Հասմիկը հույս ունի, որ Երեւանում կվերաբացվի Ստեփանակերտի վերականգնողական կենտրոնը

Հասմիկ Վարդանյանը ծնվել է 2002 թվականի հունիսի 7-ին Բերձորում։ Նրա մոտ խախտված է մկանային-կմախքային ֆունկցիան։ Բայց ֆիզիկական սահմանափակումները երբեք չխանգարեցին նրան:

Մանկուց նա բավականին ակտիվ կենսակերպ է վարել։ Սովորել է Բերձորի Վ.Զատիկյանի անվան թիվ 2 դպրոցում։ Իր հասակակիցների հետ հավասար նա ամեն օր հաճախում էր դպրոց՝ չնայած անջրպետ միջավայրի բացակայությանը և հայրենի քաղաքի քարքարոտ ճանապարհներին: Նա դասարանի լավագույն աշակերտներից էր։

Սիրում է ճանապարհորդել։ Համադասարանցիներիս հետ շրջել էի գրեթե ողջ Արցախով, մասնավորապես հաճախ էինք լինում Ջդրդուզում, Շուշիի երկրագիտական ​​թանգարանում, Տատիկ Պապիկի մոտ։ Ամեն տարի մայիսի 9-ին մասնակցում էին Հաղթանակի օրվան նվիրված միջոցառումներին։

Այժմ նա մեծ տխրությամբ հիշում է իր անհոգ դպրոցական տարիները, դասընկերներին ու ընկերներին, ովքեր ցրվել էին Հայաստանով մեկ 44-օրյա պատերազմից հետո, դպրոցի մոտ շքեղ ծաղկած ակացիայի ծառը, իր այգու ծաղիկների շքեղ բույրը, տունը, Ստեփանակերտի վերականգնողական կենտրոնը, որտեղ վերականգնողական բուժում էր անցնում և որտեղ նրան միշտ շատ ջերմ են ընդունել։

«Տեղահանման պահից ի վեր ես ոչ մի տեղ վերականգնողական բուժում չեմ անցել։ Այսքան եզակի և բազմաֆունկցիոնալ կենտրոն Հայաստանի տարածքում չէի տեսել և իսկապես հույս ունեմ, որ Ստեփանակերտի վերականգնողական կենտրոնը ժամանակավորապես կվերաբացի իր դռները Հայաստանում»,- ասում է Հասմիկը։

Դպրոցը մեծ հաջողությամբ ավարտելուց հետո ընդունվել է Արցախի պետական ​​համալսարան՝ տնտեսա-ֆինանսական ֆակուլտետ։ Սակայն 44-օրյա պատերազմի պատճառով նա չի կարողացել ավարտել ուսումը։

Այժմ ապրում է Արարատի մարզի Դարբնիկ գյուղում, ապագայում նախատեսում է եղբոր հետ ընտանեկան բիզնես բացել։ Նա երազում է վերադառնալ հայկական Արցախ.

Արսեն Աղաջանյան