Բաքվի լրատվամիջոցները գրում են, որ «Փաշինյանւն հաջողվել է հանգստացնել Իրանի ղեկավարությանը»։ Իրանի նախագահի հետ բանակցություններում Նիկոլ Փաշինյանը վստահեցրել է, որ Մեղրիի ճանապարհը Թուրքիային հանձնելուց հետո Իրանը որևէ խնդիր չի ունենա։ Ավելին, Փաշինյանի հետ հեռախոսազրույցից առաջ էլ Փեշեշքիանը և նրա արտգործնախարարը հայտարարել են, որ լրագրողները ամեն ինչ չափազանցրել են, ոչ մի միջանցք չի լինի, կլինի ճանապարհ Հայաստանի իրավասության ներքո, և Իրանից դեպի Եվրոպա տանող ճանապարհը Հայաստանով չի փակվի։
Սա տարօրինակ է, քանի որ Ալիևն իր երկրում ասում է, որ «Զանգեզուրի միջանցքը» դարձել է իրականություն, և պարզ չէ, թե ում պետք է հավատա Իրանը՝ Ալիևին, թե Փաշինյանին։
Միևնույն ժամանակ, Ռուսաստանը անսպասելի ողջունել է ԱՄՆ-ում ստորագրված փաստաթղթը՝ Երևանի և Բաքվի միջև «խաղաղության» վերաբերյալ. ոչ մի բողոք, ամեն ինչ կարգին է։
Ինքը՝ Թրամփը, մի քանի անգամ հայտարարել է, որ ԱՄՆ-ում ստորագրված հռչակագիրը խաղաղության պայմանագիր չէ, այլ փաստաթուղթ, որը պարտադիր չէ կատարման համար։ Բացի այդ, երբ նրան հարցրել են, թե ինչ կլինի, եթե կողմերից մեկը խախտի ստորագրված փաստաթուղթը, նա ասել է՝ զանգահարեք ինձ, ես կկարգավորեմ։ Այսինքն՝ չեն լինի ամերիկյան ուժեր, որոնք կոչված կլինեն հետևել ձեռք բերված համաձայնությունների պահպանությանը։ Ամեն ինչ կախված կլինի Թրամփից, և հայտնի չէ, թե ինչ կլինի, եթե Թրամփը հանկարծ դատվի Էփշտեյնի գործով։ Այդ դեպքում ո՞ւմ զանգահարել։
Այս բոլոր անհամապատասխանություններն ու օդում կրակոցները նման են մեծ բլեֆի, քանի որ պարզ չէ, թե ինչ մեխանիզմներ կլինեն համաձայնագրերի իրականացման համար։ Բավական է հիշեցնել մի պարզ հարց. եթե հայ-իրանական սահմանի երկայնքով կա ճանապարհ, որը չի վերահսկվում Հայաստանի կողմից, ինչպես ասում է Ալիևը, ապա ինչպե՞ս են իրականացվելու Իրանի և Հայաստանի միջև հաղորդակցությունները։ Արդյո՞ք ամերիկյան ընկերությունը կթույլատրի իրանական բեռնատարներին անցնել արտոնյալ հիմունքներով՝ առանց ստուգման, թե՞ կփորվի մեծ թունել ճանապարհի տակ։ Կամ գուցե Բաքուն կբացի Նախիջևանի ճանապարհը հատուկ իրանցիների համար։ Հնարավոր է՝ Էրդողանն ու Ալիևը Փեզեշքիանին վստահեցրել են օկուպացված Ստեփանակերտում, որ Նախիջևանը կբացվի, բայց միայն իրանցիների համար։
Ոչ ոք չի կարող պատասխանել այս և այլ հարցերի. հիմա գլխավորը՝ վեկտոր սահմանելն է, հետագա զարգացման համար պարադիգմա՝ մենք գնում ենք առճակատման և պաշտպանելու մեր իրավունքները, թե՞ միակողմանի զիջումների՝ հանուն խաղաղության։ Դրանից կախված կլինի Հայաստանում ապագա ընտրությունների արդյունքը, որոնք, ի դեպ, կարող են վերջինը լինել Հայաստանում։
Ցմահ կառավարման միտումը Թրամփի թեթև ձեռքով դառնում է նորմա։ Հռչակագրի ստորագրման արարողության ժամանակ Թրամփը հարցրեց Ալիևին. «Քանի՞ տարի եք կառավարում ձեր երկիրը»։ Ալիևը պատասխանեց՝ 22։ «Օ՜, եթե այդքան երկար եք կառավարում, ուրեմն ուժեղ առաջնորդ եք», – ասաց Թրամփը։
Այսպիսով, Փաշինյանը ստացավ քարտ-բլանշ՝ ընտրվելու համար, որին կհաջորդի Սահմանադրության փոփոխությունը և ցմահ կառավարումը։
Սրանց խաղաղությունը նույնն է, ինչ ժողովրդավարությունը։