Չնայած աչքի առաջ ամեն ինչ «վերջանում էր», բայց բլոկադայի օրերին մարդիկ ոչ մի կերպ չէին ցանկանում համակերպվել, հավատալ, այդ «վերջին»: Սասունցի Դավիթ (Մաքսիմ Գորկի) փողոցի մեր պատուհանից գիշերը հացի հերթի անտանելի տեսարանն էր երեւում, իսկ ցերեկը հարեւանս որոշել է հուշանվերների խանութ բացել փռի հարեւանությամբ` լոխճին նազլո: Դա ուրախացնում ու հուսադրում էր իրոք:
Մեր պատշգամբի տակ փոքրիկ բոստաններ կային, որտեղ շենքի բնակիչները կանաչի էին ցանում, խնամում, պարզապես մաքուր պահում կլոր տարի: Այդ բոստաններից մեկում մի բալենի կար, որ իր տեսքով հմայում էր ապրիլին:
Բոստանի բալենին նաեւ «կալենդար» էր, որ Վիվալդու «Տարվա եղանակների» պես գեղեցիկ շրջում էր թիվը: Ահա թե ինչ են գողացել մեզանից: Գողացել են մեր բալենին` երջանկությունը:
Այս բառն հայերում մի տեսակ հարսանքի, կենացների բառապաշարից է եւ նույն իմաստը, բացատրությունը չունի, ինչպես անգլերում happiness-ը, հատկապես հոգեբանության մեջ: Գողացել են մեր բալենին, որի դիմաց փոխահատուցում են մեզ …հիսուն հազար դրամ:
Մարութ Վանյան