Հայկական լրատվամիջոցները և այլ կազմակերպություններ շարունակում են արցախցիների մասին պատմություններ ներկայացնել։ Նկարագրվում են հիմնականում շրջափակման, սեպտեմբերյան պատերազմի դժվարին օրերը, բնակավայրերի հրետանային գնդակոծությունը և ադրբեջանցիների հանցագործությունները խաղաղ բնակչության դեմ, ավերված գյուղերը և վառելիքի պահեստում պայթյունը, նկարագրված են զոհերը և բռնի տեղահանությունը դեպի Հայաստան։
Բայց շատ քիչ է խոսվում այն մասին, որ Պաշտպանության բանակն ու արցախյան աշխարհազորայինները մինչեւ վերջին կետը պահել են դիրքերը՝ պաշտպանելով իրենց տներն ու հարազատներին։
«Թշնամին Մարտունու շրջանում չկարողացավ իրեն այնպես ազատ զգալ, ինչպես դա արել է Արցախի մյուս շրջաններում։ Նա մեծ կորուստներ է կրել։ Պատերազմը մեկ օր է տեւել, եւ այս ամբողջ ընթացքում կատաղի մարտեր են եղել, մեր հրետանին աշխատել է մինչեւ վերջին պահը»։
Պատմում է Մարտունու շրջանի բնակիչ Մաքսիմ Բ.-ն.
«Ադրբեջանցի զինվորականների մի մեծ խումբ Մաճկալաշենի գոտում դարանակալման է բախվել, եւ փախչելով, շարժվել է մյուս ուղղությամբ ու կրկին հայտնվել մեր մարտական դիրքերին Ճարտարի գոտում։ Ճակատամարտ է սկսվել։ Իսկ երբ սեպտեմբերի 20-ի կեսօրին պատերազմը դադարեցվեց, անմիջապես եկան թշնամու մեծ բեռնատարները և սկսեցին հավաքել իրենց զոհված զինվորների դիերը։ Միայն Ճարտարի ուղղությամբ մեր տղաները մոտ 500 սպանված են հաշվել։ Հակառակորդը մեծ կորուստներ է կրել նաև Մարտունու մոտ տեղի ունեցած մարտերում»։
Մարտունու բնակիչներից մեկը նշել է, որ կապը շատ վատ է եղել, ուստի մենք չգիտենք, թե ինչ է կատարվում։ «Տղաները միայն հասկանում էին, որ պատերազմ է, և իրենք պետք է պաշտպանեն իրենց հողը։ Ուստի, երբ մեր կառավարության մարդիկ ռուս և ադրբեջանցի սպաների հետ միասին սկսեցին շրջել դիրքերում և ասել, որ պատերազմն ավարտվել է, եւ Արցախի ՊԲ-ն պետք է զենքերը վայր դնի, տղաները դժվարանում էին հավատալ դրան»։
Ալվարդ Գրիգորյան
2024. Հիմնադիր՝ "ՄեդիաՍտեփ" ՀԿ, Երեւան, [email protected] Բոլոր իրավունքները պաշտպանված են: Կայքի հրապարակումների օգտագործման ժամանակ հղումը Step1.am -ին պարտադիր է: