Երաժշտական սյուրռեալիզմ. Դմիտրի Բեցկով
- 11:44 04.11.2025
Дмитрий Бецков с Leonid Hayrapetyan
2023 թվականի սեպտեմբերի 19-ը։
Սեփական երեխաներին գտնելուց և կանանց հետ համեմատաբար անվտանգ ապաստարանում թողնելուց հետո, ժամանակն էր գործ անելու։
Բաժանվեցինք խմբերի և ըստ հանձնարարությունների գնացին տարբեր վայրեր։
Հիվանդանոցներ, որտեղ տեղափոխվում էին վիրավորները, դիահերձարան և մոտակա գյուղերից փախստականների հավաքատեղիներ։
Ռազմական գործողությունների առաջին րոպեներից Քռասնի, Շոշ, Դաշուշեն և Աջափնյակ գյուղերի բնակիչները անմիջապես լքեցին իրենց գյուղերը և ուղղվեցին դեպի Ստեփանակերտ։
Պատերազմը սկսվեց հենց նրանց տան շեմին, և մարդիկ բառացիորեն փախան իրենց հագուստով՝ թողնելով ամեն ինչ։
Նրանց միակ նպատակը գոյատևելն էր։
Շրջայցը ցույց տվեց, որ խմբի մեծ մասը տեղակայվել էր Արցախի պետական համալսարանի շենքում։
Մարդիկ պարզապես նստած էին դասասենյակներում, երեխաները փորձում էին քնել սեղանների վրա։ Գյուղացիները մի փոքր ոգևորվեցին, երբ տեսան մեզ. շատերը ծանոթ էին մեզ (2020 թվականից ի վեր այս գյուղերում մեծ թվով նախագծեր են իրականացվել սահմանամերձ բնակավայրերին օգնելու ծրագրի շրջանակներում)։
Զրույցի ընթացքում նրանք նշեցին, որ գյուղացիներից մի քանիսը, հնարավոր է, գտնվում են քաղաքային շուկայի մոտակայքում։
Հասնելով շուկա՝ հանդիպեցինք մարդկանց մեծ խմբի։
Կանայք, տարեցներ և երեխաներ բառացիորեն նստած էին փողոցում՝ լիովին շփոթված իրավիճակից և առանց որևէ մտքի, թե ինչ է սպասվում։
Շուկայի դիմաց՝ Սոֆիա առևտրի կենտրոնի առջև, բռնկվում էր փոքրիկ բախում։
Փախստականները փորձում էին մտնել կենտրոնի շենք, մասնավորապես՝ նախկին կարաոկե ակումբի կիսանկուղ։
Անվտանգության աշխատակիցը՝ տարեց, մոխրագույն մազերով մի տղամարդ, ամեն կերպ դիմադրում էր նրանց՝ պնդելով, որ ինքն է պատասխանատու այնտեղ պահվող արժեքավոր երաժշտական սարքավորումների համար։
Մոտենալով վիճաբանող խմբին, փորձեցինք համոզել պահակին, որ դիմադրելն իմաստ չունի. ամեն ինչ ավարտվել է, և այս ամբողջ նյութական գործունեությունն անիմաստ է։
Սակայն մոտ 10 րոպե անց հասկացանք, որ ամեն ինչ անիմաստ է։
Անվտանգության աշխատակիցը լիովին ապշած էր և անընդհատ կրկնում էր, որ միլիոնավոր արժողությամբ սարքավորումներ կան, որ ղեկավարությունը դժգոհ կլինի, որ ես եմ պատասխանատու և այլն։
Դա նրա փորձն էր փախչել իրականությունից, լիովին պասիվ հոգեբանական պաշտպանության անցնել, մի տեսակ շոկը հաղթահարման մեխանիզմ էր։
Մի պահ, հետ նայելով, հասկացավ իրավիճակի լիակատար ողբերգությունն ու աբսուրդը։
Հ.Գ. Վերջում նա «խորհուրդ տվեց» մարդկանց զբաղեցնել վարչական շենքերը և դատարկ հյուրանոցները։
Հ.Գ. Մեր մի ժամանակ մեծ և դատարկ պահեստում մնաց էլ ընդամենը 200 վերմակ, որոնք բաժանվեցին երեխաներին և տարեցներին։
Մնացած ապրանքները (սնունդ, դեղորայք և հիգիենայի պարագաներ) առաջին մի քանի ամիսների ընթացքում բաժանվեցին խոցելի խմբերին։