Ինչը Փաշինյանը «վստահեց» արցախցիներին

Հայաստանում ընտրարշավը գործնականում սկսվել է, չնայած արտահերթ ընտրությունները դեռևս հավանական են։ Եվ այս նախապատրաստության համատեքստում, Արցախի հարցը և արցախցիների խնդիրները մնում են արդիական՝ չնայած կառավարության կողմից դրանք մոռացության մատնելու փորձերին։

Քաղաքական առումով, Հայաստանի իշխանությունները, ընդդիմության միաձայն աջակցությամբ, փորձում են փակել Արցախի հարցը, չնայած դա ձախողման դատապարտված նախագիծ է։ Արցախի հարցը չի կարող փակվել՝ ո՛չ Փաշինյանի, ո՛չ Ալիևի համար, քանի դեռ չկան միջազգային օրինական լուծումներ։ Պատահական չէ, որ ցանկացած քննարկում, հատկապես Հայաստանի խորհրդարանում, ի վերջո, հանգում է Արցախի հարցին։

«Արցախցիները Ռուսաստանի կողմից է, նրանք ուզում են իշխանափոխություն իրականացնել Հայաստանում ընդդիմության հետ միասին, արցախցիները չեն պայքարել, նրանք չեն ուզում մնալ Հայաստանի կազմում» նման դատարկ խոսույթները վաղուց են ապացուցել իրենց անիմաստությունը։ Դրանք փոխարինվել են ավելի բացահայտ խոսույթներով՝ «մենք հանձնեցինք Արցախը՝ Հայաստանը փրկելու համար», «վերադարձ չի լինի» և այլն։

Վերջերս նոր խոսույթ է ի հայտ եկել. «Արցախցիներն այժմ կազմում են հայկական բանակի հրամանատարական կազմի մեծամասնությունը»։ Սա հայտարարել է Նիկոլ Փաշինյանը՝ ենթադրաբար փորձելով ապացուցել, որ իր կառավարությունը «վստահում է» արցախցիներին։ Փաստորեն, այս հայտարարությունը հիմք է դրել հաջորդ խոսույթին. Հայաստանին ապագա զիջումների համար մեղավոր կլինեն արցախցի հրամանատարները։

Հակառակ դեպքում, Փաշինյանը, որը արցախցիներին «վստահել» է ամենաթանկը՝ բանակի հրամանատարությունը, վերջին երկու տարիների ընթացքում առնվազն մեկ անգամ հրապարակայնորեն կհանդիպեր իր արցախցի նախկին գործընկերների հետ, որոնց հետ նա կերել ու խմել է Շուշիում, հասարակական ​​հատվածի հետ՝ բացատրելու, թե ինչպես կարող էր այս ամենը տեղի ունենալ, հակամարտությունից տուժած ընտանիքների հետ, որ ուրվագի Արցախի և արցախցիների խնդիրները լուծելու ռազմավարությունը։

Կասկած չկա, որ Փաշինյանը դա չի անի նաև ընտրություններից առաջ։ Առավել ևս, որ արցախցի ընտրողների որոշակի մասը, հավանաբար, չի մասնակցի ընտրություններին, քանի որ չի հասցնի նոր հայկական անձնագիր ստանալու և չի ունենա քվեարկելու իրավունք։ Մասնագետները նշում են, որ մեկ կապույտ անձնագիրը մյուսով փոխարինելու երկար գործընթացը հենց արցախցիների առաջիկա ընտրություններին մասնակցությունը կանխելու մտադրությունն են։

Դատելով սոցիալական ցանցերի ակտիվությունից՝ անձնագիր ունեցող արցախցիների մեծամասնությունը կքվեարկի Հայաստանի ներկայիս կառավարության դեմ, որին նրանք մեղադրում են ոչ միայն Արցախի կորստին հանգեցրած գործողությունների, այլև արցախցի փախստականներին սոցիալական և իրավական անդունդ մղելու մեջ։

Սակայն սա չի նշանակում, որ արցախցիները կհամախմբվեն բացառապես ղարաբաղցի նախկին նախագահների, մասնավորապես՝ Ռոբերտ Քոչարյանների շուրջ (Սերժ Սարգսյանն դեռևս չի հայտարարել ընտրություններին մասնակցելու մտադրության մասին): Փոխարենը, նրանք կարող են միավորվել նոր կուսակցությունների, այդ թվում՝ Սամվել Կարապետյանի քաղաքական ուժի շուրջ: Մյուս կողմից, արցախցիների խմբերը հետաքրքրված են նոր կուսակցություններով (Շնորապետկան, Նժար, «Հայաստանի թևեր» և այլն), որոնք իրենց դիրքավորում են որպես մերիտոկրատական ​​և անմիջական կապեր չունեն գործող կառավարության կամ ընդդիմության հետ։

Շատ արցախցիներ արդեն նկատել են, որ Հայաստանում ոչ մի քաղաքական ուժ չի խոսում «Արցախը վերադարձնելու» իր մտադրության մասին, ոչ ոք չի ժխտում 2020 թվականի նոյեմբերի 9-ի ռազմական գործողությունների դադարեցման մասին հայտարարության վավերականությունը, և ոչ մի կուսակցություն դեմ չի արտահայտվում Նիկոլ Փաշինյանի՝ Սահմանադրությունը փոփոխելու և Հայաստանի և Արցախի վերամիավորման մասին 1989 թվականի դեկտեմբերի 1-ի որոշմանը հղումը հանելու ծրագրին։