Մեզ հանեց համայնքի ղեկավարը․ հիմա ասում են՝ պետք է միասին ապրենք, ո՞նց

Step1.am-ի հետ զրույցում վանքցի Սվետան (անունները փոխված են) պատմեց, թե ինչպես են իրենց տարհանել հայրենի գյուղերից.

Արդեն 19-ի ցերեկը ժամը մեկին, երբ ամեն ինչ սկսվեց, մենք հասկացանք, թե ինչ է կատարվում, քանի որ խեցիներից ծուխ տեսանք։ Չէինք կարող ասել՝ ինքնաթիռներ են, թե հրետանի, բայց տեսանք պայթյուններ։

Փոքր տղաս անտառում էր, սունկ էր հավաքում, սկսեցի կանչել, վերադարձավ։ Ավագ տղաս ծանր վիրավոր է։

Գյուղապետը բոլորին կանչեց, ասաց, որ պատրաստվենք, բայց շատ իրեր չվերցնեք։ Վվերցրել ենք միայն մի ձեռք շոր, ոչ վերմակ, ոչ այլ բան։ Մեզ տարհանել է համայնքի ղեկավարը, կանաց ու երեխաներին։ Հասանք Ստեփանակերտ, այստեղ ոչինչ չկար։ Մնացածները ժամանել են իրենց մեքենաներով։ Տղամարդկանց հասցրին «ԿԱՄԱԶ» բեռնատարով։

Սկզբում մեզ տարան օդանավակայանի մոտ գտնվող ռուսական բազա, այնտեղ էինք մինչև մութն ընկնելը։ Հետո մեզ մեքենաներով բերեցին քաղաք՝ կառավարության մոտ։ Ասացին, որ մեզ տանելու են հանրակացարաններ, բայց հետո պարզվեց, որ դրանք զբաղված են։ Մեզ բերեցին համալսարան։ Հիմա այստեղ ենք, ուտելիք չեն տալիս, չգիտեմ՝ ինչ անենք։

Բայց գոնե դուրս եկանք, իսկ մեր հարազատները դեռ այնտեղ են։ Նրանց դուրս բերել չհասցրին, ճանապարհը փակ էր։

Հիմա ասում են, որ մենք պետք է իրենց հետ համատեղ ապրենք։ Բայց ինչպե՞ս։ 44-օրյա պատերազմի ժամանակ մենք ապրում էինք Կալինինոյում, հետ կանչեցին, հավատացինք ու վերադարձանք։ Ուրեմն ի՞նչ հիմա: