Անդրանիկ Քոչարյանն ու Ալեն Սիմոնյանը քաջություն կունենա՞ն արցախցիներից ներողություն խնդրելու

Ըստ լրատվամիջոցների՝ խորհրդարանի պաշտպանության հանձնաժողովի նախագահ Անդրանիկ Քոչարյանը անպայման ցանկանում է քննարկման ներկայացնել իր ղեկավարած հանձնաժողովի կողմից պատրաստված 44-օրյա պատերազմի վերաբերյալ զեկույցը, սակայն խորհրդարանի խոսնակ Ալեն Սիմոնյանը հրաժարվում է։

Լրատվամիջոցները սա բացատրում են նրանով, որ հանձնաժողովը ստեղծվել է 2022 թվականի փետրվարին՝ ընդամենը 6 ամիս ժամկետով՝ ևս 6 ամսով երկարաձգելու իրավունքով։ Այսինքն՝ հանձնաժողովը օրենքով չի գործում 2023 թվականի փետրվարից։ Սակայն այն շարունակել է աշխատել՝ «արտահոսքեր» տալով, և այս ամռանը Անդրանիկ Քոչարյանն ասել է, որ ցանկանում է զեկույցը ներկայացնել սեպտեմբերի 27-ին՝ 44-օրյա պատերազմի սկսվելու հինգերորդ տարելիցին, և կլինեն նոր ձեռբակալություններ։

Ինչո՞ւ է Անդրանիկ Քոչարյանը անպայման ցանկանում ներկայացնել զեկույցը, չնայած՝ ոչ ոք նրան չի խնդրում։ Եվ ինչո՞ւ է Ալեն Սիմոնյանը, ինչպես ասում են, խանգարում դրան։ Այս հարցերի պատասխանները կարելի է տեսնել ներիշխանական պայքարի և Քոչարյանի և Սիմոնյանի իրական խնդիրների համատեքստում, որոնք էապես տարբեր են։

Անդրանիկ Քոչարյանը 2020 թվականից հետո կրկին սկսեց ինքնահաստատվել՝ կատարելով կոնկրետ խնդիր՝ Նիկոլ Փաշինյանից հեռացնել պայմանավորված պարտության մեղադրանքները և դրանք բարդել Արցախի ռազմաքաղաքական ղեկավարության վրա։

Նրա “նավոդկայով”, օրինակ, Շուշիի հանձնման մեջ մեղադրանքով ձերբակալվել է Արցախի նախկին պաշտպանության նախարար Միքայել Արզումանյանը, որը 3 տարի գտնվում է բանտում՝ իբր հետաքննության տակ։ Արցախի մեկ այլ պաշտպանության նախարար՝ Ջալալ Հարությունյանը դատապարտվել է 5 տարվա ազատազրկման, հարյուրավոր նախկին զինվորականներ հետաքննության տակ են կեղծ մեղադրանքներով՝ դասալքություն և այլն։

Կարելի է ենթադրել, որ Անդրանիկ Քոչարյանի զեկույցը կազմվել է հենց այս տրամաբանությամբ. այն կոչված  է հաստատելու, որ Հայաստանը ազնվորեն պաշտպանել է Արցախը, բայց պարտվել է, Հադրութն ու Շուշին «հանձնվել են», բայց ոչ թե Փաշինյանի, այլ արցախյան զինվորականների կողմից։

Պրահա 2022-ից հետո Ալեն Սիմոնյանը մեկ այլ խնդիր ունի՝ ապացուցել, որ պարտություն չի եղել, որ Հայաստանի կառավարությունը որևէ կապ չունի 2020 թվականի ռազմական գործողությունների հետ, որ Հայաստանը պարզապես թույլ է տվել Ադրբեջանին «վերադարձնել» այն, ինչ իրեն «պատկանում է» Ալմա-Աթայի հռչակագրի համաձայն։ 2020 թվականից ի վեր Արցախի ժողովուրդը ինքնուրույն է որոշումներ կայացրել, իսկ 2023 թվականին կամավոր լքել է Արցախը, և սա ոչ թե Հայաստանի, այլ Ադրբեջանի խնդիրն է, ասում է Սիմոնյանը։

2020 թվականից հետո Հայաստանի իշխանությունները քաղաքական գնահատական ​​չեն տվել Արցախում տեղի ունեցածին։ «Վարկածները» և մեղավորները փոխվում էին ինչպես ձեռնոցները՝ կախված քաղաքական իրավիճակից, և հիմա հասել է այն կետին, որ կառավարությունը ֆեստիվառներ և այլ զվարճանքի միջոցառումներ է անցկացնում հատկապես Արցախի և նորմալ հայերի համար հիշատակի օրերին։

Եթե ճիշտ է, որ Անդրանիկ Քոչարյանը չի կարողանում հասնել իր զեկույցի քննարկմանը, ապա նա պետք է դուրս գա և հրապարակավ ներողություն խնդրի բոլոր արցախցիներից և զինվորականներից, որոնց դեռևս մեղադրում են չկռվելու և մինչև վերջին հայը չզոհվելու մեջ՝ «փչացնելով» նոր ցեղասպանությունը Հայաստանի կառավարության համար։ Ներողություն խնդրի բոլոր նրանցից, ովքեր դատվում են՝ Երևանում և Բաքվում՝ ազգային-ազատագրական պատերազմին մասնակցելու և դիմադրելու համար (չէ” որ նրանց կոռուպցիայի համար չեն դատում)։

Կարո՞ղ է Անդրանիկ Քոչարյանը ուժ գտնել ներողություն խնդրելու։ Կարո՞ղ է Ալեն Սիմոնյանը հիշել, որ Աստված կա, և ներողություն խնդրել՝ որ թշնամուն թույլ են տվել Արցախը նվաճելու, արցախցիների և կռված տղաների վրա ցեխ լցնելու համար, միայն այն պատճառով, որ նրանք դիմադրել են մինչև վերջին րոպեն։

Այդ պատերազմը դեռ երկար հանգիստ չի տալու Հայաստամի իշխող ուժին։