Փաշինյանն ու Ռուբիոն խոսել են “խաղաղության մասին”․ Ռուբիոն Ֆիդանին խնդրեց “աջակցել”

Հեռախոսազրույց են ունեցել Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանն ու ԱՄՆ պետքարտուղար Մարկո Ռուբիոն, հայտնում են կառավարությունից:

Նրանք քննարկել են Հայաստան-ԱՄՆ ռազմավարական գործընկերությանը, ինչպես նաև տարածաշրջանային օրակարգին վերաբերող հարցեր։

Վարչապետը պետքարտուղարին ներկայացրել է բանակցային գործընթացները, որոնց արդյունքում համաձայնեցվեց Ադրբեջանի հետ խաղաղության համաձայնագրի նախագիծը։ Նիկոլ Փաշինյանն ընդգծել է, որ համաձայնագրի նախագիծը սպասում է ստորագրման։

Նիկոլ Փաշինյանն ու Մարկո Ռուբիոն պայմանավորվել են շարունակել Հայաստան-ԱՄՆ բարձր մակարդակի շփումները։

Հարավային Կովկասում ցանկացած էսկալացիա անընդունելի է, հայտարարել է ԱՄՆ պետդեպարտամենտը՝ նշելով, որ վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանն ու ԱՄՆ պետքարտուղար Մարկո Ռուբիոն հեռախոսազրույց են ունեցել և այս հարցում համակարծիք են եղել։

Ըստ ամերիկյան կողմի՝ Մարկո Ռուբիոն և Նիկոլ Փաշինյանը որպես ռազմավարական գործընկերներ քննարկել են ընդհանուր շահերը։

Պետքարտուղարը ողջունել է Ադրբեջանի հետ խաղաղության պայմանագրի շուրջ համաձայնությունը և ընդգծել կայուն խաղաղության կարևորությունը՝ տարածաշրջանային հակամարտությունների շրջափուլը կոտրելու և Հարավային Կովկասում անվտանգություն բերելու համար։

Նույն օրը Մարկո Ռուբիոն Վաշինգտոնում հանդիպել է Թուրքիայի արտգործնախարար Հաքան Ֆիդանի հետ՝ քննարկելու անվտանգության ու առևտրի առանցքային հարցերի շուրջ համագործակցությունը։ Կողմերը քննարկել են նաև այլ թեմաներ, այդ թվում՝ Հարավային Կովկասը, Ուկրաինան, Սիրիան, Թուրքիայում։ Այս մասին հաղորդագրություն է տարածել Պետքարտուղարության խոսնակ Թեմի Բրյուսը։

«Պետքարտուղարը խնդրել է Թուրքիային աջակցել Ուկրաինայում և Հարավային Կովկասում խաղաղությանը։ Նա բարձր է գնահատել Թուրքիայի առաջնորդությունը «Իսլամական պետությանը» հաղթելու գլոբալ կոալիցիայում և վերահաստատել է սերտ համագործակցության անհրաժեշտությունը՝ աջակցելու կայուն, միասնական, խաղաղ Սիրիային, որը ո՛չ միջազգային ահաբեկչության հենակետ կլինի, ո՛չ էլ ճանապարհ Իրանի ապակայունացնող գործողությունների համար», – գրված է հաղորդագրության մեջ։

Ֆրանսիական հեռուստաալիքը ներողություն է խնդրել առանց Հայաստանի քարտեզի համար, իսկ ի՞նչ քարտեզներ են ցուցադրվում Հայաստանում

Ֆրանսիական Arte France հեռուստաալիքը ներողություն է խնդրել իր «28 րոպե» հաղորդման մեջ առանց Հայաստանի տարածաշրջանի քարտեզը հրապարակելու համար։ Այս մասին հայտնում է լրագրող Գրիգոր Ամիրզանյանը։

Հաղորդման հաղորդավարուհի Էլիզաբեթ Քինը ներողություն է խնդրել կատարվածի համար՝ նշելով, որ դա կոլեկտիվ սխալ է եղել, և որ հաղորդումը ստեղծողները զղջացել են կատարվածի համար։ Նա շնորհակալություն հայտնեց հանդիսատեսին ներողամտության համար՝ նշելով, որ չարամիտ դիտավորություն չի եղել։

ՀՀ ԱԺ նախկին պատգամավոր Անի Սիմոնյանը գրել է.

Ֆրանսիայում և Գերմանիայում հեռարձակվող ARTE հեռուստաալիքի ցուցադրած Հարավային Կովկասի քարտեզում չկա Հայաստանը: Այն ներառված է Ադրբեջանի կազմի մեջ:

Եթե այս երկու երկրում գտնվող ՀՀ դեսպանները այնպես չարեցին, որ հեռուստաալիքը հրապարակային ներողություն խնդրի ՀՀ-ից և աշխարհի հայերից ու շաբաթը առնվազն երկու անգամ Հայաստանի մասին վավերագրական ֆիլմ չցուցադրի, ուրեմն կարող են հավաքել իրենց ճամպրուկները ու հետ վերադառնալ Հայաստան: Իմաստ չունի իրենց դեսպան պահել:

Կարող եք, ի վերջո, նաև դատի տալ ու փոխհատուցում պահանջել:

Ֆրանսիայի հայկական կազմակերպությունների համակարգող խորհուրդը (CCAF) նշել է, որ Հայոց ցեղասպանությունից 110 տարի անց Arte France-ն իրականացնում է պանթուրքական երազանքը և պարզապես ջնջում է Հայաստանը աշխարհի քարտեզից։ Ֆրանսիայում լույս տեսնող «Հայաստան» ամսագիրը գրել է, որ Արտեից ներողություն է ակնկալում։

Իսկ ի՞նչ քարտեզ է ցույց տալիս հայկական հեռուստատեսությունը եւ ինչու են ադրբեջանցիները հիշել Փաշինյանի բուկլետի մասին:

«Կատաղի պայքար» Հայաստանի համա՞ր․ ես էդ դասին չեմ եղել

Հայտարարել ենք, որ Հայաստանը պատրաստ է ստորագրել Հայաստանի և Ադրբեջանի միջև համաձայենցված համաձայնագիրը, և այդ պահից սկսած՝ Հայաստանի խորհրդարանական ընդդիմությունը կատաղի պայքար է սկսել խաղաղության օրակարգի և խաղաղության պայմանագրի հնարավոր ստորագրման դեմ: Այդ մասին ԱԺ հայտարարությունների ժամին ասաց «Քաղաքացիական պայմանագիր» խմբակցության ղեկավար Հայկ Կոնջորյանը:

Պարոն Կոնջորյանը կարծես այլ երկրի մասին է խոսում, որտեղ մարդիկ դուրս են եկել փոխոց և կատաղի պայքարում են հանրապետությունը կործանելու և սուլթանաթի վերածելու իրենց նախագահի մտադրության դեմ։ Խոսքը Թուրքիայի մասին է։ Իսկ Հայաստանում հանրապետության համար կարծես ոչ մի պայքար էլ չկա, բացի մի քանի ելույթներից։

Այո, ընդդիմությունը ասում է, որ համաձայնագիր կոչվածը՝ միակողմանի կապիտուլյացիա է, որ դրանով իշխանական ուժը կործանում է երկիրը, բայց պաշտոնական հայտարարությամբ հանդես է եկել միայն Հանրապետական կուսակցությունը, ընդ որում, ոչ այնքան «կատաղի»։ Իսկ ընդհանուր առմամբ ոչ ոք չի առարկում կապիտուլյացիան, հակառակը՝ նպաստում է դրան տարբետ քաղտեխնոլոգիաներով։

Ասենք, «կատաղի պայքարը» սահուն հանգեցրել են մեկ “պայմանի”՝ չի կարող համաձայնագիր ստորագրվել, եթե հայ գերիները դեռ Բաքվում են։ Այսինքն՝ եթե Բաքվում չլինեն, կարելի է հանգիստ ստորագրել,քանի որ մնացածը ОК է։

Պատահական չէ, որ հենց գերիների ազատման պահանջը ակտիվացավ, երբ Հայաստանի կառավարիչները հայտարարեցին, թե պատրաստ են ստորագրել հայկական բոլոր իրավունքներից, տարածքներից, շահերից հրաժարվելու մասին «համաձայնագիրը»։ Եւ եթե հաջողվեր գերներին “համաձայնագրի” հետ փոխանակել, “կհաղթեին” և կառավարությունը, և ընդդիմությունը։

Բայց «գերիներ-համաձայնագիր» գործարքը կարծես թե չի ստացվում, Բաքուն և նրա տերերը ուզում են համոզվել, որ Հայաստանը կինքնալուծարվի՝ առանց որևէ դիմադրության և պայմանի, «կճանաչի» իր բոլոր մեղքերը, կասի, որ «ղալաթ ենք արել», որ Ղարաբաղի հարց ենք բարձրացրել։ Եւ այդ դեպքում գերիներին Բաքվից Հաագա կտանեն, որպեսզի միջազգայնորեն հաստատվի հայի «ղալաթը»։

Հայկ Կոնջորյնն այն ժամանակ կասի, որ ամեն ինչում ընդդիմությունն է մեղավոր, քանի որ «կատաղի պայքարում» էր։ Եւ ոչ ոք չի հարցնի, որտե՞ղ էր պայքարում, կարո՞ղ է՝ իշխանությանը վերջնագիր է ներկայացրել, ասելով, որ հեղափոխություն կանի, եթե համաձայնագիրը ստորագրվի։ Թե՞ ասել է՝ վերջապես վայր կդնենք մանդատնեը։

Հենց ընդդիմությունն է կապիտուլյացիայի դեմ «կատաղի պայքարը» փոխարինել գերիների համար «հումանիտար» պահանջով, կարծես թե այլ առարկություններ չունի։

Ինչպես և Արցախյան իրավաքաղաքական խնդիրը սկզբից իշխանությունը «փոխարինեց» հումանիտար հարցերով, հետո ընդդիմությունը էստաֆետը վերցրեց և երկու կեղծ թեզ հորինեց՝ «էթնիկ զտում» և «վերադարձի իրավունք»։ Ինչպես իրավաբաններն են ասում, այդ երկու թեզերը ոչ միայն իրավական պարտավորություն չեն ենթադրում, այլև կոծկում են հայերի հանդեպ կատարված ցեղասպանության, օկուպացիայի և բռնի տեղահանության ծանր մեղքը։

Արդյունքում հանուն Արցախի «կատաղի պայքարը» վերածվել է նրան, որ քաղաքակիրթ արևմտյան երկրների խորհրդարանները կատարվածը «էթնիկ զտում» են անվանում և կոչ անում Բաքվին՝ հայերին վերադառնալու իրավունք տա։ Բաքուն թքած ունի, իսկ ընդդիմությունը խոստովանում՝ դրա լավը միայն այն, որ Արցախի խնդիրը չի «փակվում» և մնում է միջազգային օրակարգում։

«150 հազար մարդու խախտված իրավունքների վրա խաղաղություն կառուցելն անարդյունավետ է, անարդար և անիրագործելի, անիրատեսության շղարշի ներքո սեփական իրավունքներից հրաժարվելն անընդունելի է»: Այս մասին  ԱրցախTV-ի տեսանյութում ասում է Արցախի մարդու իրավունքների պաշտպան Գեղամ Ստեփանյանը։

Ոչ միայն Արցախի, այլև հայկական լեռնաշխարհի այլ տարածքների իրավունքների վրաէ կառուցված այս “համաձայնագիրը”։ «Կատաղի պայքարի» դուրս եկած իրական ընդդիմությունը հարցեր կբարձրացներ Կարսի պայմանագրի մասին՝ չէ որ Փաշինյանի թիթեղյա քարտեզի սահմանների մեծ մասը հենց այդ ռուս-թուրքական պայմանագրով է որոշված։ Հիմա պայմանագիրը չեղյալ է արվում, և բազարը միայն այն է, թե ինչ է հասնելու թուրքին, ինչ՝ ռուսին։ Հայաստանը միայն մտքերում կմնա։

Բաքուն պնդում է, որ ՀՀ Սահմանադրության հարցը քննարկվում է արդեն 2,5 տարի

«Հայաստանի արտաքին գործերի նախարար Արարատ Միրզոյանի պնդումը, որ Ադրբեջանն իբրև թե նոր նախապայմաններ է առաջ քաշել խաղաղության պայմանագրի համաձայնությունից հետո, անհիմն է», – հայտարարել է Ադրբեջանի արտգործնախարարության խոսնակ Այխան Հաջիզադեն։

Նրա խոսքով՝ Հայաստանի արտգործնախարարին հայտնի էին Սահմանադրական փոփոխությունների ու Մինսկի խմբի լուծարման Բաքվի պահանջները, դրանք, ըստ Հաջիզադեի՝ բանակցային թեմա են եղել վերջին երկուսուկես տարում։

Հիշեցնենք, որ 2,5 տարի առաջ, 2022-ի հոկտեմբերի 7-ին Պրահայում Բաքուն և Երևանը ստորագրել են փաստաթուղթ առ այն, որ ճանաչում են միմյանց “խորհրդային” սահմանները։ Սակայն Բաքուն հենց սկզբից ավելի հստակ երաշխիքներ է ուզել, քան Փաշինյանի բանավոր կան նույնիսկ գրավոր “համաձայնույթյունը”։

Արցախցիների համար նախատեսված ՀՀ կառավարության բնակարանային ապահովման ծրագիրը ձախողվել է

Արցախցիների համար նախատեսված ՀՀ կառավարության բնակարանային ապահովման ծրագիրը ձախողվել է, շահառու հանդիսացող 25-30 հազար ընտանիքների մի փոքր մասն է այդ ծրագրից օգտվել։  Այս մասին ԱԺ նիստում ասաց «Հայաստան» խմբակցության պատգամավոր Արթուր Խաչատրյանը։

Նա հավելեց, որ արցախցիները սոցիալ-տեսական բազմաթիվ խնդիրների առաջ են կանգնած, իսկ 40+10 հազար աջակցության ծրագրի դադարեցումը հանգեցնելու է սոցիալական անկայունության խորացմանը։

«Ուստի, պատահական չէ, որ արցախցի մեր հայրենակիցները մարտի 29-ին՝ շաբաթ օրը, ժամը 3-ին Ազատության հրապարակում հանրահավաք են կազմակերպելու՝ բարձրացնելու իրենց սոցիալական, իրավական եւ այլ իրավունքների ոտնահարման մասին։ Մենք մեր բոլոր հայրենակիցներին կոչ ենք անում միանալ արցախցիներին՝ պահանջելու կառավարությունից լուծել արցախցիների առաջ ծառացած խնդիրները, մինչեւ կապահովվի նրանց վերադարձի իրավունքի եւ սեփական ճակատագիրը տնօրինելու իրավունքի իրացումը»,- ասաց Արթուր Խաչատրյանը։

 

Միջազգային կառույցներն Արցախի ու արցախցիների իրավունքների հարցը չեն փակում

Միջազգային կառույցներն Արցախի ու արցախցիների իրավունքների հարցը չեն փակում, այսօր Ազգային ժողովում ասաց «Հայաստան» խմբակցության պատգամավոր Լիլիթ Գալստյանը։

«Մինչ Հայաստանի իշխանություններն ու նրանց քարոզչամեքենան փորձում են հայ ժողովրդին համոզել ու ներշնչել, թե մենք մենակ ենք եւ միջազգային հանրության կողմից լքված, որ հայ ժողովրդի երազած մոդելը թուրք-ադրբեջանական ցեղասպան տանդեմի պարտադրանքով գծված խաղաղության սցենարն է, եւ չկա այլընտրանք, քան ցավոտ ու վերջնական կապիտուլյացիան, Եվրապառլամենտը ձայների բացարձակ մեծամասնությամբ բանաձեւ է ընդունում՝ Արցախի բռնազավթմանը տալով էթնիկ զտում գնահատականը եւ պահանջելով Ադրբեջանից անհապաղ ազատ արձակել խոշտանգման ենթարկվող  23 հայ գերեվարված անձանց, այդ թվում՝ Լեռնային Ղարաբաղի ռազմաքաղաքական ղեկավարությանը»,- հայտարարեց Լիլիթ Գալստյանը։

Նա նաեւ անդրադարձավ Շվեյցարիայի խորհրդարանի ընդունած բանաձեւին՝ Արցախի հարցով խաղաղության համաժողով անցկացնելու մասին։ Նրա խոսքով՝  կարեւորելով Լեռնային Ղարաբաղի եւ Ադրբեջանի միջեւ երկխոսությունն ու պաշտպանելով բռնի տեղահանված հայերի վերադարձի իրավունքը, Շվեյցարիայի Դաշնային խորհուրդը բանաձեւ ընդունեց։

«Այս դրվագներն այն մասին են, որ միջազգային ինստիտուցիոնալ գործիքներն ու մեխանիզմները սպառված չեն, սակայն պետական տեսալական ունեցող իշխանության համար։ Իսկ վարչախումբը փորձում է իր դիվանագիտական կատաստրոֆիկ անկարողությունն ու ազգային տեսլականի բացակայությունը կոմպենսացնել մեղավորներ նշանակելով ու հանրությանը համոզելով, թե պարտությունն ու կապիտուլյացիան են մեր գոյության գրավականները»,- ասաց Գալստյանը։

 

«էսկալյացիայի բարձրացման վտանգ կա տարածաշրջանում». Իրանի ԱԳ նախարար

Իրանի արտաքին գործերի նախարար Աբբաս Արաղչին այսօր Երեւանում հրավիրած մամուլի ասուլիսի ժամանակ անդրադարձավ հարցին, թե ի՞նչ քայլեր կձեռնարկի Իրանը, եթե Ադրբեջանը փորձի ռազմական ճանապարհով Հայաստանից միջանցք ստանալ։

«Մենք գտնում ենք, որ տարածաշրջանում խնդիրները պետք է լուծվեն երկխոսության ու դիվանագիտության միջոցով եւ դեմ ենք ցանկացած ռազմական քայլի։ Հաղորդակցությունների ուղիների, տրանզիտային ուղիների ձեւավորումը տարածաշրջանում դա ընդունելի հարց է, բայց պետք է լինի երկրների ինքնիշխանության ներքո, պետք է հարգվեն երկրների տարածքային ամբողջականությունը եւ ազգային օրենքները։ Եթե տարածաշրջանի երկրները կուզենան օգտագործել հաղորդակցության ուղիները, Իրանը միանգամայն կողմ է, բայց, կրկնում եմ, երկրների ազգային ինքնիշխանության եւ նաեւ ճանաչված միջազգային սահմանների հարգման շրջանակներում։ Բացի սրանից, ցանկացած ուղի չի համարվում ընդունելի»,- ասաց Իրանի արտգործնախարարը։

Նա հավելեց, որ Իրանը աջակցում է Հայաստանի ու Ադրբեջանի միջեւ խաղաղության պայմանագրի ստորագրմանը։ «էսկալյացիայի բարձրացման վտանգ կա տարածաշրջանում, մենք հուսով ենք, որ խաղաղության պայմանագրի ստորագմանը զուգահեռ այդ վտանգները նվազագույնի կհասնեն, եւ մենք տարածաշրջանում կհասնենք կայունության, որը բոլորի շահերից է բխում»,- հավելեց Արաղչին։

Հայքը չէր ջախջախվել ոչ տնտեսական, ոչ զորահավաքային և նույնիսկ ոչ ամբողջական ռազմական առումով։ Այն քաղաքականապես էր բարոյալքվել

ՌԱԶՄԻԿ

ՔԱՂԱՔԱԿԱՆ ՊԱՐՏՎԱԾԱԿԱՆՈՒԹՅՈՒՆ

Մենք բազմիցս քննադատել ենք Հայքի զինված ուժերի վիճակն ու դիրքը՝ մատնանշելով բանակի թույլ կողմերն ու թերությունները:

Այսօր մեր որոշ հայրենակիցների զարմացնում է այն փաստը, թե ինչու մենք, նախկինում բարձրացնելով ՀՀ զինված ուժերի հիմնական խնդիրները, այսօր կասկածի տակ ենք դնում Հայքի պարտությունը 44-օրյա պատերազմում: Եվ այդ կապակցությամբ ուզում ենք անմիջապես պարզաբանել․ այստեղ որևէ հակասություն չկա։

Հասարակությունը անհանգիստ է, քանի որ պարտության զգացումը նրա մեջ բացակայում է: Եվ սա շատ հետաքրքիր երևույթ է, քանի որ նույնիսկ այդքան մեծ ապատեղեկատվությունից ու հոգեբանական ճնշումներից հետո, հասարակությունը զգում է, որ ինչ-որ բան այն չէ:

Օրինակ՝ ինչո՞ւ 44-օրյա պատերազմի ընթացքում չկային հայ ռազմագերիներ, և ինչո՞ւ նրանք բոլորը հայտնվեցին Ադրբեջանի մոտ միայն մարտական գործողությունների ավարտից հետո:

Ինչո՞ւ էին Արցախյան առաջին պատերազմի գեներալներն ու հերոսները խաբում մեզ՝ հայտարարելով, թե Արցախում այլևս սպառազինություն և զինամթերք չի մնացել, մինչդեռ Արցախի կապիտուլյացիայից հետո հասարակությունը ցնցված էր Ադրբեջանին փոխանցված սպառազինությունների ահռելի քանակով, որն առկա էր Արցախի Պաշտպանության բանակի տրամադրության տակ նույնիսկ ՀՀ ԶՈՒ ստորաբաժանումների դուրսբերումից հետո։

Ինչո՞ւ էին Շուշիի շրջանի կամավորական ջոկատները բացականչում և օգնություն խնդրում՝ հայտարարելով զինվորների պակասի մասին, իսկ որոշ ժամանակ անց իշխանությունները պաշտոնապես հայտարարեցին, որ 11 458 քառակուսի կիլոմետրի վրա շուրջ 30 հազար զինվոր է եղել։ Եվ դա ճիշտ էր, քանի որ ավելի ուշ պարզ դարձավ, որ հիմնական ուժերը ինչ-որ պատճառով կենտրոնացված էին հյուսիսում, թեև լեռնաանտառային տեղանքի պատճառով դրա կարիքը չկար։

Ո՞ւր են այն հարյուրավոր «դավաճանների» դատավարությունները, որոնց մասին այդքան բարձրաձայնում էին իշխանական կառույցներն ու ԱԱԾ-ն։

Ինչո՞ւ զինադադարից հետո գերության մեջ հայտնված հայ զինվորներին չտրվեց Արցախի զինծառայողների կարգավիճակ։

Ինչո՞ւ Սյունիքի տարածքից հայկական ստորաբաժանումները զանգվածային հարված չհասցրեցին ադրբեջանական զորքերին, որոնք տեղաշարժվում էին Արաքսի գետի ափին գտնվող հարթավայրերով։

Ինչո՞ւ Սյունիքի տարածքից հայկական ստորաբաժանումները չիջան ներքև՝ հարավում ադրբեջանական զորքերի առաջխաղացումը կանգնեցնելու համար։

Այս բոլոր հարցերին վաղ թե ուշ ստիպված կլինեն պատասխանել նրանք, ովքեր օգտագործելով իրենց հեղինակությունը՝ փորձում էին հայ հասարակության մեջ սերմանել պարտվողական տրամադրություններ՝ հետապնդելով իրենց սեփական քաղաքական նպատակները։

Հասարակությունում հաճախ առաջանում է թյուր կարծիք, թե երկրի պարտությունը որոշվում է բացառապես ռազմական գործողությունների ավարտով կամ որոշ տարածքների կորստով։ Կա նաև կարծիք, որ պարտությունը որոշվում է քաղաքական մակարդակով, ինչը, անշուշտ, ճիշտ է, քանի որ հենց այս երևույթի հետ է բախվել հայկական հասարակությունը։

Գոյություն ունեն երեք հիմնական չափանիշներ, որոնք միանշանակ սահմանում են, թե պետությունը պարտվե՞լ է պատերազմում, թե՞ ոչ։ Այս չափանիշներն են․

  • Պետության կանոնավոր բանակի վիճակը․

Եթե պետության զինված ուժերի հիմնական մասը շարունակում է պահպանել իր մարտունակությունը, թվաքանակը և կառուցվածքը, զգալի կորուստներ անձնակազմի և տեխնիկայի մեջ տեղի չեն ունեցել, ինչպես նաև կա հնարավորություն արագ ավելացնելու ռազմական ներուժը, նշանակում է՝ բանակը լիարժեք պարտություն չի կրել։

  • Պետության տնտեսական վիճակը․

Տնտեսությունը ցանկացած պատերազմի կարևորագույն բաղադրիչներից մեկն է։ Եթե պետության տնտեսությունը ավերված չէ, ֆինանսական համակարգը գործում է, պահպանվում են արտադրական հզորությունները և ենթակառուցվածքները, ապա պետությունը հնարավորություն ունի շարունակել պատերազմը, նույնիսկ եթե ժամանակավորապես դադարեցրել է մարտական գործողությունները։

  • Զորահավաքային ռեսուրս․

Եթե պետությունը պահպանել է գրեթե ամբողջ զորահավաքային ներուժը և անհրաժեշտության դեպքում կարող է ներգրավել բավարար թվով նոր պահեստազորայիններ և մասնագետներ, դա նշանակում է, որ երկիրը ունակ է վերսկսելու կամ շարունակելու մարտական գործողությունները։

2020 թվականի 44-օրյա պատերազմից հետո.

  1. Հայքը Արցախի պատերազմի ընթացքում չի անցկացնել [Արցախ ուղարկելու համար] համընդհանուր զորահավաք։ Հայքի տարածքում տեղակայված հիմնական կանոնավոր բանակը ամբողջական ծավալով չի մասնակցել ռազմական գործողություններին։ Կիրառվել են միայն առանձին զորամասեր և ստորաբաժանումներ՝ հրետանավորներ, ՀՕՊ հաշվարկներ, հատուկ նշանակության ստորաբաժանումներ և կամավորների փոքրաթիվ խմբեր։
  2. Հայքի տնտեսությունն պատերազմից հետո մնացել է գրեթե անվնաս և շարունակել է գործել նախկին ռեժիմով։ Կորուստներ առանցքային տնտեսական ճյուղերում չեն արձանագրվել։ Պետական ֆինանսական ռեսուրսները չեն սպառվել կրիտիկական մակարդակի, ենթակառուցվածքները պահպանել են իրենց աշխատունակությունը։ Վարկունակությունն էլ է պահպանվել։
  3. Հայքի զորահավաքային ռեսուրսը մնացել է գրեթե ամբողջությամբ պահպանված, ինչը թույլ էր տալիս անհրաժեշտության դեպքում կարճ ժամանակահատվածում ներգրավել տասնյակ հազարավոր պահեստազորայինների և մասնագետների։ Ավելին, Հայքնն ընդհանրապես խնդիրներ չի ունեցել պահեստազորայինների հավաքագրման հետ։ Հակառակը՝ խնդիրներն առաջացել են կամավորների ավելցուկի պատճառով, որոնց պարբերաբար հաշվառելուց հետո ստիպված էին տուն ուղարկել։

Հայկական հասարակությանը հետևյալ հարցն է պետք ուղղել․

Ինչո՞ւ է այս պայմաններում ռազմական գործողությունների ավարտը ներկայացվում հայկական հասարակությանը որպես բացարձակ և անդառնալի պարտություն։ Պատասխանը պարզ է․ որովհետև Հայքում կան շահագրգիռ ուժեր, որոնք ցանկանում են, որ հասարակությունը հավատա պարտությանը և իրեն զգա պարտված։ Իսկ ո՞րն է այս շահագրգռվածությունը, կհարցնեն շատերը։ Շահագրգռվածությունը նրանում է, որ ճնշեն հասարակության այն տրամադրությունները, որոնցից այնքան վախենում է Ալիևը՝ ռևանշիզմը։

Իշխող կուսակցությունը փորձում է օգտագործել «պարտությունը» որպես գործիք սեփական քաղաքական որոշումները արդարացնելու համար, հայտարարելով, որ ողջ մեղքը նախկին իշխանությունների վրա է, որոնք իբրև թե կործանել են բանակը մինչև 2018 թվականը։ Ընդդիմությունն էլ պնդում է, որ պարտությունը հետևանք էր դավաճանության և իշխանությունների՝ Արցախը պաշտպանելու ցանկության բացակայության։

Բայց փաստերը վկայում են՝ պատերազմը լիարժեք պարտված չէր, քանի որ բանակը լիովին ջախջախված չի եղել․ պետությունը կարող էր շարունակել պատերազմը։ Նման դեպքում ռազմական գործողությունների ավարտը կարելի է դիտարկել բացառապես որպես քաղաքական որոշում, այլ ոչ թե ռազմական պարտություն։

Պարտվողական քարոզչության նպատակը հայ ժողովրդին սեփական ուժերի հանդեպ հավատից զրկելն է, կոտրել նրա կամքը և դիմադրելու ունակությունը։ Եվ հենց այս հարցի շուրջ պետք է խորհի Հայքի յուրաքանչյուր քաղաքացի, քանի որ ռազմավարական պարտությունը տեղի է ունենում միայն այն ժամանակ, երբ դրան հավատում է հենց ինքը՝ ժողովուրդը։

Կարևոր գործոն էր միջազգային աջակցությունը, որը պատերազմի վերջին օրերին սկսեց ակտիվանալ Ֆրանսիայի ջանքերի շնորհիվ։ Սփյուռքը, որն ուներ հսկայական ներուժ, իշխանությունների կողմից փաստացի անտեսված էր և ստիպված էր ինքնուրույն մոբիլիզացվել՝ COVID-19 համավարակի պայմաններում և հստակ կազմակերպվածության բացակայությամբ։ Նույնիսկ այս պայմաններում Սփյուռքը ամեն օր Հայքին էր ուղարկում մոտ 5 միլիոն դոլար (44-օրյա պատերազմի ընթացքում 250 մլն դոլար)։ Պատերազմի համար սա փոքր գումար էր, բայց նման մոբիլիզացիայի փաստն ինքնին վկայում էր, որ հայ ժողովուրդն ունակ է ինքնակազմակերպվել անգամ առանց որևէ աջակցության։

Այսպիսով, պետք է հասկանալ, որ Հայքը չէր ջախջախվել ոչ տնտեսական, ոչ զորահավաքային և նույնիսկ ոչ ամբողջական ռազմական առումով։ Այն քաղաքականապես էր բարոյալքվել։ Հենց այդ պատճառով պարտվողական տրամադրությունները հասարակության մեջ արհեստականորեն ստեղծված և ծայրահեղ վտանգավոր մանիպուլյացիոն գործիք են, որին կարելի է հակազդել բացառապես առողջ բանականությամբ։

Տպագրված է կրճատումներով

«#ՌԱԶՄԻԿ»

Մամիջանյան․ դա մառազմ է, բովանդակության մեջ դա միայն ՀՀ զիջումն է

«Իրենք ուզում են համոզած լինել, որ Ադրբեջանը չէր հավատում, Ադրբեջանի համար զարմանալի էր, որ Հայաստանն ընդունել է այդ առաջարկները։ Այսինքն՝ նույնիսկ Ադրբեջանն է հասկանո՞ւմ, որ Հայաստանի համար ինքնասպանություն են այդ առաջարկները։ Այսինքն՝ էնքան վատն է, որ նույնիսկ, ըստ Ալեն Սիմոնյանի, Ադրբեջանը չէր հավատում, որ Հայաստանը ընդունելու է այդ կարգի կրկնակապիտուլյացիան։ Ալեն Սիմոնյանի այսօրվա ճեպազրույցն ուղղակի ինքնախոստովանություն էր, նա այստեղ կանգնած Ադրբեջանի փաստավաբանությամբ էր զբաղված»,- Ազգային ժողովում լրագրողներին ասաց «Պատիվ ունեմ» խմբակցության ղեկավար Հայկ Մամիջանյանը։

Անդրադառնալով ՔՊ-ականների այն հայտարարություններին, թե այսպես կոչված «խաղաղության պայմանագրի» նախագծում բոլոր կետերը փոխադարձ համաձայնեցված են, Մամիջանյանն ասաց, որ դա մառազմի գագաթնակետն է։ «Ձեւակերպվում է դա որպես երկկողմանի, բայց բովանդակության մեջ դա ՀՀ զիջումն է»,- ասաց նա։

Սիմոնյանը լրագրողներին հորդորեց ամենուր Ռուսաստանի հետքերը չփնտրել

Հայաստանի խորհրդարանի նախագահ Ալեն Սիմոնյանը պատասխանել է 2020 թվականի նոյեմբերի 9-ի եռակողմ հայտարարությանը հնարավոր վերադարձի մասին լրագրողների հարցերին։ Ըստ Սիմոնյանի՝ Երևանը ներկայումս չի քննարկում փաստաթղթի իններորդ կետին վերադառնալու հարցը, որը վերաբերում է կապի ուղիների ապաշրջափակմանը։

«Պետք չէ ամեն ինչում տեսնել Ռուսաստանի ստվերը՝ թե՛ դրական, թե՛ բացասական իմաստով»,- նշել է նա՝ ընդգծելով, որ Հայաստանի արտաքին քաղաքականությունը չի սահմանափակվում միայն Մոսկվայի գործողությունների արձագանքով։

Հայաստանը չի կարող անվերջ լարվածություն պահպանել Ռուսաստանի հետ հարաբերություններում, ասաց Սիմոնյանը՝ մեկնաբանելով լուրերը, թե երկիրը փոխել է իր վեկտորը դեպի ռուսամետ։

«Հայաստանը պաշտպանում է իր ինքնիշխանությունն ու անկախությունը, երբ նրան խաբում են, գցում են, բարձրաձայնում է, հարցեր է բարձրացնում… Մենք երբեք չենք ասել, որ խզում ենք հարաբերությունները որևէ երկրի հետ, նույնը վերաբերում է Ռուսաստանին։ Մենք չենք կարող անընդհատ լարվածություն պահպանել մեր հարաբերություններում», – ասաց նա։

Սիմոնյանը հայտարարեց, որ դժվար թե այս երկխոսության արդյունքներով Երեւանը վերանայի իր դիրքորոշումը եւ վերականգնի իր լիարժեք մասնակցությունը ՀԱՊԿ-ին. դա պետք է անի ՀԱՊԿ-ը և հայտարարի, թե որտեղ է սահմանը (Հայաստանի սահմանը – խմբ.), ասաց նա։

Անցյալ շաբաթ երկու երկրների փոխարտգործնախարարներ Մնացական Սաֆարյանն ու Միխայիլ Գալուզինը քաղաքական խորհրդակցություններ են անցկացրել Մոսկվայում։ Այնուհետև մարտի 24-ին հեռախոսազրույց է տեղի ունեցել նախարարներ Արարատ Միրզոյանի և Սերգեյ Լավրովի միջև, քննարկվել է իրավիճակը տարածաշրջանում, երկկողմ հարաբերությունները և ընդգծել քաղաքական երկխոսության շարունակման կարևորությունը։

Փաշինյանը, խոսելով իր կառավարության «անկախ» արտաքին քաղաքականության փոփոխության էության մասին, ասել էր, որ Հայաստանը պետք է կախվածլինի ոչ թե մեկ, այլ մի քանի երկրից։

Ըստ Ալեն Սիմոնյանի՝ Ադրբեջանն անակնկալի է եկել, որ Հայաստանը համաձայնել է ստորագրել

«Բազմիցս հայտարարվել է, որ պայմանագրի բոլոր կետերը վերաբերում են երկու կողմին։ Եթե, օրինակ, այնտեղ գրված է, որ հայկական կողմը պետք է կապիտուլացվի, դա նշանակում է, որ ադրբեջանական կողմը նույնպես պետք է կապիտուլացվի»,- այսօր լրագրողներին ասաց ԱԺ նախագահ Ալեն Սիմոնյանը։

Հարցին, թե ինչո՞ւ է Ադրբեջանը հրաժարվում ստորագրել ու ագրեսիվ վարք դրսեւորում, արդյոք փակուղո՞ւմ են հայտնվել, Սիմոնյանը պատասխանեց․ «Չեմ կարծում, որ փակուղի է, երեւի թե մի փոքր անսպասելի էր ադրբեջանական կողմի համար մեր կողմից առաջարկը ստորագրելը եւ այդ տրամաբանության մեջ առաջ շարժվելը»։

Ըստ Ալեն Սիմոնյանի՝ Ադրբեջանն անակնկալի է եկել, որ Հայաստանը համաձայնել է ստորագրել, քանի որ ադրբեջանական կողմի մոտ տպավորություն է եղել, որ իրենք կարող են ի սկզբանե ինչ-որ բանի համաձայնել՝ իմանալով, որ, մեկ է, հայերը չեն համաձայնելու։

Ադրբեջանական մամուլը ապատեղեկատվություն է տարածում, թե հայկական զինված ուժերը կրակում են իրենց ուղղությամբ։ Անդրադառնալով այդ հարցին՝ Ալեն Սիմոնյանն ասաց․ «Կարծում եմ, որ կրակոցները, որոնց դուք մատնանշում են, որոնք իրենց մամուլում տեղ են գտել, դրանք առանձին հետաքննության առիթ են եւ կարող են առանձին երկկողմ հետաքննության առիթ հանդիսանալ։ Այդ ուղղությամբ աշխատանքեր են տարվում, որպեսզի թե այս հրապարակումների հետ կապված, թե հետագա հրապարակումների վերաբերյալ որեւէ մեխանիզմ լինի, որ հնարավոր լինի նման բաներից խուսափել»։

Սերտիֆիկատ պետք չէ, մի սենյակ, մի գոմ տվեք` գնամ պառավի հետ ապրեմ

Ասած օրը բնակարանի վարձը պետք է տամ: Ուլտիմատում են դնում: Չես ուզում` դուրս արի, ուրիշին “կպահեմ”, ասում է տանտերը: Եթե ասում եմ՝ երկու շաբաթ դիմացիր, տանտերն ասում է՝ դուրս արի: Դուրս գամ, ո՞ւր գնամ, ուզած, չուզած մուրացկանություն եմ անում, առրեւտուր եմ անում, տալիս պառավին, քանի որ 25-ին վարձը պետք է տանք: Այ սենց մեր պառավը գործում է (գուլպաներ), որ վաճառեմ, տանեմ վարձը տամ:  Սերտիֆիկատ պետք չէ, մի սենյակ, մի գոմ տվեք` գնամ պառավի հետ ապրեմ, ասում է  Բենիկ (Չալյան) պապիկը: