Որ գնանք, իսկական վախտնա, հասած կլինի․ Վիլեն պապիկը սպասում է

Վիլեն պապիկը ապրում էր Ստեփանակերտի Սասունցի Դավիթ 5ա հասցեում, այլ կերպ ասած` «բազարին աստանովկին տանը», որը հայտնի է բոլոր ստեփանակերտցիներին: Բայց նա հայտնի էր ոչ միայն դրանով, որ ապրում էր «բազարին աստանովկին տանը», այլև իր կանաչ ավտոմեքենայով և մեծ աշխատասիրությամբ:

«Աստանովկի տանը» շատ բերքատու ծառեր կային, որոնցից էր նաև տանձի ծառը, որը հենց Վիլեն պապին էր բերել հեռավոր Ռուսաստանից և, ինչպես ինքն է պատմում՝ «կուճիր, բայց շատ բերքատու ծառ ա, էն էլ հալամ ծմըռենի»:

Ծառն այնքան բերքատու էր, որ բակի ամեն մի անկյունից երևում էր: Այն բոլոր հյուրերինն էր, չկար մեկը, ում Վիլեն պապիկը չհուրասիրեր: Ծառի պտուղները այնքան մեծ էին, որ մեկը մի քանի հոգու հերիքում էր:

Սեպտեմբերին, ինչպես մյուս ընտանքիները, Վիլեն պապիկի ընտանիքը ևս ստիպված տեղափոխվեց Հայաստան, իսկ վերջին պահին պապիկը հետ նայեց՝ «ստի հունց թողինք քինանք, լհա մինը տեռած ինար»: Մեկը պոկեցին, չնայած, որ դեռ չէր հասել, հույս ունեին, որ կհասնի՝ չստացվեց:

Հիմա էլ, երբ հետ գնալու ճանապարհը դեռ չի նշմարվում, Վիլեն պապիկը գրեթե բոլոր զրույցներում ասում է «վեր քինանք իսկական վախտնա, էն կինի տանձը տեռած»:

Վիլեն պապիկի նման շատ տատիկներ, պապիկներ կան,որոնք ստիպված թողել են իրենց տունը, տարիների չարչարանքը, և որոնց համար ի տարբերություն երիտասարդների շատ ավելի դժվար է նոր կյանք սկսելը, հարմարվելը, ապրելը աղմկոտ քաղաքում, բարձրահարկ շենքերում:

Քրիստինա Ալավերդյան

Դրա փոխարեն լավ կլինի հանել արցախցիներին աշխատանքի չընդունելու ոչ պաշտոնական արգելքը

Կառավարությունն այսօրվա նիստում ընդունեց «2023 թվականին Լեռնային Ղարաբաղից բռնի տեղահանված անձանց մասնագիտական ուսուցման կազմակերպման և աշխատանքային փորձ ձեռք բերելու համար աջակցության տրամադրման ծրագիրը»։ Դրա փոխարեն ՀՀ կառավարությունը լավ կանի հանի արցախցիներին աշխատանքի չընդունելու ոչ պաշտոնական արգելքը։ Բազմաթիվ արցախցիներ բախվում են այդ խնդրին, ոչ թե կրթության կամ հմտությունների պակասի խնդրին։ Այս անգամ եւս արցախցիների անունով “դուրս գրած” գումարների մեծ մասը բարդ սխեմայով կգնա բուհերին եւ այլ հաստատություններին։ Իսկ արցախցիների անորոշության ժամկետը կերկարացվի եւս 6 ամսով։

Աշխատանքի եւ սոցիալական հարցերի նախարար Նարեկ Մկրտչյանն ասաց․ «Ըստ էության մենք արդեն մտել ենք Լեռնային Ղարաբաղից բռնի տեղահանված մեր հայրենակիցների համար միջնաժամկետ ծրագրերի իրականացման փուլ։ Եվ այս քննարկվող նախագիծն ունի ինչպես մարդկային կապիտալի զարգացման, այնպես էլ զբաղվածության ծրագրի բովանդակություն։ Ծրագիրն ունի երեք բաղադրիչ։ Առաջին բաղադրիչը դա մասնագիտական ուսուցումն է, որից հետո առնվազն երեք ամիս պարտադիր աշխատանքի պայմանով։ Երկրորդ դեպքում՝ վճարովի պրակտիկա, որից հետո պարտադիր աշխատանքի տեղավորում առնվազն երեք ամիս, եւ երրորդ բաղադրիչի դեպքում բոլորը միասին՝ մասնագիտական ուսուցում, վճարովի պրակտիկա եւ աշխատանք»,- ասաց նախարարը։

Նարեկ Մկրտչյանի խոսքով՝ առաջին բաղադրիչի դեպքում Արցախից բռնի տեղահանված անձանց առաջարկվում է մինչեւ 6 ամիս տեւողությամբ մասնագիտական ուսուցում։ Եվ այդ ընթացքում գործատուն պետք է որոշի, թե որ ուսումնական հաստատությունում պետք է անձն այդ վերապատրաստումն անցնի։ Այդ ընթացքում կառավարությունը բռնի տեղահանված անձին տրամադրելու է 50 հազար դրամ կրթաթոշակ եւ եւս 50 հազար դրամ՝ ուսման վարձը վճարելու համար։ «Այնուհետեւ, երբ կներկայացնի վկայականը, որ ինքն անցել է այդ կրթական շրջանը, առնվազն 3 ամիս ժամկետով գործատուի հետ կկնքվի աշխատանքային պայմանագիր։ Եվ այդ երեք ամսվա ընթացքում գործատուին 50 հազար դրամի չափով կփոխհատուցվեն հարկերը՝ եկամտային հարկ, դրոշմանիշային վճար, սոցիալական վճարներ։ Ընդ որում, եւ ուսման վարձը, եւ կրթաթոշակը մենք տրամադրելու ենք մասնակցած օրերի համար։ Եվ այստեղ մի ֆիլտր կա դրված՝ եթե գործատուն աշխատանքային պայմանագիրը չի կնքում կամ մինչեւ երեք ամիսը լրանալը լուծում է պայմանագիրը, ապա փոխհատուցում է կրթաթոշակի եւ ուսման վարձի համար պետության կողմից տրամադրված գումարը Լեռնային Ղարաբաղից բռնի տեղահանված մեր հայրենակցին»,- մանրամասնեց նախարարը։

Երկրորդ բաղադրիչը վերաբերում է վճարովի աշխատանքային փորձի ձեռքբերմանը։ Գործատուի եւ Արցախից բռնի տեղահանված անձի միջեւ կնքվելու է մինչեւ վեց ամիս տեւողությամբ պայմանագիր, որից երեք ամիսը պարտադիր դիտարկվում է որպես վճարովի աշխատանքային պրակտիկա։ «Այսինքն՝ մենք գործատուին ամսական տրամադրելու ենք 165 հազար դրամ՝ շահառուին աշխատավարձի եւ հարկերը վճարելու համար։ Հարկերը հանելուց հետո մաքուր 120 հազար դրամ գումար է մնում։ Պրակտիկայից հետո գործատուն պարտավորվում է եւս երեք ամիս շահառուին ապահովել աշխատանքով, որի դիմաց գործատուին երեք ամիս շարունակ վճարվում է ամսական առավելագույնը 50 հազար դրամ՝ պարտադիր հարկերը վճարելու համար։ Գործատուի եւ շահառուի միջեւ մինչեւ վեց ամիսը լրանալը պայմանագիրը լուծարելու դեպքում գործատուն պարտավորվում է ամբողջությամբ վերադարձնել աշխատանքային փորձառության ընթացքում իրեն տրամադրված գումարից շահառուին որպես աշխատավարձ տրամադրված գումարը։ Իսկ երրորդ բաղադրիչի դեպքում բոլորը միասին են, այսինքն՝ մասնագիտական կրթություն, վճարովի աշխատանքային պրակտիկա եւ աշխատանքի ընդունելու պարտադիր պայման»,- ասաց նա։

Նարեկ Մկրտչյանն ասաց, որ սա արդեն փորձարկված ծրագիր է, 2016 եւ 2020 թվականների ռազմական գործողություններին մասնակցած զինծառայողների համար ծրագիրն իրականացվել է։ «Մենք հետեւել ենք ավելի քան մեկ տարի եւ տեսել ենք, որ ծրագրի շահառուների 70 տոկոսից ավելին շարունակում են մնալ աշխատաշուկայում»,- հավելեց նա։

Նիկոլ Փաշինյանը հարցրեց՝ գործատուն ու աշխատողն իրար որտե՞ղ են հանդիպելու, ինչպե՞ս է կառավարությունը համակարգելու գործընթացը, որտե՞ղ են սովորելու շահառուները։ Նախարարն ասաց, որ ամսական կտրվածքով միասնական սոցիալական ծառայություն դիմում են 300-ից մինչեւ 500 գործատուներ, որոնք ներկայացնում են աշխատատեղի պայմաններ։ «Մենք այդ հայտերն ընդունում ենք գործատուների կողմից, զուգահեռ հայտարարում ենք, որ ունենք նմանատիպ ծրագիր։ ԼՂ-ից բռնի տեղահանված մեր հայրենակիցները, որոնք առնվազն վերջին մեկ ամսվա ընթացքում աշխատանք չեն ունեցել, այսինքն՝ հարկեր չեն վճարել, ստուգում ենք, թե մեզ դիմած հայրենակիցները ինչպիսի հմտություններ ունեն, եւ եթե համապատասխանում են այդ պահանջներին, որոնք այդ 300-400 գործատուները մեզ ներկայացնում են ամսական կտրվածքով, մենք երկու օրվա ընթացքում էլեկտրոնային տարբերակով իրենց տվյալներն ուղարկում ենք գործատուին։ Եվ գործատուն ընտրում է պոտենցիալ իր մոտ աշխատող անձանց, հրավիրում է, կնքվում է պայմանագիր։ Այնուհետեւ գործատուն ինքը գիտի, թե իր համար որ կրթական հաստատությունն է, դա կարող է լինել միջին մասնագիտական հաստատություն, կարող է լինել մասնավոր ինչ-որ կրթական հաստատություն կամ որոշ դեպքերում գործատուներն իրենց մոտ ունեն կրթական բաղադրիչներ»,- ասաց Նարեկ Մկրտչյանը։

 

Ալիևը Պուտինի և Փաշինյանի շնորհիվ խուսափեց «կրիտիկական կորուստներից», որոնք կարող էին հանգեցնել Բաքվում հեղաշրջման

Անառիկ Քարվաճառ

Ալիևն ասել է, որ Ադրբեջանի կորուստները “Քելբաջարի և Լաչինի” մարտերում շատ անգամ ավելի մեծ կլինեին, քան պատերազմի բոլոր 44 օրերին։ «Իհարկե, մենք դա կանեինք, բայց մեր կորուստները կարող էին շատ մեծ լինել։ Նույնիսկ բազմապատիկ ավելի, քան պատերազմի բոլոր 44 օրերի ընթացքում։ Հիմա բոլորը, ովքեր այցելում են այս շրջանները, տեսնում են, թե որքան դժվար է տեղանքը»,- ասաց նա։ Նրա խոսքով, Ադրբեջանը կշարունակեր պատերազմը այնքան ժամանակ, քանի դեռ նպատակին չի հասել, եթե «Հայաստանը չստորագրեր հանձնման ակտը»։

Ալիևը պատրաստվում է «վերընտրվել» փետրվարին՝ ապահովելու իր համար «տրիումֆատորի» և Ղարաբաղը նվաճողի տիտղոսը։ Միևնույն ժամանակ Ալիևը չի հայտնում 2020 թվականի 44-օրյա պատերազմում և 2023 թվականի սեպտեմբերի 19-20-ը տեղի ունեցած պատերազմական գործունեությունների զոհերի իրական թիվը։ Ոչ պաշտոնական տվյալները մի “զրոյով” ավելի են, քան հայտարարվածները, ասում են, որ միայն սպանվածների թիվը հասնում է 20-25 հազարի:

Ալիևի կորուստների թիվն այնքան կրիտիկական էր, որ դա կարող էր հանգեցնել Բաքվում հեղաշրջման, ինչպես դա տեղի է ունեցել մի քանի անգամ այս կազմավորման կարճ պատմության ընթացքում: Սրանից խուսափելու համար Ալիևը, Պուտինն ու Փաշինյանը ստորագրեցին «հանձնման ակտ», որով Հայաստանը առանց մի կրակոցի հանձնեց Աղդամի, Քաշաթաղի և Քարվաճառի շրջանները։

Դա Ալիևին թույլ տվեց խուսափել կրիտիկական կորուստներից, 3 տարի դադար վերցնել՝ վերջնականապես օկուպացնելու Արցախը, չեզոքացնել ԵԱՀԿ Մինսկի խումբը, վերցնել Հայաստանը աքցանի մեջ և վտարել 2020 թվականին Պուտինի անձնական երաշխիքներով վերադարձած Արցախի բնակիչներին։

Ալիևը երախտապարտ է Պուտինին և Փաշինյանին։

Երբ խոսում են քարե վկաները․ Ստեփանակերտի տարածքի պատմական մի շերտ

Ցավոք սրտի, Ստեփանակերտի շրջակայքը քիչ է ուսումնասիրվել, սակայն միանշանակ կարող ենք ասել, որ քաղաքի  պատմական միջավայրը շատ հարուստ է  իր տարբեր մշակութային շերտերով։ Եվ որքան էլ որ Արցախը բռնազավթած երբեմնի քոչվոր ցեղերը փորձեն հակառակը պնդել, տարածքի մշակութային ժառանգությունը փաստում է հայ ինքնության հազարամյա առկայության մասին։

Ստեփանակերտից հյուսիս – արևմուտք բարձր ժայռագծի տակ կիսաանտառածածկ սարահարթում մինչ օրս պահպանվել են բնակատեղիի հետքեր, փոսորակների տեսքով։ Իսկ ծառերի ու թփուտների մեջ նկատելի  են պատեր, մոտենալուց տեսնում ենք 4/5 տարբեր չափերի խաչքարեր, կանոնավոր շարված ու նկատելի է նաև շինության, ավելի ճիշտ խոնարհված եկեղեցու մուտքը։

Այն միանավ փոքր շինություն է, ցավոք ծածկված սեփական փլատակներով, երևում է միայն արևմտյան ճակատը մուտքի հատվածով։ Ըստ ուսումնասիրող մասնագետների, հնարավոր է, եկեղեցին ունեցել է գավիթ, ուր տեղադրված են 12-13-րդ դարերի խաչքարեր, և որը ձևավորվել  է որպես սրբատեղի։

Շրջակայքում երևում են նաև պարսպապատերի հետքեր։ Խաչքարեր, խաչքարերի բեկորներ պահպանվել են նաև եկեղեցու արևելյան՝ հարթ տեղանքում, որտեղ հանդիպում ենք նաև ավելի ուշ շրջանի՝ 14-15-րդ դարերի խաչքարեր, կարող ենք ենթադրել որ առնվազն մի քանի դար կյանքն այստեղ շարունակական է եղել։ Եկեղեցու շուրջը տարածվում է նաև գերեզմանոց։ Որոշակի հեռավորության վրա հանդիպում ենք մեկ այլ՝ վաղ քրիստոնեական գերեզմանոցի։ Ժողովրդական բանահյուսության մեջ տարածքը անվանվում է Կարմիր քերծի կամ Խաչին տարածք։

Կարող ենք վստահաբար ասել, որ  միջնադարում նշված տարածքը եղել է խիտ բնակեցված, ունեցել հարուստ հոգևոր մշակութային կյանք, ինչն ապացուցում են վաղ քրիստոնեական գերեզմանոցն ու զարգացած միջնադարի հոգևոր շինությունն ու խաչքարային մշակույթը։

Տարածքը մերձ է Ստեփանակերտի Կրկժան թաղամասին, իսկ Կրկժանը եղել է տափարակի հայաբնակ գյուղերից մեկը, որը գրավոր աղբյուրներում հիշտակվում է դեռևս 17-18-րդ դարերից։ 1823 թվականի վիճակագրական աղբյուրներում այն հիշատակվում է որպես հայկական բնակավայր։ Գրավոր վկայություններն ու այս նյութական մշակույթը խոսում են կովկասյան թաթարներից ավելի վաղ հայ ինքնության այս տարածքում գոյություն ունենալու մասին։

2012 թվականին այստեղ որոշ ուսումնասիրություններ են կատարել հնագետ Գագիկ Սարգսյանը, ազգագրագետ Լեռնիկ Հովհաննիսյանը,  որից հետո կազմվել է եկեղեցու պահպանական գոտին։

Հայուհին նշանակվել է «Օսկար»-ի գլխավոր տնօրեն

Կինոարվեստի և գիտությունների ամերիկյան ակադեմիան Թենի Մելիդոնյանին նշանակել է «Օսկար»-ի գլխավոր տնօրեն, որը նորաստեղծ պաշտոն է։

«Արմենպրես»-ի հաղորդմամբ՝ այս մասին հայտարարել է Ակադեմիայի գործադիր տնօրեն Բիլ Քրամերը։

Նոր պաշտոնում Թենի Մելիդոնյանը կղեկավարի ռազմավարությունը, տաղանդների հետ կապերը, հատուկ միջոցառումները և մրցանակաբաշխության բոլոր ծրագրերի և միջոցառումների արտադրական թիմերը, ինչպես փոխանցում է «Hollywood Reporter»-ը՝ այս մասին նշել է Քրամերը։

Մելիդոնյանը սերտորեն կաշխատի «Օսկար»-ի պրոդյուսերների և հաղորդավարների, Disney/ABC-ի և Ակադեմիայի ղեկավարության, ներառյալ՝ Կառավարիչների խորհրդի և նրա հանձնաժողովների հետ, ինչպես նաև կհամակարգի այն թիմերի աշխատանքը, որոնք ներգրավված են «Օսկար»-ի մրցանակաբաշխության արարողության մշակման և անցկացման, ինչպես նաև այն համաշխարհային լայն լսարանին ներկայացնելու գործում:

Ակադեմիայի տնօրենը՝ բարձր գնահատելով Մելիդոնյանի փորձը, ստեղծագործական անհատականությունն ու հեռանկարային լինելը, կարևորել է այս պաշտոնը, հատկապես՝ «Օսկար»-ի 100-րդ մրցանակաբաշխությանն ընդառաջ։

Քրամերի ղեկավարությամբ՝ 2022 թվականին Մելիդոնյանը գլխավորել է  «Օսկար»-ի նորաստեղծ ռազմավարական ստորաբաժանումը, որն ամբողջ տարվա ընթացքում աշխատում էր մրցանակների հետ կապված բոլոր ծրագրերի վրա:

Մելիդոնյանը վերջերս «Օսկար»-ի ռազմավարության փոխնախագահն էր: Նա իր ակադեմիական կարիերան սկսել է 2005 թվականին՝ որպես  հաղորդակցության և հրապարակայնության բաժնի ղեկավար, վերահսկելով ապրանքանիշի ռազմավարությունը և մարքեթինգը:

Մինչ ամերիկյան կինոկադեմիա ընդունվելը, նա աշխատել է Վաշինգտոնում, այդ թվում՝ ՀՀ դեսպանությունում։

Բաստիլի հրապարակում կազմակերպվել է «Լեռնային Ղարաբաղ՝ վտանգված հայկական ժառանգություն» խորագիրը կրող ցուցահանդես

2023թ․ դեկտեմբերի 14-ից 2024թ․ հունվարի 15-ը, Փարիզի նշանավոր Բաստիլի հրապարակում, Փարիզի քաղաքապետարանի և «L’Œuvre d’Orient» կաթոլիկ կազմակերպության կողմից համատեղ կազմակերպվել է «Լեռնային Ղարաբաղ՝ վտանգված հայկական ժառանգություն» խորագիրը կրող բացօթյա ցուցահանդես, որի առանցքում Լեռնային Ղարաբաղի հայկական պատմամշակութային ժառանգությունը ներկայացնող 30 բացառիկ լուսանկարներ են։  Հայտնում են Ֆրանսիայում ՀՀ դեսպանությունից:

Ցուցահանդեսի պաշտոնական բացման իր խոսքում Ֆրանսիայում Հայաստանի դեսպան Հասմիկ Տոլմաջյանը շնորհակալություն է հայտնել Փարիզի քաղաքապետարանին և «L’Œuvre d’Orient» կաթոլիկ կազմակերպությանը Հայաստանի և հայ ժողովրդի կողքին մշտապես լինելու համար և նշել է, որ ցուցահանդեսի կազմակերպումն այդ համերաշխություն հերթական դրսևորումն է։

Հայաստանի դեսպանը շեշտել է, որ Լեռնային Ղարաբաղի ժողովրդի նկատմամբ էթնիկ զտում իրականացնելուց հետո, այժմ Ադրբեջանը քայլեր է ձեռնարկում վերացնելու այնտեղ հայկական բազմահազարամյա ներկայության հետքերը, որոնց խոսուն ապացույցներն են ցուցադրվող լուսանկարներում պատկերված եկեղեցիները, կոթողներն ու հուշարձանները։ Այս համատեքստում նա առանձնահատուկ կարևորել է Լեռնային Ղարաբաղի հայկական պատմամշակութային ժառանգության հանրահռչակման և պահպանման ուղղությամբ միջազգային ջանքերի գործադրումը։

Ցուցահանդեսի բացման ներկա էին և խոսքով հանդես եկան նաև Փարիզի փոխքաղաքապետեր Առնո Նգաչան և Կարին Ռոլանը, «l’Œuvre d’Orient» կաթոլիկ կազմակերպության նախագահ Ժան-Իվ Տոլոն,նույն կազմակերպության գլխավոր տնօրեն, Գերաշնորհ Պասկալ Գոլնիշը, ինչպես նաև Ֆրանսիայում Լեռնային Ղարաբաղի ներկայացուցիչ Հովհաննես Գևորգյանը։

Օսիպյան. Հայաստանին մարդավարի ապրելու համար պետք է դուրս գալ Կրեմլի ճիրաններից

«Կրեմլի հեղինակությունը Հայաստանում ցածր է: Սակայն Ռուսաստանից ուժեղ տնտեսական կախվածությունը և Մոսկվայի կողմից հնարավոր ճնշումը անհանգստացնում են հայ ժողովրդին եւ զսպում կոշտ հակառուսական գործողությունները»,- ասել է Արցախի հեղափոխական կուսակցության նախագահ Արթուր Օսիպյանը։

Նա հավելեց, որ «Հայաստանում ոմանք նախընտրում են պահպանել Ռուսաստանւ ազդեցությունը ոչ թե նրա նկատմամբ համակրանքի պատճառով, այլ որպեսզի խուսափեն այն անախորժություններից, որոնք կարող է “պատրաստել” Կրեմլը»։

«Ցավոք սրտի, Ռուսաստանի հետ համագործակցությունը պատկերացվում է խորհրդային տրամաբանության շրջանակներում։ Բայց ԽՍՀՄ-ը Ռուսաստան չէ։ Ի տարբերություն վերջինիս, ԽՍՀՄ-ն ուներ հասարակության կազմակերպման ու զարգացման իր մոդելը՝ Մարքսի, Լենինի ուսմունքը, սոցիալիստական ​​համակարգի հաստատումը, կուլակների ու բուրժուազիայի դեմ պայքարը, կոմունիզմի ձգտումը։ Այս ամենը ընդունելի էր բնակչության մեծամասնության համար։ Դժվար է ասել՝ դա լավ է, թե վատ, բայց դա համակարգ էր, գաղափարախոսություն։ Այսօրվա Ռուսաստանը ոչինչ չունի առաջարկելու այն երկրներին, որոնց ձգտում է պահել իր ազդեցության ուղեծրում»:

Օսիպյանը կարծում է, որ «Ռուսաստանը հետամնաց, կոռումպացված երկիր է՝ փլուզվող արդյունաբերությամբ, գիտությամբ և դեգրադացված արժեհամակարգով»։

«Առավելագույնը, որ նա կարող է առաջարկել իր ենթադրյալ դաշնակիցներին՝ ռուսական սապոգն է։ Այսինքն՝ մտցնել զինված ուժեր, ավելի ճիշտ՝ գրավել դաշնակից երկիրը և ուժի սպառնալիքի տակ ստիպել նրան ընդունել իրեն հարմար որոշումներ։ Ռուսական քաղաքականության տրամաբանությունն ու մեթոդները չափազանց պարզ են. «Եթե մեզ լսեք, ուտելու բան կգտնեք։ Հակառակ դեպքում ոչինչ չի լինի»։ Այս մեթոդները կիրառվել են Արցախում և ուղեկցվել այսպես կոչված ռուս խաղաղապահների կողմից խաղաղ բնակչության ռեկետով ու թալանով»։

Նա նշել է, որ «շատ դժվար կլինի դուրս գալ Կրեմլի ճիրաններից, բայց, ցավոք, մարդավարի ապրելու այլ ելք չկա»։ «Այսպիսով, Հայաստանի համար թիվ մեկ խնդիրը 5-րդ շարասյունի վերացումն է, Կրեմլի գործակալների հեռացումն իրենց պաշտոններից՝ հանուն մեր ժողովրդի և մեր հայրենիքի ազատության և զարգացման»։

Lragir. Հայաստանում տեղակայված ռուսական զորքի եւ սահմանապահների հեռացում, հայկական ուժային կառույցների լյուստրացիա․ Մոսկվան «հուշում է» ճանապարհը

Հայաստանում ՌԴ դեսպան Կոպիրկինը ՀՀ Սյունիքի մարզում ռուս սահմանապահների զորամասում

Lragir

Ռուսաստանի պետական ՏԱՍՍ գործակալությունը, հղում անելով իր «իրազեկ աղբյուրին», այսպիսի հաղորդագրություն է տարածել․

«Գերմանիան փորձում է Հայաստանին ներքաշել Արևմուտքի հակառուսական քաղաքականության մեջ։ Բեռլինի խնդիրն է հնարավորինս խզել Երևանի և Մոսկվայի միջև կապը։ Գերմանացիները շահագրգռված են ռուս սահմանապահների շուտափույթ դուրսբերմամբ Հայաստանի տարածքից, նաև որ երկրի իշխանությունները մաքրեն իրենց պետական ​​ապարատը Ռուսաստանի նկատմամբ բարյացակամ մարդկանցից, այդ թվում՝ զինված ուժերի, հետախուզական ծառայությունների և իրավապահ մարմինների լյուստրացիայով։ Դրա դիմաց Բեռլինն առաջարկում է զերծ պահել Ղարաբաղի հայերին՝ Եվրամիության երկրներ զանգվածային արտագաղթից»։

ՌԴ ԱԳՆ խրոնիկ ալկոհոլիկ խոսնակուհին ավելի վաղ հայտարարել էր, թե Արեւմուտքը գիշատչի պես փորձում է Հայաստանին խլել Ռուսաստանից։ Դե, իսկ Ֆրանսիայի հանդեպ Մոսկվայի կեղտոտ հռետորաբանությունը հայտնի է բոլորին։

Հայաստանի հարցում Մոսկվայի նման հռետորաբանությունը պարզապես մատնում է այն իրողությունը, որ Հայաստանի ոչնչացումը Ռուսաստանի ու Թուրքիայի համար էքզիստենցիալ, կենսական խնդիր է։ Մոսկվան դա արդեն չի էլ թաքցնում՝ թողեք ոչնչացնենք Հայաստանը, մի խանգարեք։ Մոսկվան կարող է լքել Կովկասը միայն Հայաստանի վերացումից հետո, հակառակ դեպքում ինքն է կազմաքանդվելու։ 

Ֆրանսիան ու Գերմանիան այն 3-4 առաջատար պետություններից են, որոնք շահագրգիռ են հայկական պետականության պահպանմամբ։ Ավելորդ է ասել, որ Ռուսաստանը այդ 3-4 պետությունների թվում չէ։

Ռուսական հռետորաբանությունը մատնում է այն հանգամանքը, որ Ֆրանսիան ու Գերմանիան խանգարում են Հայաստանի վերացման ռուս-թուրքական ծրագրերին։ Պատահական չէ, որ Հայաստանում իշխանության դրված Նիկոլ-քպ-ական թշնամին անտեսում կամ չեզոքացնում է Փարիզի ու Բեռլինի՝ հայկական քաղաքական իրավունքները, մասնավորապես Արցախի խնդիրը միջազգային հիմնարար սկզբունքների հիման վրա քննարկելու վերաբերյալ նախաձեռնությունները։ Պատահական չէ նաեւ, որ Հայաստանում ռուսանպաստ խաժամուժը փորփրում է Ֆրանսիայի ու Գերմանիայի հանդեպ ռուսական կոյուղատարների քարոզչական աղբը։

Ռուսական ռազմական ներկայությունը Հայաստանի պետականության վերացման ծրագրի երաշխավորն է։ Այն ունի բացառապես նույն գործառույթը, ինչ Արցախում՝ ՀՀ տարածքների օկուպացիա եւ բնակչության մեծ մասի տարագրում։

Ռուսական կեղտոտ քարոզչությունը Հայաստանի դեմ միայն հաստատում է այս հանգամանքը։

Մոսկվան ՏԱՍՍ-ի «արտահոսքով» կամա թե ակամա ցույց է տալիս ճանապարհը․ ռուսական զորքի ու սահմանապահների հեռացումը Հայաստանից, հայկական պետական համակարգի, առանձնապես ուժային բլոկի եւ ԱԳՆ-ի, մեդիայի լայն եւ խոր լյուստրացիան, Հայաստանում 50 հազարանոց ռուսական ագենտուրայի չեզոքացումը Հայաստանի պետականության պահպանման ուղին է։ Ռուսներին Կովկասից պետք է ճանապարհեն հայերը։ Ահա հայ ժողովրդի անելիքը։

Բանակների վարկանիշ․ որ տեղում է Հայաստանը

Ամերիկյան Global Firepower կազմակերպությունը հրապարակել է 2024 թվականի դրությամբ աշխարհի երկրների ռազմական հզորության վարկանիշը։ Վարկանիշի առաջին եռյակը զբաղեցրել են ԱՄՆ-ը, Ռուսաստանը և Չինաստանը։ Այս մասին հայտնում է կազմակերպության պաշտոնական էջը։

Զեկույցի համաձայն՝ ռազմական հզորության վարկանիշը հաշվարկվում է ավելի քան 60 կատեգորիաների հիման վրա, որոնք ազդում են յուրաքանչյուր երկրի պաշտպանունակության և կրակային հզորության վրա։

Թոփ 5-ում ներառվել են նաև Հնդկաստանը և Հարավային Կորեան։ Նրանց հաջորդում են Մեծ Բրիտանիան, Ճապոնիան և Թուրքիան։

Հայաստանը վարկանիշում 102-րդն է, Ադրբեջանը՝ 59-րդը, Իրանը 14-րդը, Իսրայելը՝ 17-րդը։

Պայքարող հատվածը կա, թշնամին այդ 10 տոկոս հայից վախենում է

«Խաղաղության պայմանագիր ասելով ի՞նչ ենք հասկանում՝ պատերազմ, մեր սուվերեն տարածքների կորուստ։ Ի՞նչ անկլավներ, դրանք մեր տարածքներն են։ Այսօր հայն ապրում է հայկական հողի ընդամենը 20 տոկոսի վրա։ Բոլորը մոռացել են այդ ամենը, Նախիջեւանը մոռացվեց, Լեռնային, Դաշտային Ղարաբաղը մոռացվեց, Արեւմտյան Հայաստանը մոռացվեց, մնաց այս 20 տոկոս հողը, որի վրա ապրում ենք, դա էլ այս իշխանություններն անկլավներ են համարում»,- step1.am-ի հետ զրույցում ասաց Սյունիքի մարզի Տեղ համայնքի ավագանու անդամ, Արավուսի նախկին գյուղապետ Արգամ Հովսեփյանը։

Անդրադառնալով հարցին, որ թշնամին երաշխիք է պահանջում, որ հայ ժողովրդի կողմից ռեւանշ չի լինելու, Արգամ Հովսեփյանն ասաց․ «10 տոկոս իրական հայ է մնացել, թշնամին վախենում է այդ 10 տոկոս հայից։ Այսօր մեզ մեր երկրում լռեցնում են այն բանի համար, որ հայ ենք, որ չխոսենք, որ իրենք ինչ ուզեն անեն։ Ո՞նց կլինի այդպես, ո՞վ կարող է ինձ լռեցնել, չեն կարող։ Թող լավ բանեն, մեր հայրենիքը չհանձնեն, մեր հողերը հետ վերադարձնեն, թշնամու վերահսկողության տակ գտնվող հայկական անկլավները հետ վերադարձնեն։ Պայքարող հատվածը կա, թշնամին այդ 10 տոկոս հայից վախենում է։ Եվ կարելի է ասել՝ մեզ այսօր մեր հողում, մեր հայրենիքում դատում են հայ լինելու համար»։

Արգամ Հովսեփյանը հավելեց, որ իրավիճակն այսպես չի կարող շարունակվել, շրջադարձ է լինելու․ «Ամեն ինչ շատ լավ է լինելու, մեր Արցախը, մեր Նախիջեւանը, Արարատը բոլորը հետ ենք վերցնելու։ Սա ժամանակավոր է, այս ամեն ինչը կպրծնի, մենք մեր հայրենիքի տերը կդառնանք։ Ես պատմության մեջ չեմ տեսել մի երկրի ղեկավար, որ իր սուվերեն տարածքը համարի թշնամու տարածք։ Ես այդպիսի բան չեմ կարդացել, չեմ տեսել, չեմ լսել»։

Սա այսպես չի կարող մնալ, սա բռնկման ենթակա հարց է․ Եղցահող համայնքի ղեկավար

Արցախի Հանրապետության համայնքների ղեկավարներին հանձնարարական չի տրվել գույքագրելու արցախցիների կորցրած ունեցվածքը։ Այս մասին step1.am-ի հետ զրույցում ասաց Եղցահող համայնքի ղեկավար Արտակ Հակոբյանը։ «Այս պահի դրությամբ ինձ՝ որպես համայնքի ղեկավարի, նման հանձնարարություն տվող չի եղել, ո՛չ վարչակազմի ղեկավարի կողմից է նման հանձնարարական եղել, ո՛չ էլ Արցախի նախագահ Շահրամանյանի կողմից»,- ասաց նա։

Արտակ Հակոբյանի խոսքով, այնինչ, կարիք կա, որ արագ գույքագրվի արցախցիների ունեցվածքը։ «Այդ մարդիկ ամեն ինչ թողել են, նույնիսկ իրենց հագուստը չեն հասցրել վերցնել, դուրս գալով տներից։ Եթե նույնիսկ իրենք գույքագրում չանեն, միեւնույն է, սա այսպես չի կարող մնալ, սա բռնկման ենթակա հարց է։ Մարդիկ ամեն ինչ թողել են այնտեղ՝ թե՛ գյուղտեխնիկան, թե՛ անասունները, թե՛ անշարժ գույքը։ Այս պահին մոտավոր չեմ կարող ասել, թե մեր գյուղում գույքային վնասը որքան է գնահատվում, բայց մարդն այնտեղ ծնվելով ու ապրելով՝ 70-80 տարի իր կյանքի ընթացքում ներդրածը լրիվ թողել է այնտեղ»,- հավելեց նա։

Եղցահողի գյուղապետը նաեւ ասաց, որ Արցախ վերադարձի հարցը դիտարկում են միայն դեպքում, երբ կերաշխավորվի անվտանգությունը, Ադրբեջանի կազմից դուրս կարգավիճակ պետք է ունենա Արցախը։ «Բայց առկա իշխանություններից ես այսօր չեմ սպասում նման մոտեցում։ Նրանց նույնիսկ հետաքրքիր էլ չէ մարդկանց կարգավիճակը, ապրելակերպն ու խնդիրները»,- ասաց նա՝ հավելելով, որ չնայած վարվող քաղաքականությանը՝ արցախցիները շարունակելու են պայքարել իրենց իրավունքների ու վերադարձի համար։

Դավիթ Կարաբեկյան. Կլինի՞ երկրորդ մանդատ

Ինչ-որ առումով Արցախում տիրող իրավիճակը նման է 1991 թվականի իրավիճակին, նկատում է արցախցի քաղաքագետ, սոցիոլոգ Դավիթ Կարաբեկյանը՝ մեկնաբանելով հանրապետության լուծարումը։

«Խոսքը ժողովրդի կողմից իշխանություններին վստահության մանդատ տալու մասին է։ Կմնա՞ նույնը, թե՞ վստահության նոր պայմաններ կհայտնվեն՝ կախված է իշխանություններից, որոնք պետք է հստակ կողմնորոշվեն պետական ​​կառույցների, պետության լուծարման մասին որոշման առումով։ Նաեւ հստակեցնել, թե Արցախի բնակչության որ հատվածը եւ ինչ շրջանակներում պետք է ներկայացնեն սույն իշխանությունները միջազգային ասպարեզում եւ համահայկական քաղաքական տարածքում։ 1991 թվականին ժողովուրդը իշխանություններին մանդատ տվեց արտահայտելու ոչ միայն ԼՂՀ՝ ԼՂԻՄ և Շահումյանի, այլև Արցախի հյուսիսային հատվածի բնակչության կամքն ու շահերը, պետական ​​կառույցների գործունեության շրջանակը ուրվագծվեց հիմնարար սահմանադրական ակտերով։ Մեր օրերում լեգիտիմությունը կարող է որոշվել տեխնիկական հանրաքվեի կամ իրավաբանորեն դրան համարժեք մեթոդների միջոցով։ Օրինակ՝ համայնքների օրինական ներկայացուցիչների, քաղաքացիական հասարակության, ՀԿ-ների, քաղաքական կուսակցությունների, Հայ Առաքելական եկեղեցու ներկայացուցիչների կողմից քվեարկությամբ կամ վստահություն հայտնելով իշխանություններին»։

Պետք է, ըստ քաղաքագետի, հստակ պատասխաններ տալ կարևոր հարցերին. 1. Ինչպե՞ս են ներկայացված լինելու այն 770.000 արցախահայերը, ովքեր տասնամյակներ շարունակ ստիպված են եղել ապրել Արցախից դուրս, ինչպես նաև Հյուսիսային Արցախի հայությունը։ 2. Արդյո՞ք իշխանությունները գործունեություն են ծավալելու Արցախի ժողովրդին հետաքրքրող առաջնահերթ խնդիրների լուծման համատեքստում»։

«Առաջին խնդիրը Արցախի ժողովրդի հավաքական իրավունքների վերականգնման հարցի բարձրացումն է։ Սա Արցախի ժողովրդի անվտանգ վերադարձի և իր պատմական հայրենիքում ապրելու իրավունքն է։ Ագրեսիայի և արտաքսման ժամանակ կորցրած գույքի փոխհատուցման մասին պետք է հարց բարձրացվի։ Վերաինտեգրում հայ հասարակությանը, զբաղվածության և բնակարանային հարցերի լուծում։ Այն ամենը, ինչ վերաբերում է Արցախի կենտրոնական և տեղական իշխանությունների՝ Հայաստանի Հանրապետության իշխանությունների, սփյուռքի կառույցների, Հայաստանի դիվանագիտական ​​ներկայացուցչությունների հետ փոխգործակցության հարցերին։ Հայաստանի և Արցախի Սահմանադրության պահանջների խստիվ պահպանումը միջազգային ասպարեզում, հատկապես արցախյան հիմնախնդրի լուծման բանակցությունների շրջանակներում»։

Ալվարդ Գրիգորյան