«Վատ ռուսներ» Երևանի և Վաշինգտոնի ներկայացումը կարող է միայն մեկ արդյունք ունենալ

Երևանում Աղոթքի նախաճաշը անուղղակիորեն բացահայտեց կապը Հայաստանի կառավարության կողմից Արցախից հրաժարվելու և ակտիվորեն խթանվող «խաղաղության գործընթացի», եկեղեցու նկատմամբ հալածանքների և «Տաշիր Գրուպի» կողմից Հայկական Էլեկտրական Ցանցը շահագործելու լիցենզիայի հնարավոր չեղարկման միջև։

Աղոթքի նախաճաշի մասնակիցները, լրագրողների հետ զրուցելով, բացահայտեցին այս կապի էությունը, որի մասին, ըստ երևույթին, անձամբ լսել էին Հայաստանի կառավարության ներկայացուցիչներից։

Մասնավորապես, պարզվեց, որ Հայ Առաքելական Եկեղեցու ղեկավարության վրա կառավարության հարձակումները բխում են Եկեղեցու կողմից միջազգային հարթակներում Արցախի ժողովրդի իրավունքների և Արցախի պատմական ժառանգության պաշտպանությունից։ Այսպիսով, նախաճաշի մասնակիցների խոսքով, Եկեղեցին, իբր, խոչընդոտում է կառավարության «խաղաղության» քաղաքականությանը և Վաշինգտոնում ձեռք բերված համաձայնություններին։ Կառավարությունը ցանկանում է, որ Եկեղեցին հրաժարվի Արցախում իր սեփականության նկատմամբ պահանջներից (որը ներառում է հարյուրից ավելի եկեղեցիներ) և դառնա «կառավարության գործակալ»՝ Հայաստանը «խաղաղության խաչմերուկի» վերածելու գործում։

Միևնույն ժամանակ, մասնակիցները նշում են, որ Հայաստանի կառավարությունը մեղադրում է Հայ եկեղեցուն Հայաստանում «ռուսական գործակալ» լինելու մեջ, և չնայած դրա վերաբերյալ որևէ ապացույց չկա, կառավարությունը ցանկանում է զրկել Եկեղեցուն ռուսական օրակարգը առաջ մղելու հնարավորությունից։

Այս մանիպուլյացիան չի դիմանում որևէ քննադատության և կարող է փլուզվել միայն մեկ հարցից. արդյո՞ք Ռուսաստանն է դրդում պաշտպանել Արցախի ժողովրդի և Արցախում հայկական ժառանգությունը, որի մեջ մեղադրվում է Եկեղեցին։

Մի՞թե 2020 թվականի նոյեմբերի 9-ին ստորագրված հայտարարությունը Պուտինի միջնորդությամբ չէր։ Մի՞թե Պուտինը առաջինը չէր, որ «ճանաչեց», որ Ռուսաստանը միշտ Արցախը համարել է Ադրբեջանի մաս։ Մի՞թե Մոսկվան չէր, որ մերժեց ԵԱՀԿ Մինսկի խմբին։ Մի՞թե ռուսական զորքերը չէին արգելում «օտարերկրացիներին», այդ թվում՝ միջազգային կազմակերպություններին, մուտք գործել Արցախ 2020-2023 թթ․։ Մի՞թե Մոսկվան առաջինը չէր, որ ողջունեց Վաշինգտոնում 2025 թվականի օգոստոսի 8-ին ստորագրված համաձայնագրերը։

Մոսկվայի և Վաշինգտոնի միջև ոչ մի տարաձայնություն չկա ո՛չ Հայաստանի և Ադրբեջանի միջև «խաղաղության պայմանագրի» պայմանների, ո՛չ էլ թյուրքական միջանցքի ներքո Հայաստանի հարավի օտարման վերաբերյալ՝ դա կլինի Պուտինի, թե Թրամփի հովանու ներքո։ Կան նույնիսկ կասկածներ, որ Վաշինգտոնը, Բաքուն և Մոսկվան կհամաձայնվեն ավելի սերտ համագործակցության. օրինակ՝ «Ռուսական երկաթուղիները» երկաթուղի կկառուցեն Իրան-Հայաստան սահմանի երկայնքով, իսկ ռուս սահմանապահները կպահպանեն նոր միջանցքը։

Ու՞մ շահերն են հետապնդում Երևանը, Մոսկվան և Վաշինգտոնը, «վատ ռուսների» այս թատրոնը բեմադրելով, իբր Մոսկվան Եկեղեցու և իրենց գործարարների (Սամվել Կարապետյան) միջոցով խոչընդոտում են «խաղաղությանը» և «Թրամփի ճանապարհին»։ Այս խաղաղությունը ենթադրում է ոչ միայն ռուս-թուրքական պայմանագրերով Հայաստանից խլված այլ տարածքներից վերջնական հրաժարում՝ Արցախից, Նախիջևանից, Կարսից, այլև հրաժարում բուն Հայաստանի Հանրապետությունից՝ Չորրորդ Հանրապետություն ստեղծելու մշուշոտ հեռանկարով։