Ես իմ առաջին մկրտությունն ստացա 2016 թվականին. օտար երկրում կյանքը շաքար չէ
- 10:14 05.09.2025
Հայաստանից արտագաղթող արցախցիների թիվն օրեցօր աճում է։ Գարնանը, սոցիալական աջակցության դադարեցման պատճառով, իրավիճակը վատթարացավ։ Մեր հայրենակիցները մեկնում են՝ փնտրելով արժանապատիվ կենսապայմաններ, աշխատավարձ, բնակարանի համար ընդունելի վարձավճար և այլն։ Սակայն օտար երկրում նրանք հաճախ բախվում են բազմաթիվ խնդիրների, որոնցից մեկը արժանապատիվ աշխատավարձի բացակայությունն է։
Վալերա Մեհրաբյանը Ստեփանակերտից է։ Մարտական սպա, ապրիլյան պատերազմի ակտիվ մասնակից, առաջին արցախյան պատերազմի հերոս Իվան Մեհրաբյանի որդին։
«Մանկուց երազում էի հորս հետքերով գնալ և զինվորական դառնալ։ Այսպիսով, դպրոցն ավարտելուց երկու տարի անց ընդունվեցի Վազգեն Սարգսյան անվան ռազմական ինստիտուտ։ 4 տարի սովորելուց հետո, ստանալով լեյտենանտի կոչում, վերադարձավ Արցախ և ծառայության անցա ՑՕՐ-ում՝ որպես դասակի հրամանատար։ Մի քանի տարի ծառայելուց հետո ինձ ուղարկեցին Ակադեմիա սովորելու։ Ավարտելուց հետո վերադարձա հայրենիք և կամավոր մեկնեցի ծառայելու շփման գծում՝ Մարտակերտի շրջանի Թալիշ գյուղում, որտեղ նշանակվեցի գումարտակի հրամանատար։
Ես այնտեղ ստացա իմ մարտական մկրտությունը՝ 2016 թվականի ապրիլին։ Ապրիլի 4-ի առավոտյան, մարտի ժամանակ, առաջին անգամ վիրավորվեցի՝ պարանոցի շրջանում։ Հիվանդանոց գնալու ճանապարհին, ռադիոյով լսելով թշնամու նոր հարձակման և մարտական հենակետի գրավման մասին հաղորդագրությունը, վերադարձա մարտադաշտ։ Թեժ մարտերի ընթացքում մեզ հաջողվեց վերագրավել հենակետը, բայց ես երկրորդ անգամ ծանր վիրավորվեցի, և ինձ տեղափոխեցին հիվանդանոց։
3 ամիս անցկացրի վերակենդանացման բաժանմունքում՝ կոմայի մեջ, որից հետո սկսվեց բուժման և վերականգնման երկար, տանջալից գործընթաց։ Ստեփանակերտի վերականգնողական կենտրոնի բժիշկների և անձնակազմի ջանքերի շնորհիվ ես ոտքի կանգնեցի և, չնայած որոշակի սահմանափակումների, ապրում եմ լիարժեք կյանքով։
Արցախից հարկադիր արտաքսումից հետո ես, ինչպես բոլոր արցախցիները, տեղափոխվեցի Հայաստան, բայց արժանապատիվ կենսապայմանների բացակայության պատճառով որոշեցի մեկնել Ռուսաստան։ Այնտեղ հաստատվելով՝ տարա նաև ընտանիքս։ Մենք ապրում ենք Ռուսաստանի հարավի քաղաքներից մեկում՝ վարձակալելով բնակարան։ Ես ստիպված եմ աշխատել որպես բեռնակիր՝ ընտանիքս պահելու համար։ Ի վերջո, երեք երեխա ունեմ։
Առավելությունն այն է, որ քաղաքում շատ հայեր կան, որոնք այստեղ հաստատվել են դեռ 1988 թվականի իրադարձություններից հետո։ Բացի այդ, բնակարան վարձակալելը շատ ավելի էժան է, քան Երևանում։ Բայց միևնույն ժամանակ, կան մի շարք դժվարություններ, որոնց մասին ես հատկապես չեմ սիրում խոսել։ Միայն մեկ բան կասեմ՝ օտար երկրում ապրելը այնքան էլ հեշտ չէ, որքան թվում է։ Ես երազում եմ որքան հնարավոր է շուտ վերադառնալ հայրենիքս՝ նախկին հայկական Արցախ, և հույս ունեմ, որ մի օր երազանքս կիրականանա», – Step1.am-ին ասաց Վալերան։
Արսեն Աղաջանյան
