Ռուսաստան-Ուկրաինա պատերազմի կարգավորման Թրամփի ծրագրի 25-րդ կետը նախատեսում է Ուկրաինայում նախագահական ընտրություններ անցկացնել համաձայնագրի ստորագրումից հետո 100 օրվա ընթացքում: Սա փաստաթղթի կարևորագույն կետն է, հաշվի առնելով, որ ուկրաինական դիմադրության շարժումը հիմնականում կապված է անձամբ Զելենսկու հետ, իսկ Պուտինը կտրականապես հրաժարվում է ճանաչել նրա լեգիտիմությունը։
Մասնագետները չեն ժխտում, որ երբ ռուսական զորքերն արդեն Կիևի ծայրամասում էին, իրադարձությունների հետագա ընթացքը որոշվել է հենց Զելենսկու վարքագծով. նա մերժել է Կիևը լքելու, դիմադրությունից հրաժարվելու և իշխանությունը ռուսամետ ուժերին հանձնելու առաջարկը: Նա մնացել է Կիևում և ղեկավարել է ուկրաինացի ժողովրդի դիմադրությունը, որը վերջին չորս տարիների ընթացքում երբեք չի դատապարտել Զելենսկու դիմադրության որոշման համար, չնայած այն երկիրը մղել է աղետալի պատերազմի։
Այնուամենայնիվ, վերջին ամիսներին Ուկրաինայում կոռուպցիայի դեմ պայքարի գործակալությունը, որը, ըստ լուրերի, վերահսկվում է ԱՄՆ-ի կողմից, բացահայտել է աղմկոտ սկանդալ, որը շատ է մոտեցել Զելենսկուն: Եվ հիմա ակնհայտ է, որ Զելենսկու առաքելությունը համարվում է կատարված։
Ռուսաստանի «Կիևը երեք օրում» անհաջող արշավից չորս տարի անց ԱՄՆ-ն առաջարկել է մի ծրագիր, որին Մոսկվան նախնական համաձայնություն է տվել. այն ենթադրում Ուկրաինայի կողմից զգալի տարածքային զիջումներ՝ միաժամանակ հաստատելով երկրի ինքնիշխանությունը: Բայց ահա թե որտեղ է «սատանայի մանրամասնությունը». Ուկրաինայում նախագահական ընտրությունները 100 օրից կլինեն։
Արդյունքը դժվար է կանխատեսել, բայց կան հիմքեր ենթադրելու, որ Զելենսկին, հավանաբար, չի մասնակցի ընտրություններին: Վերջին կոռուպցիոն սկանդալը, ինչպես նաև տարածքների հանձնման պայմանագրի հավանական ստորագրումը, կարող են անհաղթահարելի խոչընդոտներ դառնալ Զելենսկու՝ ապագա ընտրություններին մասնակցելու համար: Ավելին, սա կարող է հիմք դառնալ Ուկրաինայի ներկայիս նախագահի քրեական հետապնդման համար, ով այժմ լուրջ անձնական անվտանգության երաշխիքների կարիք ունի։
«Խաղաղության պայմանագրի» ստորագրումից հետո ընտրություններին մասնակիցների և Ուկրաինայի նոր նախագահի մասին այս պահին դժվար թե կարելի լինի կանխատեսել: Սակայն, կարծես, Զելենսկու ճակատագիրը կանխորոշված է, և նա, հավանաբար, չի դառնա երկրորդ դը Գոլ կամ Նիկոլ Փաշինյան:
Փաշինյանն ինքը երրորդ անգամ է առաջադրվում՝ փորձելով «հետաձգել» «խաղաղության պայմանագրի» ստորագրումը և նոր սահմանադրության ընդունումը մինչև Հայաստանում նոր ընտրությունները՝ որպես իրեն ապահովագրելու ձև։ Նա փորձում է իրեն ներկայացնել որպես «խաղաղության ծրագրի» և «Թրամփի ճանապարհի» միակ ջատագով՝ մյուս բոլորին ներկայացնելով որպես «խաղաղության և շրջափակման վերացման» հակառակորդներ և պատերազմի կողմնակիցներ։ Նա, անկասկած, կարգելի որոշ կուսակցությունների մասնակցությունն ընտրություններին՝ մեղադրելով նրանց «ռևանշիզմի» մեջ, բայց դա կլինի թերություն, այլ ոչ թե առավելություն։
Ալիևը նույնպես հարմար չէ իրեն զգում՝ ստանձնելով աշխարհակարգի և եվրոպական անվտանգության համակարգի փլուզման պատասխանատվությունը, նա միաժամանակ ռիսկի է դիմում, քանի որ չի կարողանում իր ագրեսիայի և ցեղասպանության արդյունքների համար միջազգային օրինականացման հասնել։
Ի՞նչ կլինի Ալիևի և Փաշինյանի հետ, եթե Զելենսկին դադարի լինել Ուկրաինայի նախագահ, հատկապես, եթե նա հայտնվի մեղադրյալի աթոռին։ Արդյո՞ք սա նախադեպ կստեղծի մյուս առաջնորդների համար։
