ՌԴ ԱԳ նախարար Սերգեյ Լավրովը կրկին հայտարարեց, որ Մոսկվան արդեն մտածում է, թե ինչպես կարգավորի Արցախի կարգավիճակը 2020 թվականից հետո, բայց Փաշինյանը հանկարծ գնաց Պրահա և Մակրոնի առաջարկով պայմանագիր ստորագրեց Ալիևի հետ, որով «Ղարաբաղը ճանաչվեց որպես Ադրբեջանի մաս։ » Դրանից հետո կարգավիճակի հարցը փակվեց, ասել է Լավրովը։
Կներեք, բայց Պրահայում Փաշինյանը թարմացրել է Ալմա-Աթայի հռչակագրի թեման, ըստ որի՝ ստեղծվել է ԱՊՀ-ն։ Ինչո՞ւ Լավրով-Քալանթարյանը չի նշում այս հայտարարությունը՝ չէ՞ որ դա ռուսական փաստաթուղթ է։ Գուցե այն պատճառով, որ դա աշխարհում միակ փաստաթուղթն է, ըստ որի Ղրիմը պատկանում է Ուկրաինային։ Եւ միակ փաստաթուղթը, որն անուղղակիորեն «հաստատում է», որ Ղարաբաղը Հայաստան չէ՞։ Եվ դրա համար էլ Փաշինյանը պնդում է Ալմա-Աթայի հռչակագիրը։
Լավրովը, փաստորեն, ընդունում է, որ Ռուսաստանը իր քաղաքականության մեջ առաջնորդվում է Փաշինյանի հայտարարություններով։ Իսկ Փաշինյանն Եվրոպայում ներկայացնում է Արցախից հրաժարումը որպես հակառուսական քայլ. տեսաք, ինչ արեցի, հիմա Մոսկվան «չի կարող խույզ տալ» Ալմա Աթայի հռչակագրից։
Ե՛վ Լավրովը, և՛ Փաշինյանը ցանկանում են «հաճույք ստանալ»՝ պահպանելով «անմեղությունը»։ Բայց Լավրովի ու Փաշինյանի «կուսությանը» վաղուց ոչ ոք չի հավատում։ Բոլորը հասկանում են, որ քաղաքական օրգիաները հրեշներ են ծնում. Հայաստանն արդեն առանց Արցախի է և պետականությունը կորցնելու շեմին է։ Ինչ վերաբերում է Ուկրաինային ու Ղրիմին, ԱՄՆ-ն բանակցություններ է վարում Թուրքիայի հետ Ուկրաինային հրետանային արկերի մատակարարման շուրջ՝ միաժամանակ թույլ չտալով Ռուսաստանին պարտվել։