Երազանքս մնաց Արցախում. Ստեփանակերտ, անձրեւ, ես դասընկերոջ հետ վալս եմ պարում, ու թող բոլորը նախանձեն

Այսօր Հայաստանում հնչեց վերջին զանգը:

Այսօր մեկ այլ դպրոցի պետք է հրաժեշտ տար ստեփանակերտցի Նարինկա Պ.։

Նոր դպրոցում ամեն ինչ լավ է՝ նոր ընկերներ ունի, բայց շատ է կարոտում Արցախը, դպրոցն ու դասընկերներին։

«Մեծերն ասում են, որ իմ կյանքը լինելու է շլացուցիչ, հետաքրքիր, իսկ Արցախի կարոտը հետին պլան կմղվի։ Բայց այսօր տոն է, և ես կարծես այնքան էլ չեմ զվարճանում:

Ես պատկերացրեցնում էի իմ վերջին զանգը դասարանիս հետ։

Եվ նաև, քանի որ այսօր իմ նոր կյանք մուտք գործելու օրն է, ինչպես խոստանում են մեծերը, ես ուզում եմ պատմել իմ երազանքի մասին։

Անցյալ տարվա մայիսից երազում էի, որ իմ վերջին զանգը լավագույնը կլինի Ստեփանակերտում։ Եվ պարտադիր է, որ պաշտոնական միջոցառումներից հետո տաք անձրեւ սկսվի։

Ինչու՞ անձրև:

Անցյալ տարի Ստեփանակերտում՝ Վերջին զանգի օրը, երեկոյան անձրեւ է տեղացել։ Իսկ հետո սոցցանցերում հայտնվեց տեսանյութ, թե ինչպես են շրջանավարտները պարում անձրեւի տակ։

Ես ապշած էի նրանց արարքով։ Եվ նրանք ապշեցուցիչ պարեցին: Հետո մտածեցի, որ այսպիսի տեսահոլովակ կունենամ՝ Ստեփանակերտ, անձրև, իսկ ես դասընկերոջ հետ վալս եմ պարում։ Եվ ընկերուհիներ, որոնք չեն թաքցնում նախանձը։

Բայց ես զրկվեցի իմ երազանքից»։

Ալվարդ Գրիգորյան