ՀՅ Դաշնակցությունը, բաց թողնելով օգոստոսի 23-ը՝ Հայաստանի Անկախության հռչակագրի ընդունման օրը, կոչ արեց սեպտեմբերի 2-ին մասնակցել մեծ հանրահավաքի՝ հանուն «մեր իրավունքների, արժանապատվության, Հայաստանի Հանրապետության»։
Միաժամանակ, Artur Osipyan-ը դիմեց Նիկոլ Փաշինյանին՝ կոչ անելով պարզաբանել, թե Անկախության հռչակագրի որ կետն է անարդար կամ չի համապատասխանում միջազգային իրավունքին, այդ պատճառով էլ Փաշինյանը փաստաթուղթն անվանեց «պետության չգոյության» հռչակագիր։
Սակայն, ըստ երևույթին, Հայաստանում հազվագյուտ կոնսենսուս է ձևավորվել Անկախության հռչակագիրը և դրանում ամրագրված Հայաստանի ու Արցախի վերամիավորման մասին որոշումը չհիշատակելու վերաբերյալ։
Ավելի տեղին կլիներ, որ Դաշնակցությունը և այլք, ովքեր իսկապես պաշտպանում են Արցախի ժողովրդի իրավունքները, հանրահավաք անցկացնեին օգոստոսի 23-ին։ Սակայն, ըստ կոնսենսուսի, այդ օրը հանրահավաքներ չէին նախատեսվել, և Փաշինյանը ազատորեն, առանց առարկության, այդ օրվա իր ուղերձում բառացիորեն վարկաբեկեց Արցախյան շարժման պատճառները, և դրա հետ մեկտեղ՝ հայ ժողովրդի կամքն ու նրա իրավական գիտակցությունը։
Ալիևը չի պահանջում սեպտեմբերի 2-ի չեղարկումը, այլ պահանջում է Հայաստանի Սահմանադրությունից հանել Անկախության հռչակագրի հղումը, քանի որ հենց այնտեղ են ամրագրված հայերի իրավունքները Արցախի նկատմամբ։
Հայկական քաղաքական ուժերը վախենում են նույնիսկ բարձրաձայն խոսել Հայաստանի և Արցախի վերամիավորման մասին, քանի որ դա ենթադրում է մեծ պատասխանատվություն։ Ավելի հեշտ է վերցնել դափը և ծիսական պարեր սկսել Անկախության հռչակագրի շուրջ։