Ոչ ոք ոչինչ չի թաքցնում. բոլոր դիմակները գցված են

Ոսկեպարի մոտակայքում, եկեղեցուց մի քանի մետր հեռավորության վրա սկսվում է ականազերծումը, որից հետո այդ տարածքները կհանձնվեն պետության կողմից՝ առանց հանրաքվեի, առանց պետական ​​ընթացակարգերի և այլ «ձևականությունների»։

Դիմակները գցված են, և ոչ ոք չի թաքցնում, որ պետություն չկա. կա, ինչպես Դավիթ Կարաբեկյանն է ասում, Կրեմլի ֆեյք, որտեղ ամեն ինչ որոշվում է պետական ​​կառույցների վրայով։ Եվ եթե նախկինում այն ​​ծածկված էր թզենու տերեւով, ապա դրա կարիքը չկա՝ ամոթը վերացել է։

Նիկոլ Փաշինյանը բացահայտ ասում է, որ մենք շտապ պետք է հանձնենք այն, ինչ «մերը չէ», որպեսզի ամեն վիճահարույց մետրի համար չվազենք ատյաններով և հանրաքվեներ չանենք։ Միաժամանակ իշխանությունները Տավուշի պաշտպաններին մեղադրում են Ռուսաստանի գործակալ լինելու մեջ։

Որպես “ապացույց” որոշ հասարակական կազմակերպություններ բացահայտ կոչ են անում փոխարինել հայ սահմանապահներին ռուսներով։

Իշխանությունները, նրանց կամակատարներն ասում են, որ ավելի լավ է այդ հողերը տալ թշնամուն, քան թույլ տալ, որ Ռուսաստանն ու «նախկինները» վերադառնան իշխանության։

Ֆուտբոլի մարզիչներն ասում են՝ հետեւիր գնդակին, ոչ թե խաղացողին։ Մեր դեպքում, հետեւիր հողին. այս կամ այն ​​կողմից թափված կեղտը չի կարող ծածկել գլխավորը՝ Հայաստանը հանձնում է իր հողի ռազմավարական առումով կարևոր հերթական հատված, և կարծես բոլորը հոգու խորքում համակերպվել են դրա հետ։