«Հիմա եմ սկսել հասկանալ անտեր բառի իմաստը»

Մինչև կառավարությունը ապրիլի 16-ին սկսել է ապրիլ ամսվա արցախցիներին տրամադրվող 40 հազ․ դրամ աջակցության փոխանցումը, Լիանա Պետրոսյանը գրել է․

«Ինչպես այն, որ 2-ամսյա շարունակության պարագայում, երբ մաթեմատիկական անհասկանալի մեթոդով 40+10-ի գումարը դարձավ 40, թեպետ Կառավարության հիմնավորման մեջ հստակ արձանագրվել է, որ այն բյուջեի վրա լրացուցիչ բեռ չի հանդիսանում, այնպես էլ դրա տրամադրման ձգձգումն թույլ են տալիս մտածել, որ այս հարցում դիտավորություններն ավելի շատ են, քան՝ պատահականությունները։ Սա տեղահանվածների հոգեհուզական վիճակին ազդելու եթե ոչ նոր, գոնե՝ նոր գործարկվող մեթոդ է»։

Ի՞նչ են գրում արցախցիները: Մարդկանց չթիրախավորելու համար գրառումներն անանուն ենք ներկայացնում, զուտ նրա համար, որպեսզի հասկանալի լինի մարդկանց զգացմունքներն ու տրամադրությունները

Բարի օր, Էս 40 հազարներից լուր չկա՞:

Իսկ 40, թե՞ 50 հազար է լինելու:

Ժողովուրդ, ես մի բան գիտեմ, որ ամեն ինչ անում են, որպեսզի մարդիկ զզվեն, թողնեն ու հեռանան այս երկրից: Թե արցախցիները, թե տեղացիները: Այնպիսի տպավուրություն է, որ քնելուց առաջ մտածում են, թե առավոտյան ինչ վատություն անեն մարդկանց:

Տեր Աստված, ես այդ թղթի կտորները չեմ ցանկանում վերցնել: Թող միայն գնանք մեր տները, թող թեկուզ ավերակներ դարձած լինեն, վրաններում կապրենք, մեր հողը, մեր սարերը, թքած այդ երկու կոպեկի վրա, բոլ ա լի…

Երկու ամսից դա էլ չի լինելու, ասում են մենակ թոշակառուներին, հաշմանդամություն ունեցողներին ու երեխաներին են տալու, այն էլ 30 հազար։

Ուշացումները մեծ խնդիր են առաջացնում: Տանտերերին չի հետաքրքրում, թե ինչու չտվեցին: Մեծամասնությունը հայտնվելու է դրսերում: Ի՞նչ են մտածում։

Իսկ երկու ամիս հետո ի՞նչ է լինելու: Բազմաթիվ ընտանիքներ չեն օգտվելու ոչ մի ծրագրից, Ի՞նչ է նշանակում խոցելի խմբեր, իսկ մնացածը երբվանի՞ց անխոցելի դարձան։

Ծրագրի կրճատումից հետո 70% հայտնվելու են փողոցում: Արցախահայերս տան կարիք ունենք, ոչ թե փողի: Թող պարզ ասել, որ ոչ փող, ոչ տուն ենք տալու, մարդիկ էլ իմանան, ինչ անել: Ինչպես Պրահայում ապրօրինի տվեցին Արցախը, թող այդ հեշտությամբ էլ հետ մեզ տան: Իմ տունն Արցախում է։

Ավելի լավ է մնայի իմ տանը, թող ինձ էլ մորթեին ադրբեջանցիները, միայն թե այս վիճակում չհայտնվեի: Ընդհանրապես, մեր մասին մտածող կա՞, սա ի՞նչ անտեր վիճակ է: Ում դիմել ենք մեր խնդիրներով` ապարդյուն: Աշխատանք չենք գտնում, դեղորայք չենք կարողանում գնել, չենք կարողանում վարձ վճարել, տարրական կարիքներ հոգալ, բոլորս չէ, որ բիզնեսմեններ են: Ի վերջո, մեկը պե՞տք է մտածի ժողովրդի մասին, թե՞ ոչ: Հիմա եմ սկսել հասկանալ անտեր բառի իմաստը:

Շատերը հույս ունեն, որ ծրագիրը շարունակվելու է: Եթե ոչ, թող էն գլխից հստակ ասեն` իմանանք ինչ անել:

Ի՞նչ սպասել նման հոգեբուժարան-պառլամենտից: Հեռու չէ այն օրը, կգա այն ու կհայտնվեք արցախցիների կարգավիճակում ու կհասկանաք մեզ:

Մարութ Վանյան

Ծաղրանկարը՝ Ալվարդ Գրիգորյանի