Մենք արդեն մեկ հայրենիք կորցրել ենք և չենք ուզում երկրորդը կորցնել. Լաուրա Գրիգորյան

Լաուրա Գրիգորյանը ծնունդով Արցախից է։ Նա հայտնի լրագրող և հասարակական գործիչ է, հարգված թե՛ իր մասնագիտական ​​շրջանակներում, թե՛ իր շրջապատում։ Նրա հինգ հոգանոց ընտանիքը ապրել է Ստեփանակերտում՝ իրենց սեփական տանը, որտեղ տարիների ընթացքում ստեղծել են հարմարավետ և հյուրընկալ մթնոլորտ։

2020 թվականին նա կորցրեց ամուսնուն։ Այսօր նրա երկու դուստրերն ամուսնացած են, իսկ նա ապրում է Երևանում իր կրտսեր դստեր հետ։

Ո՛չ նա, ո՛չ էլ դուստրը չեն ցանկանում լքել Հայաստանը, քանի որ այն համարում են իրենց հայրենիքը։

«Հատկապես դուստրս չի ուզում լքել Հայաստանը։ Նա ասում է. «Մենք արդեն կորցրել ենք մեկ հայրենիք, հիմա ես չեմ ուզում լքել մյուսը»»։

Երկու դուստրերն իրենց ընտանիքների հետ ներկայումս ապրում են արտերկրում։ Հեռանալու հիմնական պատճառներն են սեփական բնակարանի բացակայությունը և զբաղվածության լուրջ խնդիրները։

«Նրանք չէին ուզում հեռանալ, – հիշում է կինը, – բայց ներկայիս պայմաններում արցախցի փախստականների համար գրեթե անհնար է վարձ վճարել, առավել անհնար էր գտնել աշխատանք, որը թույլ կտար նրանց հոգալ բնակարանային ծախսերը և միաժամանակ լուծել այլ սոցիալական խնդիրներ»։

Տիկին Լաուրան թոշակառու է։ Նրա դուստրը, որն ապրում է նրա հետ, դժվարությամբ է աշխատանք գտել, բայց նրա եկամուտը բավարար չէ ընտանիքի հիմնական ծախսերը հոգալու համար։ Միևնույն ժամանակ, այդ աշխատանքը թույլ չի տալիս նրանց լքել Երևանը. նրանք լավ գիտակցում են մարզերում զբաղվածության և կենսապայմանների հետ կապված խնդիրները։

Լաուրա Գրիգորյանը կառավարության ներկայիս բնակարանային ծրագիրը անվանում է աբսուրդ և չի հավատում, որ իր ընտանիքը երբևէ կկարողանա դրա շրջանակներում սեփական տուն գնել։

«Ես ամբողջ կյանքումս աշխատել եմ՝ կառուցելով և կահավորելով իմ տունը, որպեսզի կարողանամ խաղաղ ապրել թոշակի անցնելուց հետո։ Բայց այսօր ես 70 տարեկան եմ, և մենք հայտնվել ենք այնպիսի իրավիճակում, երբ չենք կարող վարձ վճարել, արժանապատվորեն ապրել և հավատալ ապագային»։

Բնակարանային ծրագրի համաձայն՝ Լաուրայի ընտանիքին հասնում է 6 միլիոն դրամ։ Սակայն, շուկայական գների պայմաններում, նույնիսկ մեկ սենյականոց բնակարան գնելը այս գումարով անհնար է։

Նա նաև բացասական կարծիք ունի նոր ծրագրի վերաբերյալ, որը 10 տարի ժամկետով ամսական 40,000 դրամ է նախատեսում տրամադրել այն ​​ընտանիքներին, որոնք հրաժարվում են բնակարանային վկայականներից։ Նրա խոսքով՝ ընտանիքները որևէ երաշխիք չունեն, որ 10 տարի հետո կկարողանան բնակարան գնել, իսկ տրամադրվող գումարը նույնիսկ բնակվարձը չի ծածկում։

Լաուրա Գրիգորյանը կարծում է, որ տեղահանված անձանց պետք է տրամադրվեն պատրաստի բնակարաններ. թոշակառուների համար դա կարող է լինել սոցիալական բնակարան, մինչդեռ երիտասարդ ընտանիքները պետք է ունենան բավարար և կայուն բնակարանային պայմաններ։

«Ես կարծում եմ, որ արդարացի է բնակարանով ապահովել բոլոր արցախյան ընտանիքներին, որոնք ստիպված են եղել լքել իրենց տները։ Նույնիսկ այն ընտանիքները, որոնք լքել են երկիրը աշխատանքի և բնակարանի բացակայության պատճառով, նույնպես պետք է տուն ունենան այստեղ, որպեսզի ստիպված չլինեն կրկին լքել հայրենիքը։ Չնայած որոշ շրջանակների կողմից տարածված լուրերին, թե մենք, իբր, կամավոր ենք լքել մեր տները, ես ուզում եմ ևս մեկ անգամ ընդգծել. դա մեր կամքով չէր։ Եթե մենք մնայինք, կդառնայինք 2020 թվականին արդեն սկսված ցեղասպանության զոհ»։

Եզրափակելով՝ որպես Արցախի բնակիչ՝ Լաուրա Գրիգորյանը կոչ է անում կառավարությանը և բարեգործական կազմակերպություններին աջակցել արցախցիներին, որպեսզի նրանք ստիպված չլինեն նորից լքել իրենց հայրենիքը։

«Որպեսզի Հայաստանը լինի լիարժեք պետություն, անհրաժեշտ է դադարեցնել բնակչության արտահոսքը, քանի որ ոչ միայն արցախցիներն են լքում Հայաստանը սոցիալական խնդիրների պատճառով, այլև տեղացիները։ Սակայն եթե տեղացիներն ունեն վերադառնալու տեղ, փախստականները մտածում են միայն գոյատևման մասին՝ բառի բոլոր իմաստներով»։

Ալվարդ Գրիգորյան