Հայաստանում կստեղծվի «բարքերի ոստիկանություն». Ցեղասպանության թանգարանի մոտի ռեստորանը կընդլայնվի

Ստեփանակերտ, 2023թ.

e-draft կայքում հրապարակվել է կառավարության որոշման նախագիծ՝ «Իրական Հայաստանի գեղագիտության տեղորոշման և աջակցության հայեցակարգը հաստատելու մասին», որը պնդում է, որ ուրախ ապրելը և տոներ նշելը ավելի լավ է, քան ցեղասպանությունների և պատերազմների ժամանակ զոհվածների գերեզմաններին ծաղիկներ դնելը: Զարմանալի է, թե ինչպես հայերը մինչ օրս չեն գիտակցել, որ խաղաղությունն ավելի լավ է, քան պատերազմը, և որ հարուստ և առողջ լինելը՝ ավելի լավ, քան հիվանդ և աղքատ:

Միայն Նիկոլ Փաշինյանի կառավարությունն է հասել նման հանճարեղ գաղափարի և այժմ ցանկանում է սովորեցնել հայերին, թե ինչպես ճիշտ ապրել: Բայց լավ ապրելու համար հայերը պետք է մոռանան մի քանի բան՝ իրենց տոհմային տները, որոնք մնացել են հայրենիքի կորցրած մասում, նախնիների մասին, որոնք նույնպես ցանկացել են ապրել խաղաղության մեջ, բայց ստիպված են եղել պայքարել դրա համար, նաև հայկական քաղաքակրթության մասին, որի արժեքների հիման վրա ծնվել, մահացել և մինչ օրս մեռնում են մի քանի կայսրություններ:

Նոր հայեցակարգի հիմնավորման համաձայն՝ «Հայաստանում զարգացել էր անտարբեր, իսկ երբեմն նույնիսկ զգուշավոր վերաբերմունք ուրախության և դրականության նկատմամբ. տխրությունը դիտվում էր որպես ավելի բարձր զգացմունք, քան ուրախությունն ու կյանքի նկատմամբ եռանդը»: Սա «աջակցում էր պատերազմի քաղաքականությանը, որը համահունչ է վշտի և տառապանքի թեմային», պնդում են հեղինակները։

Այսպիսով, պարզվում է, որ հայկական մոզախիզմը ծնունդ է տվել սադիզմի հայերի անմեղ հարևանների նկատմամբ, և տառապանքի կարիքը բավարարելու համար հայերը սպանել են իրենց խեղճ հարևաններին։

Հայ ժողովրդի վերածումը մանկուրտների, որոնք աշխատում են «խաղաղության խաչմերուկներում», վճարում հարկեր և մնացած գումարը ծախսում զվարճանքի վրա, կօգնի Փաշինյանի կառավարությանը հաջորդ տարի հանրաքվե անցկացնել Սահմանադրությունը փոփոխելու և վերջապես պետությունը լուծարելու վերաբերյալ։ Չէ որ պետությունն է “հիվանդ հայրենասիրության” մարմնավորում։

Միակ հարցն այն է, թե ինչպես է այս հայեցակարգը կիրառվելու մեր ժողովրդավարության բաստիոն Հայաստանում։ Ո՞վ կհետևի նրանց, ովքեր կայցելեն Ծիծեռնակաբերդ և Եռաբլուր։ Ի վերջո, շատերը կարող են դա անել գաղտնի, գիշերվա քողի տակ։

Ոչ, առանց բարքերի ոստիկանության չի ստացվի։ Պետք է ստեղծել ծիծաղող դիմակներով և գինու բաժակով ջոկերների ջոկատներ, որոնք կշրջեն քաղաքների և գյուղերի փողոցներով՝ ստիպելով սգացող մայրերին և կանանց գինի խմել և պարել։ Հետո կարելի է սահուն անցնել շարիաթի օրենքին և ստիպել չժպտացող կանանց ծածկել դեմքերը չադորով։

Նման ջոկատներ, եթե հիշում եք, ստեղծվել են կորոնավիրուսի համավարակի ժամանակ, երբ մարդկանց արգելվում էր առանց դիմակի դուրս գալ իրենց տներից։ Հիշեցնենք, թե ինչպես մի զինվորական գնդապետ բռնվեց իր մեքենան առանց դիմակի լվանալիս սեփական ավտոտնակում և հրապարակայնորեն դատապարտվեց։ Գնդապետը քիչ էր մնում սպաներ «բարքերի ոստիկաններին»։

Երևանի Ցեղասպանության թանգարանի կողքին գործում է թանկարժեք ռեստորան, որտեղ արգելված է բարձր, ուրախ երաժշտությունը։ Հիմա երաժշտությունը կարելի է թույլ տալ, և ոչ միայն հայկական, այլև հարևանների խրախուսվող երաժշտությունը, իսկ վերանորոգումից հետո հուշահամալիրում կարող են տեղադրվել գիշերային ինստալյացիաներ՝ ցեղասպանության պատկերներով։ Ի վերջո, զոհերի շնորհիվ է, ինչպես ասում են իշխանությունները, որ Հայաստանն այսօր գոյություն ունի։ Եթե նրանք չմահանային, Հայաստանը գոյություն չէր ունենա։

Ուրախությունն ու տխրությունը միշտ ձեռք ձեռքի տված են գնում. արցախցիները, որոնք ցեղասպանության են ենթարկվել և հեռացել իրենց հայրենիքից ընդամենը երկու տարի առաջ, մոխիր չեն ցանում գլխին, այլ ամուսնանում են և ուրախանում երեխաների ծնունդով։ Արցախում հարսանիքի օրը ընդունված էր այցելել եղբայրական գերեզման, և դա ծանր բեռ չէր, այլ պայծառ պարտավորություն։ Իսկ Ստեփանակերտի քաղաքային գերեզմանատան և Վարարակն եկեղեցու մոտ կար մի ռեստորան՝ «Живые и мертвые»։

Որպեսզի մարդիկ ուրախանան և զվարճանան, պարտադիր չէ ջնջել նրանց հիշողությունները, արմատները և իրավունքները, վերածելով ժպտացող հիմարների։ Ցավն ու վերքերը առաջացնում են ինքնապահպանման զգացում, դիմադրության ցանկություն։ Բայց քանի որ ներկայիս կառավարության համար դիմադրությունը մահացու է, ուստի նրանք փորձում են ջնջել ցավը։