Շոլց, Լատինինա և Զախարովա. Նիկոլը մեծ մարգարե է

Երբ Բլինքենը, Շոլցը, մնացածը, նույնիսկ հայերին կարեկցող «հայերի նման հին» ռուս լիբերալներն ասում են, որ այո, իհարկե, «իրավական առումով Ղարաբաղը Ադրբեջանի մաս է», ի՞նչ նկատի ունեն: Կոնկրետ ի՞նչ իրավական փաստաթղթեր: Դրանցից ոչ մեկը չի մեջբերում անգամ ամենաանտեսված միջազգային փաստաթղթ, որտեղ կճանաչվեր այդ պատկանելությունը։ Նույնիսկ Ալիևը հղում չի անում նման փաստաթղթերին, քանի որ դրանք չկան։ Եթե ​​նրանք լինեին, ապա վաղուց բոլորի աչքի մեջ կմտցնեին։

Փաստաթղթերի բացակայության փաստը հաստատում են Լավրովն ու сo, ովքեր իրենց հանցանքներն արդարացնելու համար հղում են անում բացառապես Նիկոլի բանավոր հայտարարությանը։ Ի՞նչ եք կարծում, Լավրովը կանդրադառնար կասկածելի Նիկոլի կասկածելի հայտարարությանը, եթե իր ձեռքում ունենար «Ղարաբաղի պատկանելության» վերաբերյալ «երկաթբետոնե փաստաթղթեր։

Չէր անի, բայց որտեղի՞ց գտնել նման օրինական ապացույցներ, եթե նրանք չկան: Նիկոլը ժամանակին «գտել է» միայն Ալմա-Աթայի 1991 թվականի հռչակագիրը, սակայն Ալիևն նույնիսկ դա չի ճանաչել, քանի որ այն չի ներառում Ղարաբաղը։ Եվ ակնհայտ է, որ եթե այս հանցավոր կառույցի տակից հանեք «Նիկոլի բանավոր ճանաչումը», ապա կառույցը կփլվի։ Հենց դրա համար են նրան պահում։

Նիկոլը երեք հայտարարություն արեց, որոնք պահում են այս կառույցը. «Ղարաբաղը Ադրբեջանի մաս է», «Ղարաբաղում ֆիզիկական վտանգ չկա բնակչության համար», և «եթե պահանջենք բացել Լաչինի միջանցքը եւ փրկել մարդկանց, մեզ կմեղադրեն էթնիկ զտումների մեջ»։ Բոլորը ուրախությամբ վերցրեցին ու անխնա օգտագործում են այս երեք կեղծ սյուների վրա կառուցված կառույցը, որպեսզի Հայաստանն ակամա չշեղվի մատաղի զոհասեղանի ճանապարհից և փրկի 120 հազար արցախցի՝ սեփական հողի վրա և արժանապատիվ ապրելու իրենց բնածին իրավունքով։ Աշխարհը ճանաչում է ոչ թե իրավունքն ու արժանապատվությունը, այլ այն, ինչ ասել է մեծն Նիկոլ մարգարեն։ Պետք է նրան Նոբելյան մրցանակ տալ։ Նիկոլայ Հրաշագործն ու Սանտա-Կլաուսն էլ այսուհետ կպատկերվեն Նիկոլի դեմքով։

Ամբողջ աշխարհի կեղծավորությունը՝ սկսած Շոլցից, Բլինքենից, վերջացրած Զախարովայով, Լատինինայով, ավելի փոքր արիստովիչներով ու վասաձեներով, զուգորդված տեղացի արցախատյացների հետ, ուղղված է արդարացնելու ռուս-թուրքական ագրեսիան, իսկ Հայաստանում՝ փաստարկել դատապարտված ընթացքը դեպի Թայիփ Յաթաղանի ու նրա կամակատար Պուտինի զոհասեղան։

«Ժողովրդավարական» համաշխարհային հանրությունը, ոտնահարելով իր բոլոր արժեքները (ինչպես պարզվեց՝ կեղծ), հրահրում է Հայաստանի կոտորածը՝ պարզապես Ուկրաինայի համար օրակարգում պահելու սուրբ «1991»-ը, տխրահռչակ «սահմանների անձեռնմխելիությունը», որոնք գծված են, ի դեպ, բոլորի սիրելի Ստալինի կողմից։

Ճիշտ է, արդեն բացահայտ ասում են, որ ռուս-թուրքական նորացված դաշինքը Հայաստանի նվաճումից հետո մինչև նոյեմբերի վերջ «կլուծի» Ղրիմի, Կիպրոսի, Աբխազիայի և «Հարավային Ադրբեջանի» հարցը։ Էրդողանը նոր հողեր է ձեռք բերում Թուրքիայի Հանրապետության 100-ամյակի կապակցությամբ։

Ռուս-թուրքական դաշինքը այս պահին հիմնված է Նիկոլի բանավոր հայտարարության և Շոլցի ու Լավրովի կողմից այս «հայտարարությունը» որպես «օրինական պատկանելություն» ճանաչելու վրա։ Աշխարհը մանրացել է։