ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի լուծարման հետ կապված․ բռնի էթնիկ զտում չի եղե՞լ

1․ բռնի էթնիկ զտում չի եղե՞լ, կամ այլևս որևէ կոնֆլիկտի լուծում կարող է լինել ոչ թե ուժի սպառնալիքից զերծ մնալու, տարածքային ամբողջականության և ինքնորոշման իրավունքի հիման վրա, այլ ուժի կիրառման միջոցով,

2․ միջազգային իրավունքը հետ է մղվում այլևս մինչ երկրորդ համաշխարհային պատերազմի իրավիճակը, և այս հետընթացի համար պատասխանատու են միջազգային իրավունքի ջատագովները․ “ռեալ պոլիտիկն” է այլևս ուղենիշային, այսպիսին է ուղերձը,

3․ ԵԱՀԿ-ն այլևս գոյություն չունի, բայց որն է նրան փոխարինող կառույցը դեռևս հայտնի չէ․ “թագավորը մեռավ, բայց ո՞վ է նոր թագավորը”

4․ ներկայումս միջազգային կյանքում էական է, թե ովքեր են դաշնակիցներդ, որն էլ հանդիսանում է պետության և նրա քաղաքացիների անվտանգության որոշիչ նշանակություն ունեցողը,

5․ այդպես էլ Լեռնային Ղարաբաղը չունեցավ որևէ դաշնակից միջազգային հարթակներում․ միակ դաշնակիցը Հայաստանն էր, որին ստիպեցին գնալ ցավալի զիջման ու հրաժարվել դաշնակցային պարտավորություններից /թե ինչու այդպես ստացվեց, այլ պատմություն է, որը դեռևս ամբողջական քննության կարիքն ունի/․ ՌԴ-ն էլ հանձինս Լեռնային Ղարաբաղում տեղակայված իր զինված ստորաբաժանման անգամ չկատարեց իր վերցրած պարտավորությունը,

6․ ինչու հնարավոր եղավ Կոսովոյի դեպքում “անջատում հանուն անվտանգության” բանաձևի նախադեպային կիրառումը, իսկ Լեռնային Ղարաբաղի դեպքում ոչ․ սա էլ է առանձին քննության թեմա,

7․ Ալիևի ռեժիմը միևնույն է պետք է պատասխանատվություն կրի բռնի էթնիկ զտման համար․ սա ռևանշիզմ չէ, այլ արդարության և արդարադատության իրականացման խնդիր․ “չկա մարդ, չկա խնդիր” ստալինյան բանաձևը ամենահակամարդկային է իր էությամբ և հակաքաղաքակրթական,

8․ անարդարությունը եղել է նաև այլ աշխարհամասերում կոնֆլիկտների ժամանակ, բայց հստակ է, որ կոնֆլիկտների արադարացի, մարդասիրական լուծումները գտնվել և իրականացվել են եվրոպական, ավելի ճիշտ նրա արևմտյան ժողովրդավարական հատվածում կամ նրա անմիջական ազդեցության տարածքներում․ Հարավային Կովկասը դեռևս չի ինտեգրվել արևմտյան ժողովրդավարության տիրությում։