Բայց այս ամենում կա մեկ կոնստանտ. Արցախը կարող է լինել միայն հայկական

Թրամփը որոշել է միանգամից կարգավորել մի քանի համաշխարհային հակամարտություններ՝ Հայաստան-Ադրբեջան, Ռուսաստան-Ուկրաինա և Իսրայել-Պաղեստին։ Եթե ոչ կարգավորել, ապա գոնե մի քիչ վայելել փառքը, մինչև Էպշտեյնի գործը օրակարգ մտնի։

Օգոստոսի 8-ին Վաշինգտոնում նախատեսված է Փաշինյան-Թրամփ-Ալիև հանդիպում, որտեղ հայտարարվել են տարածաշրջանում խաղաղության, բարգավաճման և տնտեսական համագործակցության հաստատմանն ուղղված քայլեր։

Միևնույն ժամանակ, օգոստոսի 7-ին Թրամփի դեսպան Սթիվ Վիտկոֆը կմեկնի Պուտինի հետ ևս մեկ հանդիպման, իսկ Իսրայելի Քնեսեթը կարող է թույլտվություն տալ Գազայի լիակատար օկուպացիայի և «մաքրման» համար։ Վերլուծաբանների կարծիքով, Պուտինը կարող է Թրամփին «տալ» «օդային զինադադարի» խոստում, իսկ Համասը կարող է ազատ արձակել մի քանի պատանդների՝ մինչև սեպտեմբերին խոշոր եվրոպական երկրների կողմից Պաղեստինի պետության ճանաչումը։

Հայաստանը դառնում է փորձադաշտ համաշխարհային՝ հակամարտությունների լուծման «արտակարգ» մեթոդները փորձարկելու համար։ 2023 թվականի սեպտեմբերի 17-ին Կոստանդնուպոլսում տեղի ունեցավ ԱՄՆ-ի, ԵՄ-ի և Ռուսաստանի ներկայացուցիչների գաղտնի հանդիպում, որտեղ որոշում կայացվեց Արցախի լիակատար օկուպացիայի և հայաթափման մասին։ Այդ ժամանակ վերլուծաբանները գրում էին, որ հակամարտությունը լուծելու «այլ ճանապարհ չկա»։

Այս 2 տարիների ընթացքում Արցախի բնիկ բնակչության օկուպացիան, ցեղասպանությունը և տեղահանությունը քաղաքական գնահատական չեն ստացել: Հայաստանի կառավարությունը միացել է համաշխարհային «կոնսենսուսին» և հայտարարել, որ Հայաստանը պահպանելու «այլ ճանապարհ» չկար: Այժմ Հայաստանը կանգնած է Սյունիքը և Իրանի հետ սահմանը կորցնելու սպառնալիքի առջև, ինչը կնշանակի Հայաստանի պետականության կորուստ: Հայաստանը չի հանձնել թեստը և կվճարի դրա համար։

Նման մեթոդի «հաջող փորձարկումը» Հայաստանում անխուսափելիորեն պետք է հանգեցներ դրա կիրառմանը այլ հակամարտություններում: Այժմ Իսրայելը և Միացյալ Նահանգները բացահայտորեն ասում են, որ եթե արաբական բնակչությունը չվտարվի Գազայից, Իսրայելը կարող է «անհետանալ երկրի երեսից»: Արաբական միապետությունները, ոսկե դաշույնները թափահարելով, սրբորեն հավատարիմ են «Աբրահամյան համաձայնագրերին» և հանգիստ սպասում են Իսրայելի փլուզմանը։

Ուկրաինան, հանուն Ալիևի «հաղթանակի», ով մտադիր է միանալ Աբրահամյան համաձայնագրերին, ուրախանոմ էր Ակնայում ռուս-թուրքական համատեղ հետախուզական կենտրոնի, ապա՝ Արցախի անկման և ռուսների կողմից Արցախից ուկրաինական ճակատ զենքի տեղափոխման կապակցությամբ։ Այժմ ռուսները Ուկրաինայում վարում են ցեղասպանության և «դենացիոնալիզացիայի» քաղաքականություն, և եթե Մոսկվան հանձնի «թեստը», Ուկրաինան իր ներկայիս տեսքով կվերանա։

Բայց այս ամբողջ սցենարում կան մի քանի կոնստանտներ՝ Արցախը կարող է լինել միայն հայկական, Թրամփը հավերժական չէ (նա արդեն սկսել է խոսել ժառանգորդի մասին), Ռուսաստանում և Ուկրաինայում իշխանությունը փոփոխական է, Էրդողանը հիվանդ է, Նեթանյահուն՝ դատավարության մեջ։