Օրբանն ու Ուզբեկստանի նախագահը Շուշիում երկկողմ համաձայնագրեր են ստորագրում

Հունգարիայի վարչապետ Վիկտոր Օրբանը, ով ստանձնեց Եվրամիությունում նախագահությունը, անմիջապես կատարեց խելահեղ շրջագայություն, որը ցույց է տալիս նրա դիվանագիտության էությունն ու ակունքները:

Այցելելով Կիև, այնուհետև Մոսկվա՝ Օրբանը, ով ավելի ուշ հայտարարեց, որ կողմերի դիրքորոշումների միջև իսկական անջրպետ կա, ժամանեց օկուպացված հայկական Շուշի՝ թյուրքական պետությունների ոչ պաշտոնական գագաթնաժողովին։ Եվ մինչ Էրդողանը, ով հրաժարվեց Շուշի ուղևորությունից, մխիթարում էր Գերմանիայում Նիդեռլանդներին պարտված թուրքական ֆուտբոլային թիմին, Օրբանը Շուշիում ստորագրեց Թյուրքական պետությունների Ղարաբաղի հռչակագիրը։ Իսկ միջազգային հռետորաբանության մեջ կրկին թարմացվեց «ուկրաինական հակամարտության» լուծման «ստամբուլյան տարբերակը»։

ԵՄ ներկայիս ղեկավարները՝ Շառլ Միշելը, Բորելը, Ֆոն դեր Լեյենը Օրբանի Մոսկվա կատարած այցից հետո հայտարարեցին, որ նա չի ներկայացնում ԵՄ-ն, այլ միայն Հունգարիան։ Ավելին, Գերմանիայի արտգործնախարար Բարբոքը պահանջել է այցելել Բուդապեշտ՝ պարզելու, թե ում է ներկայացնում Օրբանը, սակայն Հունգարիան մերժել է նրա այցը։ Հավանաբար, Բարբոքին խորհուրդ են տվել այդ մասին հարցնել Գերմանիայում գտնվող Էրդողանին։

Օրբանի Կիև-Մոսկվա-Շուշի երթուղին ցույց է տալիս, որ նա ներկայացնում էր ոչ թե ԵՄ-ն կամ Հունգարիան, այլ թյուրքական աշխարհը, որին հավասարապես քծնում են Ուկրաինան և Ռուսաստանը: Իսկ Էրդողանի բացակայությունը Շուշիում Թյուրքական կազմակերպության գագաթնաժողովին պետք է թաքցներ այն իրողությունը, որ Օրբանը զեկուցում է Կիև և Մոսկվա կատարած իր այցի արդյունքների մասին ոչ թե Եվրամիությանն, այլ թյուրքական աշխարհին։

Այն, ինչ արվել է Արցախում և ընդհանրապես Հայաստանում, ռուս-թուրքական տանդեմը կրկնում է Ուկրաինայում՝ «իրականությունների ճանաչում», ուժով նոր սահմանների հաստատում, բնիկ բնակչության վտարում օկուպացված հողերից և բոլոր պատմական հետքերի ոչնչացում։

Շուշին, որը Ալիևն անհաջող փորձում է թուրքացնել, կդառնա Խարկովի և Արևելյան Եվրոպայի մյուս քաղաքների ապագայի մոդելը, որը ռուս-թուրքական դաշինքը կկարողանա գրավել։ Իսկ Օրբանը ամեն ինչ կանի, որ նրանք գրավեն։

Step1.am-ի զրուցակիցն է Գերմանիայի «Հայ ակադեմիականների միության» նախագահ, պատմաբան Ազատ Օրդուխանյանը։

-Պարոն Օրդուխանյան, Բաքուն պահանջում է ՀՀ Սահմանադրությունից հանել հղումը Անկախության հռչակագրին։ Հայաստանի իշխանություններն արդեն ակնարկներ են արել, որ հնարավոր է՝ գնան այդ ճանապարհով։ Սա ի՞նչ վտանգներ է պարունակում Հայաստանի համար։

-Ամեն բան պետք է արվի, որպեսզի այդ աբսուրդն իրականություն չդառնա։ Հայաստանի ներկա կառավարությունն իրավունք չունի զիջել այն, ինչ իրենից պահանջում են, դա մեր ժողովրդի իրավունքն է։ Դա ապօրինի մի քայլ կլինի իշխանությունների կողմից։ Ադրբեջանցիները դեռեւս չեն վաստակել այդ իրավունքը՝ հին մշակույթ ու պետականություն կրող ժողովրդի առաջ այդպիսի պահանջներ դնելու։ Իրենք դեռ պետք է մի քանի հազար տարի ապրեն, ներդրում ունենան համաշխարհային քաղաքակրթության մեջ, հետո նոր տարածքաներին պահանջներ ներկայացնեն մեզ։ Այդ տարածքների վրա իրենք եկվոր են, քոչվեր, ոնց քոչվոր եկել են, այդպես էլ քոչվոր կգնան։ Ուղղակի մենք այս պահին թուլացել ենք, եւ իրենք օգտվում են այդ առիթից։

– Երբ պահանջում են ՀՀ Սահմանադրությունից հանել հղումը Անկախության հռչակագրին, առաջին հերթին նկատի ունեն Հայաստանի եւ Արցախի վերամիավորման որոշումը։ Դա նշանակում է, որ նրանք ընդունո՞ւմ են, որ Հայաստան-Արցախ վերամիավորման որոշումն ուժի մեջ է։

-Արցախ-Հայաստան վերամիավորման իրավունքը պատկանում է մեզ, եւ մենք այդ իրավունքն իրացնելու ենք՝ անկախ նրանից, թե թուրքերը, ադրբեջանցիները կամ ռուսները դա ուզում են, թե՞ չեն ուզում։ Դա իրենց իրավունքը չէ, իրենք իրենց քիթը մտցնում են մի տեղ, որտեղ պետք է այդ քիթը ջարդենք։ Այդ պահանջի կատարումը մեզ համար կնշանակի մի կարեւոր հայկական հատվածի կորուստ, թեկուզ ժամանակավոր, ինչը մենք թույլ չենք տա։ Չպետք է մտքի ծայրով անգամ անցկացնել, որ ինչ-որ մի օր դա հնարավոր է իրականացնել՝ անկախ կառավարության ու իշխանական շրջանակների անողնաշար ցանկություններից։

-Նիկոլ Փաշինյանը Սահմանադրության օրվա առթիվ իր ուղերձում բացահայտ խոսեց այն մասին, որ գնում են Սահմանադրությունը փոփոխելու ճանապարհով։ Սա ինչպե՞ս եք գնահատում։

-Նիկոլ Փաշինյանի օրերը հաշված են, եւ ավելի լավ կլինի, որ ինքը ծնկաչոք ներողություն խնդրի հայ ժողովրդից եւ հավիտյան հեռանա։ Իրեն ոչ ոք իրավունք չի տվել իր գլխից մեծ գործեր անել։ Ինքը պատահական մարդ է մեր պատմության ու ապագայի կերտման ճանապարհին։ Ոնց պատահական հայտնվեց, այնպես էլ պատահական կանհետանա։

-Հայաստան-Արցախ վերամիավորման որոշումն այսօր ուժ մե՞ջ է։

-Այս պահին այդ իրավունքը պատկանում է մեզ, բայց մենք չենք կարողանում այդ իրավունքն իրացնել, որովհետեւ իշխանությունների պատճառով, օտար ուժերի ճնշման պատճառով թուլացել ենք։ Երբ մի օր մեր ուժը հերիքի, մեր պոտենցիալը բավարարի, մենք այդ որոշումը պետք է կյանքի կոչենք, դա մեր անձեռնմխելի ու հավերժ իրավունքն է։ Ոչ ոք դա չի կարող սակարկել՝ Լեռնային եւ Դաշտային Արցախը պատկանել է հայ ժողովրդին։ Մեր ինքնությունն է այդպիսին, եւ որեւէ օրենքով, հռչակագրով, թուրքի կամ ռուսի պահանջով մենք դա չենք կարող խախտել կամ նույնիսկ քննարկել այդ հարցը։ Դա չքննարկվող է եւ մեր ինքնության անբաժանելի մասն է, ոնց որ Երեւանը, Գորիսը, Դիլիջանը, Արտաշատը, այնպես էլ Շուշին, Ստեփանակերտը, Մարտունին կամ Արծվաշենը, որեւէ տարբերություն չկա։ Պարզապես չենք կարողանում այդ որոշումն իրացնել, որովհետեւ մեր իշխանությունները չեն մոբիլիզացնում հայության ուժերը։ Երբ մի օր մոբիլիզիացիայի կառավարություն կստեղծվի, մենք շատ կարճ ժամանակում այդ հարցերը կլուծենք եւ հավերժ կլուծենք։

-Իսկ այս հարցերով ի՞նչ տրամադրություններ կան Սփյուռքում։

-Սփյուռքում կան տարբեր շերտեր, դեռեւս մնացել է փոքրիկ հատված, ովքեր հավատում են Նիկոլ Փաշինյանի կամ իր թիմի ներկայացուցիչների խոսքերին, բայց մեծ մասը դա մերժում է, ժխտում է, եւ առաջին իսկ հնարավորության դեպքում մենք կիրացնենք մեր բնական իրավունքը, որը մեզ տրված է։ Եվ Սփյուռքի մեծ մասն անընդունելի է համարում Նիկոլ Փաշինյանի կառավարության ներքին եւ արտաքին քաղաքականությունը։ Կարծում եմ՝ Սփյուռքում մեծամասնությունն այդպես են մտածում։ Աստված ոչ անի, որ պատմությունը կրկնվի, 50 տարվա մեջ հայկական Սփյուռքը երկու անգամ ստեղծվել են պատժիչ ջոկատներ եւ պատժել մեր իրավունքները մեր ձեռքից վերցրած մարդկանց։ Նկատի ունեմ՝ 1920-ական թվականներին «Նեմեսիսի» գործողությունները եւ 1970-ական թվականներին «ԱՍԱԼԱ»-ի գործողությունները։ Աստված չանի, որ հասցնեն նրան, որ Սփյուռքում ձեւավորվի երրորդ ուժը եւ երրորդ քայլն արվի այդ ուղղությամբ։ Բայց եթե հարցը հասնի նրան, որ մենք պետք է կորցնենք մեր հայրենիքը, Սփյուռքում կձեւավորվի այդ ուժը, որը պատժիչ գործողություններ կանի։ Երկու անգամ էլ նաեւ հայ դավաճաններն իրենց պատիժը կրեցին՝ եւ 1920-ական թվականներին, եւ 1970-ական։ Կարծես թե մոտենում է մյուս 50 տարին։

Ռոզա Հովհաննիսյան

 

«ՀՀ տարածքի փոփոխության դեպքում հանրաքվե անցկացնելու մասին Սահմանադրության դրույթն արդեն ոտնահարված է»,- երեկ Սուրբ Աննա եկեղեցու բակում Սահմանադրության օրվա առթիվ քննարկման ժամանակ ասաց սահմանադրագետ Վարդան Պողոսյանը։

«Այս տարվա ապրիլ-մայիսին Հայաստանի վարչախումբն ապօրինի կերպով, հանցագործ ճանապարհով Ադրբեջանին զիջեց այնպիսի տարածքներ, որոնք դե յուրե, իրավաբանորեն Հայաստանի Հանրապետության տարածք են։ Եվ դա կատարեց մի հանձնաժողով, որն ընդհանրապես նման իրավասություն չուներ ՀՀ միջազգային պայմանագրերի մասին գործող օրենքով։ Այդ հանձնաժողովն ընդամենը խորհրդատվական մարմին է։ Այդ հանձնաժողովն ընդհանրապես իրավունք չունի որեւէ փաստաթուղթ ստորագրել որեւէ պետության հետ։ Բայց ստորագրեց եւ մայիսի 15-ին որոշեց հանձնել Հայաստանի Հանրապետության սուվերեն տարածքները։ Եվ, ցավոք սրտի, այս գործընթացը շարունակվում է։ Եթե հիշում եք, Ադրբեջանը նախապես պահանջ էր դրել, որ Հայաստանը պետք է վերադարձնի իբր իրեն պատկանող «8 գյուղեր»։ Ադրբեջանը իբր գնաց չակերտարովր կոմպրոմիսի Հայաստանի սահմանազատման հանձնաժողովի հետ եւ ասաց՝ ոչինչ, այդ դեպքում փուլերով կիրականացնենք՝ սկզբում 4-ը, որոնք այսպես կոչված անկալվներ չեն, հետո մյուս 4-ը»,- ասաց նա։

Ըստ Վարդան Պողոսյանի՝ որպեսզի այդ գործընթացը կանգնեցնենք, պետք է համախմբվել։ «Տավուշը հանուն հայրենիքի շարժումն իսկապես ոտքի կանգնեցրեց բոլոր այն մարդկանց, որոնք մտահոգված են իրենց հայրենիքի ապագայով։ Եվ երբ ինչ-որ մարդիկ, այսօրվա վարչախումբը խոսում են այն մասին, որ շարժումը հաջողության չի հասնի, մարելու է, իրենք պետք է մի բան հասկանան, որ եթե այս շարժումը մարելու է, մարելու է հայոց պետականությունը, հայի ինքնությունը, հետեւաբար, մենք սխալվելու իրավունք չունենք։ Ամեն անգամ չէ, որ մենք շանս ենք ստանում՝ մեր ինքնությունն ու ազգային պետականությունը փրկելու։ Սա այն շանսն է, որը պետք է օգտագործենք»,- ասաց նա։

 

«Այսօրվա իշխանությունը, չարժեւորելով որեւէ ազգային արժեք, հարցականի տակ է դնում նաեւ ՀՀ Սահմանադրությունը, նրա գոյությունը։ Վստահ եմ, որ դուք տեսել եք վարչախմբի ղեկավարի այսօրվա խոսքը, որը նորից վերահաստատել է, որ Հայաստանին իբր անհրաժեշտ է նոր Սահմանադրություն։ Այդ հիմնավորումներով ծածկում են այն հիմնական շարժառիթը, որ նրան դրդում է Սահմանադրությունը փոխել»,- Սուրբ Աննա եկեղեցու բակում Սահմանադրության օրվա առթիվ քննարկման ժամանակ ասաց սահմանադրագետ Վարդան Պողոսյանը։

Նա հիշերցեց, որ նոր Սահմանադրության վերաբերյալ խոսույթը սկսվել է այս տարվանից, երբ Փաշինյանն ասաց, որ ՀՀ-ին անհրաժեշտ է նոր Սահմանադրություն։

«Որեւէ իմաստալից հիմնավորում դրա համար չբերվեց, բայց շատ արագ պարզ դարձավ, որ խոսքն այն մասին, որ ՀՀ Սահմանադրությունից ուզում են հանել նախաբանում հաստատագրված Հայաստանի Անկախության հռչակագրի վկայակոչումը։ Այսինքն՝ այն հիմնասյունը, որի վրա հիմնված է մեր այսօրվա Երրորդ Հանրապետությունը։ Հայաստանի Անկախության հռչակագիրը մի եզակի փաստաթուղթ է, որով ծնել է անկախ Հայաստանը։ Հայաստանի Անկախության հռչակագիրը հիմնականում իմաստը կայանում էր նրանում, որ այդ հռչակագիրը հաստատագրեց հայոց պետականության հիմնարար սկզբունքները եւ համազգային նպատակները։ Եվ եթե մենք բացում ենք մեր գործող Սահմանադրության նախաբանը, Սահմանադրությունն սկսվում է հենց այս բառերով՝ «Հայ ժողովուրդը, հիմք ընդունելով Հայաստանի անկախության մասին հռչակագրում հաստատագրված հայոց պետականության հիմնարար սկզբունքները եւ համազգային նպատակները, իրականացրած ինքնիշխան պետության վերականգնման իր ազատասեր նախնիների սուրբ պատգամը, նվիրված հայրենիքի հզորացմանը և բարգավաճմանը, ապահովելու համար սերունդների ազատությունը, ընդհանուր բարեկեցությունը, քաղաքացիական համերաշխությունը, հավաստելով հավատարմությունը համամարդկային արժեքներին, ընդունում է Հայաստանի Հանրապետության Սահմանադրությունը»։

Այդ հռչակագիրն ընդունվել էր դեռեւս ԽՍՀՄ տարիներին՝ 1990 թվականի օգոստոսի 23-ին, այդ հռչակագիրը հիմք էր ընդունում դրանից մեկ տարի առաջ՝ 1989 թվականի դեկտեմբերի 1-ին Հայաստանի Գերագույն խորհրդի եւ Արցախի Ազգային խորհրդի համատեղ որոշումը՝ Հայաստանի եւ Լեռնային Ղարաբաղի վերամիավորման մասին։ Կարող էր թվալ, որ դա ընդամենը պատմական փաստաթուղթ է, ընդունվել է 1989-1990 թվականներին՝ ԽՍՀՄ ժամանակներում, դրանից հետո տեղի են ունեցել բազմաթիվ այլ կարեւոր իրադարձություններ՝ 1991 թվականին սեպտեմբերի 21-ին Հայաստանն անցկացրել է Անկախության հանրաքվե, իսկ դրանից 2 ամիս անց՝ 1991 թվականի դեկտեմբերի 10-ին ԼՂ ժողովուրդն է հռչակել իր անկախությունը։ Կարծես ստեղծվել են երկու առանձին հայկական պետություններ, եւ 1989 թվականի վերամիավորման վերամիավորման վերաբերյալ որոշումը, 1990 թվականի Անկախության հռչակագիրը կարծես թե միայն պատմական նշանակություն ուներ։ Բայց ոչ, երբ Հայաստանի Սահմանադրությունը ստեղծվում էր, սահմանադրական հանձնաժողովում երկարատեւ քննարկումներ են եղել, թե որն է մեր պետականության հիմքը, որի վրա, ինչի վրա պետք է հենվի ՀՀ-ն՝ որպես նորանկախ պետություն։ Բուռն քննարկումներ եղան, եւ ընդլայնված սահմանադրական հանձնաժողովը 1994 թվականի հոկտեմբերի 8-ին կայացրեց մի պատմական որոշում, որով նախաբանի այն տեքստում, որին մենք ծանոթ ենք, որն այսօրվա գործող  նախաբանն է, ավելացվեց հենց Հայաստանի Անկախության մասին հռչակագիրը՝ որպես հայոց պետականոթյան հիմնարար սկզբունքների եւ հայ ժողվորդի համազգային նպատակների արտացոլանք։ Եվ այդ նախաբանում արված փոփոխությունը գործող իրավունք է, եւ դա է որ ՀՀ համար կարեւորագույն ուղենիշ է»,- ասաց Վարդան Պողոսյանը։

Սահմանադրագետն ասաց, որ Հայաստանի սահմանադրական դոկտրինը Սահմանադրության նախաբանը դիտարկում է որպես Սահմանադրության բաղկացուցիչ մաս։ Եվ նախաբանում արված վկայակոչումը Անկախության հռչակագրին այդ հռչակագիրը դարձնում է Սահմանադրության անմիջական մաս։ Այսինքն՝ երբ խոսում ենք Հայաստանի Սահմանադրության մասին, իրականում խոսում ենք երկու փաստաթղթի մասին՝ Հայաստանի Անկախության հռչակագիր եւ ՀՀ Սահմանադրություն։

Ըստ նրա՝ Սահմանադրության նախաբանը մեր երկրի հենասյունն է, եւ դրանում արձանագրված հիմնարար դրույթներն ընդհանարպես հնարավոր չէ ենթարկել փոփոխության։ Եթե երեւէ մեկի մտքով անցնում է, որ այդ հոդվածները վատն են, պետք է փոփոխվեն, ապա դրա համար անհրաժեշտ է նոր Սահմանադրություն, նույնը վերաբերում է նաեւ նախաբանին։ «Նախաբանը փոփոխման ենթակա չէ, եւ հենց այս լույսի ներքո մենք պետք է հասկանանք, թե ինչո՞ւ է այսօրվա վարչախումբը խոսում նոր Սահմանադրության ընդունման մասին։ Այս տարվա հունվարից, երբ արդեն հասկանալի էր դառնում, թե Թուրքիայի ու Ադրբեջանի կողմից ինչ պահանջներ են ներկայացվել այսօրվա վարչախմբին, Փաշինյանն արդեն մի քանի անգամ խոսել է նոր Սահմանադրություն ընդունելու մասին։ Կամաց-կամաց այդ դիսկուրսը ծավալվեց, եւ հիմա ոչ մեկը չի թաքցնում, որ խոսքը վերաբերում է Սահմանադրության նախաբանից Հայաստանի Անկախության հռչակագիրը դուրս բերելուն։ Եվ ակնհայտ է, որ Փաշինյանը ՀՀ Սահմանադրությունը դարձրել է սակարկության առարկա։ Ավելի մեծ խայտառակություն Հայաստանի պետականության համար դժվար է պատկերացնել։ Սակարկության առարկա է դարձրել մեր տարածքը, հիմա խոսքը գնում է արդեն Սահմանադրության մասին»,- հավելեց նա։

Վարդան Պողոսյանը նաեւ նշեց, որ Սահմանադրության առաջին գլխում ամրագրված են մեր խորհրդանիշները, որոնք մենք պետք է փայփայենք եւ վեր դասենք ամեն ինչից։ «Այսօր Հայաստանի իշխանությունն իսկապես անբարո պայքար ու կռիվ է սկսել Արարատ լեռան դեմ, խորհրդանիշների դեմ։ Նույնիսկ ԽՍՀՄ գոյության պայմաններում Արարատ լեռը միշտ եղել է մեր խորհրդանիշը։ Այսօր Փաշինյանի վարչակազմը, ընկրկելով թուրքական ու ադրբեջանական ճնշմանը, նույնիսկ վախենում է խոսել Արարատ լեռան մասին, Արարատը փորձում է փոխարինել Արագածով, վաղը Արագածին կասեն Ալագյազ, եւ այսպես շարունակ։ Խորհրդանիշները շատ կարեւոր են մեր ինքնության համար, մեր պատմական հիշողության համար։ Եթե ժողովուրդը չունի պատմական հիշողություն, ինքը վերանալու է պատմության թատերաբեմից։ Այս վարչակազմը մեզ տանում է այդ ճանապարհով»,- ընդգծեց նա։

Սահմանադրագետը հայ ժոովրդին կոչ արեց համախմբվել եւ պայքարի այսօրվա հնարավորությունն օգտագործել։

Ռոզա Հովհաննիսյան