«Պարտությունից» և «Արցախից» հետո Ալեն Սիմոնյանը Կադիրովին «գցեց» ընդդիմության գրպանը

«Հայաստան» խմբակցության պատգամավոր Աննա Գրիգորյանն այսօր խորհրդարանում վրդովմունք հայտնեց Կաթաղիկոսի դեմ պայքարում կառավարության կողմից պաշտոնանկ արված քահանային աջակցելու կապակցությամբ, որի օրինակը՝ Չեչնիայի նախագահ Ռամզան Կադիրովն է: Խոսքը Ստեփան Ասատրյանի մասին է, ով երեկ վերահաստատեց իր դիրքորոշումը, որ Հայաստանին անհրաժեշտ է Կադիրովի նման առաջնորդ: «Անկեղծ ասած, ես հիմա էլ ուզում եմ Կադիրովի նման առաջնորդ, և չեմ կարծում, որ դա սխալ է: Դուք Կադիրովին բռնապետ համարո՞ւմ եք: Կարո՞ղ եք նույնը ասել Չեչնիայում: Չեչեն ժողովուրդը նրան շատ է սիրում»:

Ազգային ժողովի նախագահ Ալեն Սիմոնյանը որոշեց պաշտպանել՝ Ստեփան Ասատրյանին, թե Կադիրովին. «Ինչի՞ ես խոսում երկրի ղեկավարի մասին վատ երանգով, ինչ-որ վատ բան կա՞ Կադիրովի հետ կապված, ինչ-որ կարծիք ունե՞ք, դուրս եկեք ասեք»»:

Սա առաջին դեպքը չէ, որ Ալեն Սիմոնյանը շահագործում է ընդդիմության ռուսամետ թուլ տեղը և նրանց գրպանը «նետում» իր սեփական կուսակցության մեղքերը, որոնց դեմ ընդդիմությունը ոչինչ չունի ասելու, քանի որ չի կարող հակադրվել Ռուսաստանին:

Օրինակ՝ 2020 թվականի նոյեմբերի 9-ի հայտարարությունից հետո, երբ ընդդիմությունը, մասնավորապես Արթուր Վանեցյանը, խոսեց կապիտուլյացիայի անթույլատրելիության մասին, «Քաղաքացիական պայմանագրի» ղեկավարները անմիջապես կոչ արեցին ընդդիմությանը դուրս գալ և բացահայտորեն դեմ արտահայտվել նոյեմբերի 9-ի հայտարարությանը, որը կրում է Պուտինի ստորագրությունը։ Ընդդիմության մեջ ոչ ոք դա չարեց առ այսօր։

Նմանապես, երբ Փաշինյանը Պրահայում ճանաչեց Արցախը որպես «Ազերբայջանի» մաս՝ հղում անելով Ալմա-Աթայի հռչակագրին, և ընդդիմությունը փորձեց բողոքել, «Քաղաքացիական պայմանագրի» ղեկավարությունը կոչ արեց խորհրդարանական ընդդիմությանը բացահայտ դեմ արտահայտվել խորհրդային սահմաններին և Ռուսաստանի գլխավոր շտաբի քարտեզներին։ Բնականաբար, ոչ ոք չխոսեց (բացառությամբ, հնարավոր է, Արթուր Խաչատրյանի)։

Իսկ երբ Հայաստանի Սահմանադրական դատարանը, Փաշինյանի հորդորով, հայտարարեց, որ Սահմանադրության նախաբանում նշված Հայաստանի և Արցախի վերամիավորման մասին 1989 թվականի որոշումը իբր անվավեր է, ընդդիմությունը կրկին աշխուժացավ։ Սակայն նրանց կրկին խնդրեցին բացահայտորեն Արցախը հայտարարել Հայաստանի մաս, այդպիսով պատերազմ հրահրելով Հայաստանի դեմ։ Ընդդիմությունը, իհարկե, Արցախը չանվանեց Հայաստանի մաս։ Ընդհակառակը, այն ավելի ակտիվ սկսեց միջազգային մակարդակով լոբբիստական ​​գործունեություն ծավալել «արցախցիների վերադարձի» համար և նպաստեց Արցախի պետական ​​ատրիբուտների պահպանմանը՝ փոխարենը «առաջարկեր» Արցախի խորհրդարանին ինքնալուծարվել և հայտարարել 1989 թվականի դեկտեմբերի 1-ի որոշումը իրականացնելու անհրաժեշտության մասին։

Հիմա Ալեն Սիմոնյանը նույն հնարքն է կիրառում Կադիրովի հետ, և կասկած չկա, որ ընդդիմության մեջ ինչ-որ մեկը շուտով կկանգնի և կասի, որ Կադիրովի շնորհիվ Չեչնիան պահպանել է իր փաստացի անկախությունը։