Պոլիս (ինչպես հայերը մինչ օրս անվանում են Կոստանդնուպոլիսը) մեկնելուց առաջ Փաշինյանը Հայաստանում ստեղծեց Ստանիսլավսկուն արժանի դրամատիկ պատկեր՝ հարձակումներ հայկական եկեղեցու վրա, ԱԱԾ ղեկավարի պաշտոնանկություն, Սամվել Կարապետյանի ձերբակալություն, ընդդիմադիրների կալանավորում, որոնք, իբր, անկարգություններ էին նախապատրաստում՝ Փաշինյանի ենթադրյալ զիջումներին սպասելով, և այլն: Երկու օր շարունակ Բաղրամյան պողոտան փակված էր անհետ կորածների հարազատների կողմից, որոնք պահանջում էին ԱԱԾ նախկին ղեկավարի վերադարձը:
Այնուհետև՝ Փաշինյանի այցը Պոլսի դատարկ հայկական եկեղեցի և ցուցադրաբար ջերմ ընդունելությունը Կապույտ մզկիթում: Հանդիպում Էրդողանի հետ և անիմաստ ամփոփիչ զեկույց, որում նշվում էր, որ Երևանի՝ Բաքվի և Անկարայի հետ հարաբերությունների, ինչպես նաև տարածաշրջանային հարցերի շուրջ շփումները կշարունակվեն: Փաշինյանը նաև հայտարարություն արեց, որ «Խաղաղության խաչմերուկը» կարող է բացվել, Բաքուն այն կանվանի «Զանգեզուրի միջանցք», բայց «Թուրանի» համար անհանգստանալու կարիք չկա:
Միևնույն ժամանակ, չեն լուծվել այն խնդիրները, որոնք կարող էին դառնալ առնվազն մարդասիրական փոխհատուցում այն հոգեբանական խանգարումների համար, որոնց մեջ Փաշինյանի այցը և զիջումների սպասումը հասարակությունը գցել էին։ Ամենակարևորը՝ գերիներն ազատ չեն արձակվել, չնայած նման սպասումները թաքնված կերպով ձևավորվել էին տեղեկատվական տարածքում։ Մարգարայի անցակետի մոտալուտ բացման մասին որևէ հայտարարություն չկար։ Կա միայն հչավերք Էրդողանին գալ Երևան 2026 թվականի գարնանը՝ Հայաստանում ընտրարշավի գագաթնակետին։