Արցախից բռնի տեղահանված Հարությունյանների ընտանիքից երեք հոգի է մահացել սեպտեմբերի 25-ին բենզինի պահեստում տեղի ունեցած պայթյունի հետևանքով։ Բահրամի որդին՝ քսանամյա Գոռը, ով ընդամենը մի քանի ամիս առաջ էր զորակոչվել բանակ, դարձավ մեկօրյա պատերազմի մասնակից։ Նա նոր է վերադարձել տուն ու անմիջապես, ինչպես բոլորը, սկսել է բենզին փնտրել՝ ընտանիքին Արցախից հանելու համար։ Վառելիքի պահեստում էին նաև Բախրամի եղբայրը՝ Վագրամը, և Բախրամի կնոջ եղբայրը՝ Մանվելը, որոնք մահացան պայթյունից անմիջապես հետո։ Հիսուն օր բժիշկները պայքարում էին Գոռի կյանքի համար, բայց ավաղ, չկարողացան փրկել նրան։ Բահրամի կնոջ ևս մեկ եղբայրը զոհվել էր արցախյան դիրքերից մեկում մարտական հերթապահության ժամանակ 2015 թվականին։
Բահրամի եղբայրը՝ Վահրամը, իր համար բենզին ձեռք բերելով, որոշել է օգնել երկու անծանոթ տարեցների։ Մեկին հաջողվել է օգնել, իսկ երբ գնացել է երկրորդի մոտ, պայթյուն է տեղի ունեցել։ Պայթյունի արդյունքում Գոռն ու Մանվելը հայտնվել են փոսում, իսկ Վահրամը՝ վերեւում։ Գոռն ասում էր, որ ինչ-որ անհասկանալի բան է տեղի ունեցել՝ միաժամանակ պայթյուն, անձրեւ, ամպրոպ, կայծակ…
Վահրամը զանգահարել է և ասել, որ ինքը և Մանվելը թեթեւ վնասվածքներ են ստացել, իսկ Գոռը ծանր վիճակում է։ Բայց նրանք չէին էլ կարող պատկերացնել, թե որքան խոր այրվածքներ են ստացել։
Սեպտեմբերի 26-ին Վահրամի եղբայրը մահացել է գիշերը։ Մեկ շաբաթ անց մահացավ կնոջ եղբայրը՝ Մանվելը։
Գոռը շատ ծանր վիճակում էր, բայց կարծես թե ենթակա էր բուժման: Մարմնի վերքերը արագ ապաքինվեցին։ Մնացին միայն մեջքի վերքերը։ Նա լավ էր ուտում, խոսում էր։ Եվ թվում էր, թե սարսափելին հետևում է, եւ Գոռը ապաքինվում էր։ Բայց ավաղ, հույսը չարդարացավ, վերքերը շատ խորն էին, արյունը վարակվեց, մարմինը սկսեց թուլանալ։
Մահվանից մոտ տասը օր առաջ նա դադարեց խոսել։ Պայթյունից 50 օր անց Գոռը կյանքից հեռացավ՝ թողնելով անկատար երազանքներ։
Մինչ բանակում ծառայելը հոր հետ ջերմոցային տնտեսություն են ստեղծել։ Իսկ ծառայությունն ավարտելուց հետո նա նախատեսում էր Իվանյան գյուղում հացի փուռ բացել ու խանութ։
Մինչ բանակ զորակոչվելը նա ուներ մեկ նվիրական երազանք՝ ծառայել հայրենիքին։ Գոռն այն տղաներից էր, ով վիրավորվել էր 2016-ի 4-օրյա պատերազմի ժամանակ Մարտունիում։ Այդ պատճառով որոշ ժամանակով հետաձգվեց նրա զորակոչը։
Վահրամը մահացել է՝ չորս անչափահաս երեխաներին թողնելով տատիկի խնամքին։ Տատիկը պատմում է, թե ինչպես է փորձում երեխաներին մոտ մնալ, որպեսզի նրանք չտեսնեն իր արցունքները։ Բայց հաճախ առավոտյան, երբ արթնանում է, տեսնում է, որ երեխաները հեռախոսով նայում են իրենց հոր լուսանկարներին և լաց են լինում: Այսպիսով նրանք փորձում են արցունքները թաքցնել տատիկից, իսկ տատիկը՝ իրենցից։
Ավագ թոռը պատմում է, որ ինքը և իր փոքր եղբայրը միշտ ապագայի ծրագրեր են կազմում։ Եվ այսօր նա հստակ գիտի, որ պետք է ընտրի մասնագիտություն, որը թույլ կտա իր ընտանիքին ապահովել այն ամենով, ինչ անհրաժեշտ է։
Այսօր Հարությունյանների ընտանիքն ապրում է Եղվարդում և չի պատրաստվում որևէ տեղ տեղափոխվել, քանի որ այստեղ են թաղված Գոռն ու Վահրամը։ Գոռի ծնողները փորձում են աշխատանք գտնել, քանի որ փոխհատուցումը չի բավարարում վարձը, կոմունալները և նորմալ ապրելու ծախսերը հոգալու համար։ Բայց առայժմ ոչինչ չեն կարողանում գտնել։
«Նման կորուստներից հետո շատ դժվար է շարունակել ապրել», – ասում է Գոռի հայր։ Ի վերջո, մարդկային կորուստներն անդառնալի են։
Արսեն Աղաջանյան
