Արշակ Սրբազանի պատմությունը ընդգծում է կառավարության քաղաքականության թշվարությունը, որն ուղղված է հայկական պետականության հիմքերի պառակտմանը և թուլացմանը: Այս պատմությունը ընդգծում է դատական ​​և իրավական համակարգի քայքայումը, ինչպես նաև այն փաստը, որ ժամանակակից Հայաստանում ոչ ոք ապահովագրված չէ իր անձնական կյանքին միջամտելուց և քաղաքական վեճերին հարկադիր ներգրավվելուց։

Արշակ Սրբազանը, որի գործը քննվում է, այսօր հայտարարել է, որ ինտիմ տեսանյութը, որը, ըստ Քննչական կոմիտեի «փորձագիտության», կապված է իր հետ, հորինված է եղել և կեղծ է:  Նա նշել է, որ գործը պետք է հարուցվեր ոչ թե անձնական կյանքի իրավունքի խախտման և տեսանյութում պատկերված անձանց պարզելու, այլ զրպարտչական տեղեկատվության տարածման համար: Սակայն տեսանյութի հեղինակներն ու տարածողները մինչ օրս մնում են անհայտ, իսկ Քննչական կոմիտեն չգիտես ինչու «հաստատել» է, որ Արշակ Սրբազանն է ինտիմ տեսանյութում ներգրավված անձը:

Նա նշեց, որ մի քանի անգամ այցելել է Ազգային անվտանգության ծառայություն, որտեղ նրան ակնարկել են համագործակցության մասին, հնարավոր է՝ առաջարկելով դեմ հանդես գալ Գարեգին Բ կաթողիկոսին, սակայն նա հրաժարվել է։

Արշակ Սրբազանը նշեց, որ կաթողիկոսն իրավունք չունի հիմա հրաժարական տալ, քանի որ դա դասալքություն կլինի։ «Ես վստահ եմ, որ նա նման որոշում չի կայացնի», – ասաց Արշակ Սրբազանը։

Սա պատմություն է այն մասին, թե ինչպես դատական ​​և իրավապահ համակարգի խոստացված «վեթինգը» վերածեց այն իշխանությունների բութ գործիքի՝ այլախոհության դեմ պայքարում։ «Վեթինգը» «թավշյա հեղափոխության» հիմնական կարգախոսներից մեկն էր, որը գրավեց արդարության և արդարադատության ծարավ շատ սովորական քաղաքացիների։ Սակայն յոթ տարի անց պարզ դարձավ, որ համակարգը այլևս գոյություն չունի. այն այժմ գործիք է, որն օգտագործվում է մի խումբ մարդկանց կողմից՝ իրենց հակառակորդներին ոչնչացնելու համար։

1989 թվականի դեկտեմբերի 1-ին Հայաստանի Գերագույն խորհուրդը և Արցախի Ազգային խորհուրդը Երևանում համատեղ նիստում որոշում ընդունեցին վերամիավորման մասին։

Այս որոշման՝ որպես հայերի անկախ պետականության իրավունքի հիմնասյուներից մեկի, հղումը ներառվել է Հայաստանի անկախության հռչակագրում, որի հիման վրա ստեղծվել է Հայաստանի Հանրապետությունը։

Այդ ժամանակվանից ի վեր միասնական հայկական պետությունը բազմաթիվ փորձությունների է բախվել, բայց 1989 թվականի դեկտեմբերի 1-ի որոշումը չի չեղարկվել կամ հերքվել։ Պատահական չէ, որ Բաքուն և Անկարան պահանջում են այս որոշ,ամ հղումը հանել Հայաստանի Սահմանադրությունից։ Եւ միայն Ռուսաստանն է աջակցել Բաքվի պահանջին։

Սակայն աշխարհում ոչ մի իհեն հարգող երկիր հրապարակավ կամ պաշտոնապես չի պահանջել չեղարկել 1989 թվականի դեկտեմբերի 1-ի որոշումը։ Իրավունք հարգող ոչ մի երկիր չի կարող անտեսել ազգի ինքնորոշման Աստծո տված իրավունքը։ Եվ ոչ մի հայ չի կարող չհասկանալ, որ քանի դեռ անկախ հայկական պետությունը հենվում է իրավունքի վրա, այն անպարտելի է։ Բայց հենց որ հայերը հրաժարվեն իրենց իրավունքներից, պետականությունը կփլուզվի։

Այն, ինչ Հայաստանի քաղաքացիներին առաջարկվում է «Չորրորդ Հանրապետության» փաթեթավորմամբ, օրենքի ամենամաքուր ձևի վրա կառուցված անկախ պետականության մերժումն է: Արցախի ժողովրդին Հայաստանի քաղաքացիության իրավունքից զրկելը ինքնիշխան պետականությունից հրաժարվելու առաջին քայլն է:

Որոշման տեքստը

«Հիմնվելով ազգերի ինքնորոշման համամարդկային սկզբունքների վրա և արձագանքելով հայ ժողովրդի` բռնի ուժով բաժանված երկու հատվածների վերամիավորման օրինական ձգտմանը, Հայկական ԽՍՀ Գերագույն խորհուրդը և Լեռնային Ղարաբաղի Ազգային խորհուրդը որոշում են.

1. Հայկական ԽՍՀ Գերագույն խորհուրդը ճանաչում է Լեռնային Ղարաբաղի Ինքնավար Մարզի ինքնորոշման փաստը` հաստատված ԼՂԻՄ-ի մարզային խորհրդի 1988 թվականի փետրվարի 20-ի և հուլիսի 12-ի նստաշրջանների, ինչպես նաև մարզի բնակչության լիազոր-ներկայացուցիչների 1989 թվականի օգոստոսի 16-ի համագումարի և Ազգային խորհրդի հոկտեմբերի 19-ի նիստի որոշումներում:
2. Հայկական ԽՍՀ Գերագույն խորհուրդը ճանաչում է Լեռնային Ղարաբաղի լիազոր-ներկայացուցիչների համագումարը և նրա ընտրած Ազգային խորհուրդը որպես մարզի ներկայումս գործող միակ օրինական իշխանություն:
3. Հայկական ԽՍՀ Գերագույն խորհուրդը և Լեռնային Ղարաբաղի Ազգային խորհուրդը հռչակում են Հայկական ԽՍՀ-ի և Լեռնային Ղարաբաղի վերամիավորումը: Լեռնային Ղարաբաղի բնակչության վրա տարածվում են Հայկական ԽՍՀ-ի քաղաքացիության իրավունքները:
4. Հայկական ԽՍՀ Գերագույն խորհուրդը և Լեռնային Ղարաբաղի Ազգային խորհուրդը ստեղծում են համատեղ հանձնաժողով (իր աշխատանքային ապարատով)` Հայկական ԽՍՀ-ի և Լեռնային Ղարաբաղի վերամիավորումն իրագործելու ուղղությամբ գործնական քայլեր մշակելու համար:
5. Հայկական ԽՍՀ Գերագույն խորհուրդը և Լեռնային Ղարաբաղի Ազգային խորհուրդը պարտավորվում են ներկայացնել Հյուսիսային Արցախի Շահումյանի շրջանի և Գետաշենի ենթաշրջանի հայ բնակչության ազգային շահերը:
6. Հայկական ԽՍՀ Գերագույն խորհրդի նախագահությանը, Հայկական ԽՍՀ Մինիստրների խորհրդին և ԼՂԻՄ-ի Ազգային խորհրդի նախագահությանը հանձնարարվում է գործադրել սույն որոշումից բխող բոլոր անհրաժեշտ միջոցառումները` իրականացնելու համար Հայկական ԽՍՀ-ի և Լեռնային Ղարաբաղի քաղաքական, տնտեսական և մշակութային կառուցվածքների իրական միաձուլումը միասնական պետական-քաղաքական համակարգում»: