«Ռուսաստանը կպատժի Ալիևին և կվերադարձնի Ղարաբաղը հայերին»

Մինչ Հայաստանի իշխանամետ քարոզչությունը բոլոր ծակերից գոռում է, որ «խաղաղություն է հաստատվել», «պատերազմ չի լինի», «Թրամփի ճանապարհը միջանցք չէ» և «Արցախյան հարցը վերջնականապես փակված է», մնացած քարոզիչները զբաղված են Ռուսաստանի համար նոր «փրկիչ» արշավ գեներացնելով։

Այն փաստը, որ Ալիևն ու Պուտինը Չինաստանում չեն զրուցել, այլ միայն ողջունել են միմյանց, հայ հասարակությունը գրեթե ցնցությամբ է ընդունել։ «Ռուսաստանի և Թուրքիայի միջև բախումը անխուսափելի է», «Պուտինը շուտով կբարկանա և Ղարաբաղը կվերադարձնի հայերին», – բազմաթիվ հարցազրույցներում ասում են որոշակի համոզմունք ունեցող քաղաքագետներ և փողոցային հարցումների սովորական մասնակիցներ։

Այս տրամադրությունները նաև սնուցվում են ռուսական քարոզչությամբ։ «Կարծում եք՝ Ռուսաստանը թո՞ւյլ է։ Դուք շատ կզարմանաք։ Եթե Ադրբեջանը որոշել է, որ իր ետևում Թուրքիան է, և նա կարող է պայքարել Դերբենտի համար, ապա… Առայժմ մեր փափուկ որովայնում տեղի ունեցողը կարող է ծառայել և հիմք է հանդիսանում Իրանի հետ համատեղ «հատուկ ռազմական գործողություն» անցկացնելու համար՝ ՆԱՏՕ-ի երկրների անբարյացակամ ազդեցության դեմ», – ասել է հայտնի Վլադիմիր Սոլովյովը։

Սոլովյովը փորձում է «գնել» ոչ միայն հայերի, այլև իրանցիների, ինչը Կրեմլի միջանցքներում հեգնական ծիծաղ է առաջացնում։ Բայց ոչ Հայաստանում։

Միևնույն ժամանակ, Ռուսաստանի փոխվարչապետ Ալեքսեյ Օվերչուկը բացահայտորեն ասում է, որ  «Թրամփի ճանապարհը» ստեղծվում է՝ Հայաստանը (կարդացե՛ք՝ Թուրքիան) Ռուսաստանի հետ կապելու համար։ Շուտով Մոսկվան և Անկարան կկարողանան փոխանակել պատժամիջոցների տակ գտնվող ապրանքները մոխրագույն միջանցքով՝ Հայաստանի օկուպացված հարավով։ Ինչ վերաբերում է Հայաստան-Ռուսաստան երկաթուղային կապին, ապա դա կարող է առայժմ սպասել։

Իսկ մեր իշխանությունների կողմից սիրված թուրքերը ակտիվորեն պատրաստվում են մտնել Դերբենտ, բայց ոչ պատերազմով, այլ կրկին՝ Հայաստանի օկուպացված հարավով՝ Կենտրոնական Ասիան և Ռուսաստանի հարավը անվանելով Թուրան։

Թուրքիան և Ռուսաստանը շտապում են. ո՞վ գիտի, թե ինչպես կդասավորվի ամեն ինչ, և անհրաժեշտ է արագ ամեն ինչ հասցնել անդառնալի կետի։ Թուրքիան պատրաստ է բացել Մարգարայի անցակետը Հայաստանի հետ սահմանին, իսկ ռուսները ստանձնում են Հայաստանում արագ երկաթուղի կառուցելու գործը՝ բանակցություններ վարելով Բաքվի հետ։

Հայաստանում ռուսամետ ուժերը հայտարարում են, որ Պուտինը պատրաստվում է պատժել Ալիևին։ Մինչ նրանք սա ասում են, Մոսկվան “գցում է” իր ընդդիմադիր կրեատորային Հայաստանում՝ գործնականում փակելով նրաց ճանապարհը դեպի ապագա հայկական խորհրդարան։ Մոսկվային անհրաժեշտ է լիովին «արևմտամետ» խորհրդարան Հայաստանում, որը որոշումներ կկայացնի Հայաստանի լուծարման վերաբերյալ և չի «կեղտոտի» Ռուսաստանը։ Այդ ժամանակ Մոսկվան կգա և կրկին «փրկի» մնացած հայերին, ինչպես արեց Արցախում։ Սա է Մոսկվայի և Անկարայի միջև կնքված հարյուրամյա գործարքի էությունը։

Ռուսաստանն ու Թուրքիան գործում են ձեռք ձեռքի տված բոլոր տարածաշրջաններում, հատկապես Հարավային Կովկասում, որտեղ նրանց կապում է 1921 թվականի Կարսի պայմանագիրը։ Ո՛չ իշխանությունները, ո՛չ էլ Հայաստանի համակարգային ընդդիմությունը չեն խոսում տարածաշրջանում հայ-թուրքական գերիշխանության «կոշտ սկավառակի»՝ Կարսի պայմանագրի մասին։ Նրանք լռում են՝ թույլ տալով Ռուսաստանին և Թուրքիային ընդլայնել իրենց դարավոր գործարքը և վերջապես ազատվել հայկական պետականության բեռից։

Հույսի ծարավ հասարակությունը հեշտությամբ ընդունում է Ռուսաստանի «փրկության» նողկալի քարոզչությունը՝ չհասկանալով, որ հաջորդ «փրկության ակտը» կարող է դառնալ հայկական պետության դագաղի վերջին մեխը։ Պրոպագանդիստները սա շատ լավ հասկանում են։