Համակարգիչ՝ կառավարության փոխարեն. արցախցիներին մղում են «սովի բունտի»

Այն բանից հետո, երբ Արցախի նախագահ Սամվել Շահրամանյանի գլխավորությամբ տեղի ունեցավ խորհրդակցություն, որտեղ ասվեց, որ Արցախի լուծարման մասին փաստաթուղթ չկա, Հայաստանի իշխող կուսակցության ներկայացուցիչները և նրանց աջակցողները, ովքեր մեղմ ասած սիրով չեն տրամադրված Արցախի նկատմամբ, սկսեցին բացահայտ շանտաժ ու քարոզչություն։ 

Մասնավորապես, ՔՊ պատգամավոր Արուսյակ Ջուլհակյանը հայտարարեց, որ «եթե ԼՂ ինստիտուտները շարունակում են գործել, ապա գուցե իրենց վրա վերցնեն ՀՀ բանկերի նկատմամբ ունեցած Լեռնային Ղարաբաղի՝ 315 մլրդ ՀՀ դրամի չափով պարտքը, որն այսօր ՀՀ կառավարությունը ստիպված եղավ վերցնել իր վրա»։ Եվ որ ՀՀ իշխանությունները թույլ չեն տա Արցախի իշխանությանը Հայաստանում անել նույնը, ինչ Արցախում։

Նույնքան հայտնի այլ հասարակական գործիչներ Սամվել Շահրամանյանին մեղադրում են բոլոր հնարավոր մեղքերի մեջ՝ հայտարարելով, որ նրան Բաքվից կառավարում են Բակոն և Արկադին, որ ռուսները նրան բերել են Հայաստան, որպեսզի նա այստեղ էլ ամեն ինչ հանձնի, ընդհանրապես՝ բոլոր վատ բաները գալիս են Արցախի ժողովրդից և նրա 9-օրյա նախագահից։

Հայաստանի կառավարության ներկայացուցիչները Արցախի կառավարության գործունեության շարունակությունն անվանում են «ռումբ Հայաստանի պետականության տակ»՝ նախապես Արցախին վերագրելով այն, ինչ կատարվելու է Հայաստանի հետ առաջիկա երկու հարյուր տարում։ Քարոզչությունն այնքան կոշտ ու լաչառ է, որ սովորական մարդիկ «հիվանդանոցային մահճակալի հարեւանների» մակարդակով կշտամբում են ցեղասպանությունը վերապրած արցախցիներին, որ միտումնավոր լքել են Արցախը, որպեսզի Քոչարյանն ավելի շատ ձայներ ստանա գալիք գարնանային ընտրություններում։

Քարոզչության անհեթեթությունը քողարկվում է նրանով, որ հեռուստատեսությամբ և յութուբում ինչ-որ «խելոքներ» անընդհատ հղում են են անում միայն իրենց հայտնի ինչ-որ աղբյուրներ, և հենց այնտեղ էլ ասում են, որ Հայաստանում բոլոր դժբախտությունները գալիս են արցախցիներից։ Եթե ​​նույնիսկ տվյալ արցախցին չի հարստացել մնացած հայության հաշվին, չի մասնակցել ընտրություններին, եթե անգամ ընդդիմություն է եղել, միեւնույն է, ինքն է մեղավոր, ի սկզբանե՝ պետք է ռուսներին չհավատար, սերժին, ռոբիկներին ու մյուս սամվելներին չպիտի ընտրեր։

Այս խելոքներից ոչ մեկն չի բացատրել, թե ինչո՞ւմն է Հայաստանում Արցախի իշխանության գոյության վտանգը, և ինչո՞ւ արցախցիները տեղահանությունից 3 ամիս անց սկսում են հասկանալ, որ շրջափակումն ու պատերազմը չեն ավարտվել, նրանք շարունակում են նորովի, էլ ավելի բարդ պայմաններում։

Ո՛չ Քաղաքացիական պայմանագրի պատգամավորները, ո՛չ էլ նրանց բազմաթիվ վճարովի քարոզիչները չեն ասում, թե ինչ է առաջարկվում արցախցիներին։ Ասենք, որ հունվարի 1-ից Արցախի իշխանությունը դադարեցնում է իր գործունեությունը, ասենք Շահրամանյանին ձերբակալեցին ու կախեցին, ո՞վ է զբաղվելու 150 հազար մարդու խնդիրներով։ Նույնիսկ դասարանում երեխաները ընտրում են ավագ, որը զբաղվում է կոլեկտիվ հարցերով: Հայաստանում արցախցիները զրկված են նույնիսկ ավագ ունենալու հնարավորությունից։

Երեք ամիս Հայաստանում արցախցիները դեռ չեն հասկացել, թե ով պետք է զբաղվի իրենց խնդիրներով՝ ոչ միայն կենսաթոշակներով ու ունեցվածքով, այլ քաղաքական իրավունքներով, թեկուզ 2020 թվականին դրա համար մանդատ են տվել խորհրդարանին։ Ինչպես գրում է Վարգդես Օվյանը, «Հայաստանում պետությունը համակարգիչներով, ինտերնետով ինչ-որ թղթաբանություններ է լրացնել տալիս, ամիսներով սպասեցնում, որպեսզի հաստատեն կամ մերժեն տալիք ֆինանսական աջակցությունն ու կենսաթոշակը…»։

Փաստորեն, Արցախի ժողովրդի կողմից ընտրված խորհրդարանի և կառավարության փոխարեն Հայաստանի իշխանություններն Արցախի ժողովրդին առաջարկում են վիրտուալ իշխանություն, երբ նույնիսկ դիմելու տեղ չկա, փաստաթղթեր ներկայացնելու և պահանջներ ներկայացնելու տեղ չկա։ Ինչ-որ մի երիտասարդ ջոյստիկով նստում է ինչ-որ գրասենյակում և որոշում, թե ում պետք է թոշակ տան և ում օգնությունը, ում քարտի վրա փող կա, ով է ապրում հարազատների մոտ և ով է քվեարկելու է Նիկոլի օգտին։

Արցախցիներն արդեն երեք ամիս է չեն ստանում իրենց թոշակները, սառեցվել է նաև դրամական օգնությունը, իսկ տանտերերը թանկացնում են բնակարանները, սպառվել են բոլոր պահուստները, եւ հազարավոր արցախցիներ արդեն հայտնվել են աղքատության եզրին։ Արցախցիներին մղում են սովի բունտի, և ոչ թե «ջոյստիկով տղայի», այլ Արցախի պետական ​​կառույցների դեմ։

Նաիրա Հայրումյան