Կեղտոտ քաղաքականությունն ավելի հեշտ է թաքցնել «կոռուպցիայի դեմ պայքար» ռեալիթի շոուի տակ

Այսօր շարունակվեց երեկ Հայաստանի խորհրդարանում տեղի ունեցած քննարկումը այն մասին, թե ով է մեղավոր Արցախում Հայաստանի պարտության համար։ Հիշենք, որ երեկ Քննչական կոմիտեի ղեկավարը խոսել է 44-օրյա պատերազմի ընթացքում զինվորականների գործողություններին վերաբերող քրեական գործերի մասին։ Պարզվեց, որ կա 13 հազար քրեական գործ։

Նախկին պաշտպանության նախարար և ներկայիս պատգամավոր Սեյրան Օհանյանը հարցրեց, թե արդյոք Նիկոլ Փաշինյանը հարցաքննվե՞լ է այս գործերով, քանի որ պատերազմը քաղաքականության շարունակությունն է, և պատերազմի արդյունքը որոշել են ոչ թե զինվորականների գործողությունները, այլ քաղաքական որոշումները։ Պարզվեց, որ Փաշինյանին այս գործերի վերաբերյալ չեն հարցաքննել։

Իսկ խորհրդարանի փոխխոսնակ Հակոբ Արշակյանը հայտարարեց, որ պարտության համար մեղավոր է ոչ թե բանակը կամ երկրի ռազմաքաղաքական ղեկավարությունը, այլ Սեյրան Օհանյանի նախարար լինելու տարիներին նշանակված գեներալները, որոնք խրված էին կոռուպցիայի մեջ և թույլ չտվեցին Հայաստանում ստեղծել ռազմաարդյունաբերական համալիր։

Այն, որ գլխավոր դատախազը շուտով կգա խորհրդարան նոր պատգամավորներիհետևից, արդեն ասվում է բաց տեքստով, և ուղղակիորեն խոսում են Սեյրան Օհանյանի մասին։ Ի դեպ, Արցախում պաշտպանության գիծը մինչև 2020 թվականը նույնիսկ Բաքվում կոչում էին Օհանյանի գիծ։ Այսպիսով, Օհանյանի անձի նկատմամբ հետաքրքրությունը իշխանությունների կողմից, ովքեր ամեն գնով գնում են “խաղաղության”, պատահական չէ։ Ուրիշ ո՞ւմ կարելի է մեղադրել Օհանյանի գծի հանձնման համար, եթե ոչ Օհանյանին։

Փաշինյանը անմիջապես հիշեց Սևանի ափին գտնվող առանձնատները (ենթադրաբար՝ Օհանյանինը), նրան (նույնպես ենթադրաբար) անվանելով համբալ, սպառնալով ուղարկել ԱԱԾ նկուղներ և մեղադրելով կոռուպցիայի մեջ։

2018 թվականից ի վեր Հայաստանում կիրառվում են պարզունակ քաղաքական տեխնոլոգիա՝ կոռուպցիայի հետ կապված տարբեր շոուներով հակազգային քայլերի քողարկում։ Կոռուպցիայի շեմը չափազանց դժվար է սահմանել, և դրա տակ կարելի է դնել ամեն ինչ, հատկապես որ իշխանության հասած շատ ղեկավարներ առատաձեռն հիմքեր են տալիս կոռուպցիոն մեղադրանքների համար։ Սակայն, երբ իշխող կուսակցությունը սկսում է բացահայտել ևս մեկ «թալանչու», որպես կանոն, դա վկայում է ոչ թե կոռուպցիայի դեմ պայքարի, այլ քաղաքական փաստարկների բացակայության և հակառակորդների վերացման մասին։

Այս անգամ ամպերը կուտակվում են Սեյրան Օհանյանի գլխին։