Ինչպես պարզվում է, Հայաստանում ստեղծվել է միջգերատեսչական խումբ՝ հիբրիդային պատերազմի դեմ պայքարելու համար, որը սերտորեն համագործակցում է ԵՄ-ի հետ: Չնայած հիբրիդային պատերազմի կոնկրետ թիրախը չի նշվում, փորձագետներն «բացատրում» են, որ դա Ռուսաստանն է։
«Ղարաբաղի գործոնը» Հայաստանում փոխարինվում է «ռուսական գործոնով», և այժմ բոլոր ներքաղաքական գործողությունները, ընտրարշավները, հանցագործությունները, արտաքին քաղաքականության զիջումները և նույնիսկ դավաճանությունը արդարացվում են «ռուսական գործոնով»։
ՀՀ իշխանությունները ոչ միայն չեն ձեռնարկել որևէ միջոց «ռուսական գործոնը» մեղմելու համար, այլև այն բարձրացրել մինչև ամենավերին ատյան. այժմ, ըստ ՀՀ կառավարության, ՀՀ սահմանները որոշվում են ոչ թե ՀՀ Սահմանադրությամբ, այլ խորհրդային քարտեզներով և Ալմա-Աթայի հռչակագրով: Դրա հետ միասին Ռուսաստանի ԱԴԾ սահմանապահները շարունակում են պահպանել ՀՀ սահմանները Թուրքիայի և Իրանի հետ, «Ռուսական երկաթուղիները», «Գազպրոմը» և «Ռոսնեֆտ» ընկերությունները շարունակում են մենաշնորհել ՀՀ շուկայում, իսկ Գյումրու և Էրեբունիի ռուսական ռազմաբազաները ծաղկում են ապրում։
Հայկական իշխանությունները հայտարարում են, որ այս պահին անհրաժեշտ է ճնշել ներքին «ռուսական գործոնը»՝ ընդդիմությանը, Հայ Առաքելական եկեղեցուն, «ռևանշիստներին» և նրանց, ովքեր դեռևս կարոտով նայում են Արարատին՝ առավոտյան սուրճ խմելուց։
Հայաստանի մասին “ռուսական” լեգենդը չափազանց տարածված է Արևմուտքում, որտեղ բոլորը հիանալի հասկանում են, թե ինչ է կատարվում։ Բայց մյուս կողմից, ի՞նչ անել՝ այլ կերպ անհնար է արդարացնել միջազգային իրավունքի բոլոր հնարավոր նորմերի մեծածավալ խախտումները՝ օկուպացիան, ցեղասպանությունը, Արցախի բնիկ բնակչության տեղահանությունը, ժողովրդավարական չափանիշների ու մարդու իրավունքների տոտալ խախտումը Հայաստանում։
«Ռուսաստանից ազատագրման» վեհ նպատակի անվան տակ կարելի է աչք փակել ամեն ինչի վրա։ Կարևոր է, որ ոչ ոք չխախտի 2023 թվականի սեպտեմբերի 17-ի Ռուսաստան-ԱՄՆ-ԵՄ կոնսենսուսը, երբ Կոստանդնուպոլսում կայացած հանդիպման ժամանակ որոշում կայացվեց Արցախը օկուպացնելու և հայաթափելու, ինչպես նաև Հայաստանը փաստացի վերացնելու մասին։ Ոչինչ չպիտի խոչընդոտի այս ծրագրին. նույնիսկ Մոսկվան է կրակի մեջ փայտ լցնում, որպեսզի, Աստված մի արասցե, Փաշինյանը չտապալվի։ Իսկ Արևմուտքը ուրախությամբ աջակցում է խաղին։
Մոսկվան տեղեկատվական պատերազմ է մղում Ղազախստանում և Հայաստանում, հաղորդում է The Washington Post-ը։
«Ուկրաինայից հետո ուշադրության կենտրոնում են հիբրիդային ազդեցության մեթոդները՝ անկայունացում, քարոզչություն, հավատարիմ էլիտաների ֆինանսավորում և եկեղեցու օգտագործում որպես ճնշման գործիք։
Հայաստանում իրավապահ մարմինների աշխատակիցները ձերբակալել են մի գործարարի, որը մեղադրվում է պետական հեղաշրջման փորձի մեջ։ Հետաքննությունը մատնանշում է ռուսամետ կառույցների հետ կապերը։ Հայ առաքելական եկեղեցու մի մասը, որը նախկինում մեղադրվում էր ռուսական հետախուզական ծառայությունների հետ համագործակցելու մեջ, նույնպես անցել է Մոսկվայի կողմը», – վստահորեն գրում է The Washington Post-ը։
Ամերիկյան թերթը հաղորդում է, որ «Նիկոլ Փաշինյանը դեռևս վայելում է հասարակության մի մասի աջակցությունը, բայց նրա վարկանիշը նվազում է։ Կրեմլը, ըստ փորձագետների, կարող է փորձել շահագործել դա՝ իշխանության բերելու ավելի հավատարիմ քաղաքական գործիչների»։
Փաստորեն, Արևմուտքը խրախուսում է Հայաստանում «հիբրիդային պատերազմի» դեմ պայքարը՝ խոստանալով արդարացնել ցանկացած կամայական գործողություն, որպեսզի Նիկոլ Փաշինյանը պահպանի իշխանությունը։ Մոսկվան, իր հերթին, անում է ամեն ինչ՝ նույն նպատակի համար։
Արևմտյան և ռուսամետ քարոզչության ազդեցության տակ հայ ընտրողները այլևս քաղաքական գործիչներին չեն գնահատում «ղարաբաղյան կլանի» հետ նրանց կապերով, այլ Ռուսաստանի մասին հայտարարություններով։
Կաթողիկոսը, Սամվել Կարապետյանը, ձերբակալված քաղաքապետները և քահանաները պաշտոնապես չեն մեղադրվում ռուսական ազդեցության գործակալներ լինելու մեջ, բայց այդպիսին է հասարակական գիտակցության մեջ ստեղծված պատկերը՝ թե՛ տեղական, թե՛ միջազգային մակարդակով։