Մեզանից յուրաքանչյուրն արդեն ընտրություն է կատարել. եւ դա Արևմուտքը և Ռուսաստանը չէ

Հայաստանի քաղաքական «էլիտան» քննարկում է իբր ընտրությունը՝ Ռուսաստան, թե՞ Արևմուտք. Կողմերից յուրաքանչյուրը լուրջ դենքերով առաջ է քաշում իր փաստարկները՝ մեկը մյուսից ավելի անհեթեթ։ Բայց ընդհանուր խելագարության ֆոնին այս փաստարկները տրամաբանական են թվում։

Գործող իշխանության արևմտամետ կողմնակիցներն ասում են, որ ՀԱՊԿ-ը մեզ չօգնեց, ռուս խաղաղապահները վատն են՝ չնշելով, որ Ռուսաստանը, եթե ուզեր էլ, չեր կարող օգնել, որովհետև Հայաստանն իր ընտրությունը կատարել է՝ հրաժարվելով ազգային անկախ պետականությունից։ Իսկ ռուսամետները միայն մեկ փաստարկ ունեն՝ ամեն ինչ ավարտված է, և քանի որ մենք պետություն չենք ունենա, ուրեմն թող գոնե մեր հողերը գնան Ռուսաստանին, այլ ոչ թե ուրիշներին։

Փաստորեն, մեզանից յուրաքանչյուրն արդեն կատարել է իր ընտրությունը, և հոգու խորքում շատերը պատրաստվում են նոր կորուստների։ Նրանք, ովքեր սովոր են կռվելուն և պատրաստ են շարունակել պայքարել իրենց իրավունքների համար, զարմանքով լսում նրանց փաստարկները, ովքեր հեշտությամբ վայր են դրել զենքերը և վերցրել ճամպրուկները։

Մենք “պառավ” ազգ ենք, որը կորցրել է պասիոնարությունը (ըստ Գումիլյովի), մենք անարժան ենք պետությանը, որովհետև մենք միմյանց չենք սիրում, մենք չենք կարողանում ընտրել դաշնակիցներ (իրականում տերեր), մեզ ինչի՞ն է պետք պետությունը՝ կարեւորը, որ կարողանանք փող աշխատել, երեխաները չզոհվեն «ուրիշների» հողի համար, և սուրճը ժամանակին մատուցվի։ Այս և այլ փաստարկները համոզիչ են հնչում և ամրացնում ընտրությունը: Մենք ընտրում ենք ոչ կյանքը:

Այս ընտրությամբ էական չէ՝ «խաչմերուկը» կկոչվի «պետությո՞ւն», «միջա՞նցք», այնտեղ կտեղակայվեն ռուսակա՞ն, թե՞ այլ զորքեր։ Մենքընտրել ենք խաչմերուկ՝ բոլոր համապատասխան ատրիբուտներով՝ քյաբաբանոցներով, ֆուդ կորտերով, մեկժամանոց մոթելներով և ուրիշներին սպասարկող անձնակազմով։ Նրանք, ովքեր չեն ցանկանում սպասարկել ուրիշներին հայկական խաչմերուկում, կսպասարկեն օտարներին այլ երկրներում։ Սա է ողջ տարբերությունը: