են, սակայն միևնույն է՝ մենք այստեղ չընդունված ենք։ Մարդիկ չեն ուզում հասկանալ, որ Արցախը լքել ենք ցեղասպանությունից փրկվելու համար։

Արցախցիները բեռ չեն ոչ ոքի համար, մենք աշխատող մարդիկ ենք և պատրաստ ենք աշխատանքի՝ միայն թե կարողանանք գտնել։ Արցախում կոմունալ տնտեսությունում էի աշխատում և աշխատածս գումարով կարողացել էի տուն ու տեղ դնել։

Արցախից դուրս եմ եկել բոլորովին դատարկաձեռն և ավտոբուսով հասել Հայաստան։ Ապրում ենք վարձակալած տան, որի վարձը կազմում է 150000 դրամ։ Հիմա, երբ զրկվում ենք պետության կողմից տրվող աջակցությունից, ինչպե՞ս պետք է ապրենք։ Տա՞ն վարձ տանք, ուսանո՞ղ պահենք, թե՞ ուրիշ կենցաղային հարցեր լուծենք։ Ակնհայտ է, որ բնակարանային ծրագիրը ձախողված է, ու եթե այսպես շարունակվի, մենք անօթևան կմնանք։ Պետությունը թող մեզ ապահովի բնակարաններով, կամ գումար տա, որ ինքներս ձեռք բերենք՝ գոնե փայտե տնակներ,- վրդովմունքն է կիսում Սվետլանա Առաքելյանը և ավելացնում՝ եթե Արցախ վերադարձ լինի, առաջին վերադարձողներից մեկն եմ լինելու։

Կարինե ԲԱԽՇԻՅԱՆ