Եվս մեկ ուղղափառ շքանշան Արցախում քրիստոնյաների մարդասպանների համար

russia-artsakh.ru

Պատրիարք Կիրիլ. Շքանշանների բաշխում և Ալիևին մայիսի 9-ի շքերթին հրավիրում

«Նորին Սրբություն Կիրիլը, հասարակության մեջ ավանդական արժեքների պահպանման գործում նրա ներդրման համար, Ադրբեջանի Հանրապետության առաջին փոխնախագահ, Հեյդար Ալիևի հիմնադրամի և Ադրբեջանի մշակույթի բարեկամների հիմնադրամի նախագահ Մեհրիբան Ալիևային հանձնել է Հավասարազատ իշխանուհի Օլգայի 1-ին աստիճանի շքանշանը: Պետության ղեկավարի կինը շնորհակալություն է հայտնել Նորին Սրբությանը բարձր պարգևի համար»:

(https://www.patriarchia.ru/db/text/6208955.html)

Ավելի վաղ՝ 2017 թվականին, Մեհրիբան Ալիևան պարգևատրվել է Սուրբ Օլգայի II աստիճանի շքանշանով։

Այսպիսով, Ռուսաստանը և Ռուս ուղղափառ եկեղեցին բազմաթիվ անգամ պարգևատրեցին Ալիևին և նրա սիլիկոնե խանումին իր կըզով հանդերձ։ Կովկասի և նրա բնիկ ժողովուրդների թշնամին ստացել նաև մուսուլմանական պարգևներ։ Մասնավորապես՝

Իլհամ Ալիև

Փառքի և պատվի շքանշան, 1-ին աստիճանի (2010, Ռուս Ուղղափառ եկեղեցի)

Մոսկվայի Սուրբ Օրհնյալ իշխան Դանիելի 1-ին աստիճանի շքանշան (ՌՈՒԵ)

Սուրբ Սերգիուս Ռադոնեժեցու 1-ին աստիճանի շքանշան (ՌՈՒԵ)

«Շեյխ ուլ-Իսլամ» շքանշան (2005 թվականի դեկտեմբերի 20, Կովկասի մուսուլմանների հոգևոր վարչություն)

«Ումմայի համար արժանիքի շքանշան» (2009, Հյուսիսային Կովկասի մուսուլմանների համակարգող կենտրոն)

Ոսկե մեդալ՝ ի պատիվ Սուրբ Առաքյալ Բարթողոմեոսի (2010, Բաքու և Կասպից ծովի թեմ):

Մեհրիբան Ալիևա

Սուրբ իշխանուհի Օլգայի 2-րդ աստիճանի շքանշան (Ռուս Ուղղափառ եկեղեցի, 2017)

Լեյլա Ալիևա

Սուրբ Օլգայի 3-րդ աստիճանի շքանշան (2013 թվականի հոկտեմբերի 1)՝ Աստրախան քաղաքում Սուրբ Վլադիմիրի հուշարձանի տեղադրման գործում ցուցաբերած օգնության և Ռուսիայի մկրտության 1025-ամյակի կապակցությամբ։

(Տես «Ռուսական պատվերներ քրիստոնեության կործանիչի և Ալիևի գործընկերոջ համար», https://dzen.ru/a/Z_5w9sBf-X8UVuyX)

Այսպիսով, Լեռնային Ղարաբաղում եկեղեցիները, քրիստոնեական հուշարձանները և գերեզմանատները քանդողները պարգևատրվում են Ռուս Ուղղափառ Եկեղեցու շքանշաններով։ Ստացողներն են նաև Բաքվի քրիստոնեական գերեզմանատների ոչնչացնողները (օրինակ՝ Մոնտինոյի ռուս-հայկական գերեզմանատունը)։

Մոսկվայի և Համայն Ռուսիո Պատրիարք Նորին Սրբություն Կիրիլը գնահատեց նաև Բաքվի նացիստական ​​պահվածքը:

«Եթե խոսենք ռուս-ադրբեջանական հարաբերությունների մասին, ապա ինձ թվում է, որ ամեն ինչ շատ լավ է զարգանում հիմա, և եթե Աստված կամենա, այդպես էլ կշարունակվի։ Մոսկվայից հեռանալով՝ ես հնարավորություն ունեցա հանդիպելու Վլադիմիր Վլադիմիրովիչի հետ։ Նա նաև շատ ջերմորեն խոսեց Ձեր մասին, լավ և ճիշտ խոսքեր ասաց և խնդրեց ինձ փոխանցել Հաղթանակի 80-ամյակին նվիրված շքերթին մասնակցելու հրավերը, որպեսզի Դուք կարողանաք այցելել Մոսկվա և նշել այս կարևոր ամսաթիվը»։

Հայտնի է, որ Ալիևների կլանը նաև ոչնչացնում է Լեռնային Ղարաբաղում Հայրենական մեծ պատերազմի զինվորական հրամանատարների, հերոսների և շարքային զինվորների հուշարձաններն ու հուշահամալիրները։ Օրինակ, Գյանջայում ամերիկյան Լենդ-Լիզի առաքումներ կատարելիս զոհված ռուս և խորհրդային օդաչուներին։ Կասպից կղզիներում գտնվող ռուս կազակներին։ Եվ այսպես շարունակ։

Ահա՛, պապիկ, և մայիսի 9-ը՝ 1945 թվականի նացիստների նկատմամբ Հաղթանակի օրը։

Ալեքսանդր Անդրեասյան

Ֆիլմի դիտում․ հրավիրում է Ջիվան Ավետիսյանը

Ջիվան Ավետիսյանը գրում է․ 
Ուրախությամբ տեղեկացնում եմ, որ Bscosmo Family Yerevan-ի նախաձեռնությամբ տեղի կունենա իմ երրորդ՝ «Դրախտի Դարպասը» ֆիլմի ցուցադրությունը։
Սիրով հրավիրում եմ ձեզ միասին դիտելու ֆիլմը և կիսվելու տպավորություններով։
Ֆիլմի դիտում | «Դրախտի դարպասը»
07․05, 19:00 – 21:00
BSCOSMO BUSINESS HUB | Մհեր Մկրտչյան 8
«Դրախտի դարպասը» (2019)՝ Ջիվան Ավետիսյանի խաղարկային լիամետրաժ ֆիլմն է, որի դեպքերը տեղի են ունենում 1992 թվականի Թալիշի անկման օրվա շուրջ։ Ֆիլմը ներկայացնում է ինչպես տեղացի բնակիչների, այնպես էլ արտաքին աշխարհի համար ճշմարտությունը ներկայացնելու եկած լրագրողների ճակատագրերը՝ համադրելով պատերազմական կենցաղը, մարդկային սերն ու կորստի ցավը։
Սա պատմություն է ապրողների և պատմությունն արձանագրողների մասին՝ պատերազմական իրողության սրտում։

Նիկիտա Շանգինի «Ո՞վ և ո՞ւմ հողի վրա է ստեղծել Լեռնային Ղարաբաղի ճարտարապետական ​​գլուխգործոցները» գրքի շնորհանդեսը

Մայիսի 5-ին, ժամը 14:00-ին, «Անի Պլազա» հյուրանոցի «Անի» կոնֆերանս դահլիճում (հասցե՝ Երևան, Սայաթ-Նովա պողոտա, 19) DIALOG կազմակերպությունը կանցկացնի Ռուսաստանի Դաշնության վաստակավոր ճարտարապետ, պրոֆեսոր Նիկիտա Շանգինի «Ո՞վ և ո՞ւմ հողի վրա է ստեղծել Լեռնային Ղարաբաղի ճարտարապետական ​​գլուխգործոցները» գրքի շնորհանդեսը՝ հեղինակի, Հայաստանի գիտական ​​և կրթական հաստատությունների ներկայացուցիչների, արցախյան մտավորականության և երիտասարդության մասնակցությամբ։

Նիկիտա Շանգինը Ռուսաստանի Դաշնության պատվավոր ճարտարապետ է, պրոֆեսոր, Ճարտարապետության միջազգային ակադեմիայի Մոսկվայի մասնաճյուղի անդամ, Ռուսաստանի ճարտարապետների միության «Ոսկե հատույթ» մրցանակի և Ռուսաստանի ազգային ճարտարապետական ​​«Բյուրեղապակյա Դեդալոս» մրցանակի դափնեկիր, «Ի՞նչ։ Որտե՞ղ։ Ե՞րբ» հեռուստախաղի «Բյուրեղապակյա բու» մրցանակի դափնեկիր, Մեծ թատրոնի վերակառուցման գլխավոր ճարտարապետ։

Այս աշխատության մեջ հեղինակը ներկայացնում է Լեռնային Ղարաբաղի պատմական հայկական ճարտարապետական ​​հուշարձանները, ինչպես նաև ադրբեջանական փորձերը՝ խեղաթյուրելու պատմական փաստերը և յուրացնելու հարուստ հայկական մշակութային ժառանգությունը։

Մուտքն անվճար է։

https://t.me/dialogorg

Վերջապես, Բերդ. Ավելի լավ և անվտանգ կյանքի փոխարեն՝ տագնապ

Վերջապես հնարավորություն ունեցա այցելելու Բերդ։ Գեղեցիկ, մաքուր քաղաք՝ իր յուրահատուկ աուրայով (շատ քաղաքներ չէ, որ ունեն նման բան): Մարդիկ անսահման արձագանքող, և նրանց զրույցները լի կյանքի իմաստությամբ։

Բայց այն, ինչ ես չկարողացա գտնել՝ Նարինե Աբգարյանի գրքերում այդքան վառ ներկայացված առօրյա հումորը։ Գուցե դրա համար պետք է երկար ժամանակ ապրել այս քաղաքում. մարդիկ հո լիովին չեն բացվի իրենց հանդիպած յուրաքանչյուրի առջև։

Բայց ես մի տեսակ տագնապ զգացի։ Այն կար գրեթե բոլոր նրանց աչքերում, ում հետ ես խոսել եմ, բոլորի ինտոնացիայում։ Ցավալիորեն ծանոթ զգացողություն՝ լուռ տագնապ որդիների, ամուսինների, եղբայրների համար, ովքեր գտնվում են հայ-ադրբեջանական սահմանի մարտական ​​​​դիրքերում:

Սահմանամերձ Բերդ քաղաքի բնակիչների հետ զրուցելիս ակամա ինձ զգացի Արցախի Մարտունիում։ 2020 թվականից հետո բոլոր մարտական ​​դիրքերը տեղակայված էին գրեթե բնակեցված տարածքների մոտ, և կանանց աչքերում նույն տագնապը պայմանավորված էր նրանով, որ չնայած ռուսական զորքերի առկայությանը, պարբերաբար տեղի էին ունենում սադրանքներ՝ կրակոցներով, և չէին բացառվում նաև ադրբեջանցիների կողմից դիրքերի և խաղաղ բնակավայրերի ուղղությամբ դիվերսիաներ։

Հիմա նույն իրավիճակն է նաև Հայաստանում։ Թեկուզ ոմանք ասում էին, որ Արցախի հանձնմամբ կյանքը կդառնա ավելի լավ և ավելի անվտանգ։

Խոսեցի եկեղեցու մոտ մի կնոջ հետ։ «Իմ որդիները ծառայում են։ Մի օր, երբ սահմանին շատ լարված էր, որդիս դիրքից զանգահարեց ինձ և գոռաց, որ ամուսինս ու ես լքենք քաղաքը։ Մենք հրաժարվեցինք, բայց հավաքեցինք իրերը՝ եթե հանկարծ ընդհանուր տարհանումլինի։ Գրեթե բոլոր զինվորների ծնողներն էլ մեզ պես արեցին։ Չնայած դիրքերում կատարվող ամեն ինչ լսվում էր քաղաքում՝ կրակոցներ, պայթյուններ։ Հետո ամեն ինչ հանդարտվեց, բայց մենք բոլորս վախենում ենք, որ նորից կկրկնվի ռազմական սրացում, դիվերսիա կամ այլ բան»։

Ալվարդ Գրիգորյան

«Ես իմ տունը կորցրեցի». Արցախցի դեռահասների լուռ տրավմաները

Ստեփանակերտ, 2023-ի հուլիս

13-ամյա Արսենը /անունը փոխված է/ մի ժամանակ շարժուն, ակտիվ տղա էր։ Սակայն երբ բռնի տեղահանության արդյունքում ընտանիքով ստիպված եղան թողնել Արցախը, Արսենը փոխվեց։ Նա քիչ է խոսում, խուսափում է շփումներից, չի ուզում նույնիսկ տնից դուրս գալ։

Մայրը մի քանի անգամ փորձել է նրան տանել հոգեբանի մոտ, բայց տղան համառորեն հրաժարվել է։ «Երեխաս կարծես սառել է ներսից, ինքը ոչինչ չի ասում, բայց ես տեսնում եմ՝ ներսում ինչպիսի պայքար է տանում»,- ասում է մայրը։

Այսպիսի պատմությունները բազմաթիվ են։ Դեռահասությունը արդեն ինքնին հոգեբանական զգայուն շրջան է, իսկ տեղահանության, կորուստների ու բեկված ինքնության ֆոնին այդ շրջանն ավելի խոցելի է դառնում։

14-ամյա Աննան/անունը փոխված է/ մեկ այլ տեսանկյունից է ապրում այս ցավը։ Նրա ընտանիքն արդեն 1,5 տարի է բնակվում է Երևանում։ Աննան դպրոց է գնում, լավ առաջադիմություն ունի, գեղեցիկ և գրական հայերենով է խոսում, բայց անհարմար է համարում «թարգմանել միտքը»։

«Բարբառով մի բան եմ ուզում ասել, բայց ստիպված եմ լինում գրականով ձևակերպել։ Միշտ մտածում եմ՝ հիմա որ ասեմ, կծիծաղե՞ն։ Կասե՞ն՝ ի՞նչ ես ասում»,-պատմում է Աննան։

Աննայի համար ամենացավալին իր խոսքը, իր լեզվամշակույթը կորցնելու վախն է։ Նրա համար դա պարզապես լեզու չէ։ Դա ինքնություն է, հիշողություն, ընտանեկան ջերմություն։

Հոգեբան Գեղանուշ Սաֆարյանը, որը վերջին ամիսներին աշխատում է Արցախից տեղահանված երեխաների և դեռահասների հետ, ասում է՝ նման զգացումները բնական են։ «Բարբառը միայն խոսք չէ։ Այն մեր ազգային հիշողության մի մասն է։ Երբ երեխան կորցնում է իր միջավայրը՝ տունը, փողոցը, բարբառը, նա կորցնում է իր ինքնության շատ շերտեր։ Այդ կորուստները կարող են վերածվել լուռ տրավմայի՝ խորքային, երբեմն չարտահայտված, բայց տարիներով մարդու ներսում ապրող ցավի», – նշում է հոգեբանը Step1.am-ի հետ զրույցում։

Ըստ հոգեբանի՝ Արցախից բռնի տեղահանությունը երեխաներին և դեռահասներին ոչ միայն կտրեց ծննդավայրից, այլև զրկեց ապահովության, ներքին հավասարակշռության զգացումից։ «Տունը՝ որպես ֆիզիկական տարածք երեխայի համար հիշողությունների, պատմությունների ու ինքնության տարր է։ Երբ երեխան կորցնում է գյուղը, դպրոցի բակը կամ մանկության ծառերը, դա հոգեբանական տրավմա է »,-ասում է Գեղանուշը։ է:

Նրա խոսքով՝ հատկապես դեռահասներն են այս ամենը ավելի սուր զգում։ «Քանի որ դեռահասությունը համարվում է անցումային տարիք և փոփոխություններ են տեղի ունենում թե՛ ֆիզիոլոգիական, և թե՛ հուզական մակարդակներում։ Այս փուլում անձը կառուցում է իր ինքնությունը։ Այս իսկ պատճառով դժվար են հարմարվում նոր իրականությունը:»։

Ի՞նչ կարող են անել ծնողները։ Փորձագետը հորդորում է՝ ծնողներն առաջնային օղակն են երեխայի հոգեկան կայունության վերականգնման գործում։ Շատ կարևոր է, որ ծնողը լինի ներկա, լսող և ընդունող՝ առանց դատելու։

«Շատ կարևոր է երեխաներին տալ ապահովության, ընդունված, հասկացված լինելու զգացողություն, այսինքն ցանկացած խնդրի դեպքում ծնողը անշահախնդիր, առանց պայմանների, երեխայի կողքին պիտի լինի: Սա շատ կարևոր պայման է երեխայի համար, այսինքն, զգա ու տեսնի, որ հոգեբանական դժվար իրավիճակներում նա մենակ չէ: Լինել երեխայի կողքին, ապրումակցել, փորձել լսել առանց քննադատությունների և ամենակարևորը թողնել երեխան արտահայտի հույզերը, երբեք պետք չի արժեզրկել հույզերը, օրինակ` դու ուժեղ ես, մի լացիր կամ տղաները չեն լացում և այլ արտահայտություններ», — ընդգծում է Սաֆարյանը։

Արսենի լռությունը, Աննայի «թարգմանած» միտքը՝ բոլորն էլ լուռ տրավմաների տարբեր դրսևորումներ են։ Անտեսանելի, բայց խորը։ Հասարակությունը, դպրոցի համակարգը, համայնքները և հատկապես ընտանիքը՝ բոլորը դեր ունեն այդ լռությունը լսելի դարձնելու հարցում։

Մարիամ Սարգսյան

Պատրիարք Կիրիլը և Մեհրիբան Ալիևան կճանաչեն ամեն ինչ, բացի հայ «նախնիներից»

Մոսկվայի պատրիարք Կիրիլը ժամանել է Բաքու և Մեհրիբան Ալիևային պարգևատրել Սուրբ Օլգայի շքանշանով։

Իհարկե, Ադրբեջանի առաջին փոխնախագահի պարգևատրումը, ով ոչնչացնում է Արցախում հին քրիստոնեական եկեղեցիները, վրդովմունք առաջացրեց հայ ժողովրդի մոտ, ով համարվում է քրիստոնեությունը որպես պետական ​​կրոն ընդունած առաջին էթնիկ խումբը։ Ինչպես և ռուս քահանաների վարքագիծը 2020 թվականից հետո, երբ հանկարծակի սկսվեց հին հայկական եկեղեցիների «ալբանացումը» և դրանց «ուղղափառ» հռչակումը, վաղուց ի վեր հայերի մոտ անթաքույց զզվանքի զգացում է առաջացնում։

Ռուս և ադրբեջանցի ժողովուրդների պատմությունը շատ երկար չէ, և ռուսների ու ադրբեջանցիների ինքնության որոնումները մինչ օրս անհաջող են եղել։ Ռուսները չեն կարողանում պարզել իրենց արմատները. օրինակ՝ վերջերս հայտնվեց մի ուսումնասիրություն, որ բոլոր ռուս ազնվականներն ունեն թաթարական արմատներ։ Մյուս կողմից, ռուսները կցանկանային ավելի շատ կապված լինել ոչ թե Հորդայի հետ (այո, մենք թեք աչքերով ասիացիներ ենք), այլ իրենց հյուսիսային հարևանների՝ վիկինգների հետ, ահա թե ինչու օլգաները, օլեգները և հյուսիսային մյուս իշխանները սրբազանացված են։

Իրենց հերթին, ադրբեջանցիները չեն կարողանում հասկանալ, թե ովքեր են իրենք՝ թուրքեր, շիա պարսիկներ, թե քրիստոնյա Ալբանիայի, այսինքն՝ ուղղափառ աշխարհի մի մասի ժառանգներ։ Վերջերս Վատիկանում նույնիսկ Ադրբեջանը անվանեցին ամենահին քրիստոնեական երկիր՝ առանց հայերի մասին հիշատակելու։

Ե՛վ ռուսները, և՛ ադրբեջանցիները դժկամությամբ են ընդունում հայերի դերը իրենց ազգային ձևավորման գործում։ Օրինակ՝ Թուրքիան ընդունեց այդ դերը՝ մի քանի տարի առաջ թույլատրելով գենետիկական թեստեր, որոնք ցույց տվեցին, որ գրեթե յուրաքանչյուր երկրորդ «թուրքի» մեջ կա հայ։

Բայց ռուսները համառորեն հրաժարվում են ընդունել սա, ինչը ստւպում է նրանց ոչնչացնել հայկական ամեն ինչը։ Ահա թե ինչու Կիրիլը քրիստոնեական եկեղեցիների կործանիչ Մեհրիբանին պարգևատրել Վարյագյան իշխանուհի Օլգայի շքանշանով, այլ ոչ թե Աննա Բյուզանդացու, որի շնորհիվ Ռուսաստանը, որն այն ժամանակ դեռևս Կիևյան էր, մկրտվեց և հնարավորություն ստացավ դառնալու քրիստոնեական քաղաքակրթության մաս։ Պետք է ասել, որ նա այդպես էլ չօգտվեց այս հնարավորությունից։

Աննա Բյուզանդացին բյուզանդական իշխանուհի էր Մակեդոնական դինաստիայից, Կիևի մեծ իշխան Վլադիմիր Սվյատոսլավիչի կինը, որը Ռուսիայի մկրտիչն էր։

Ռուսերի կողմից Ղրիմի հունական Կորսուն քաղաքի գրավումից հետո, բյուզանդական կայսր Բարսեղ II-ի քույրը որպես կին ուղարկվեց իշխան Վլադիմիրի մոտ՝ Բյուզանդիային ռուսական ռազմական օգնության մասին պայմանագրի պայմանները կատարելու համար։

Հանդիպման ժամանակ Աննան համոզեց Վլադիմիր Սվյատոսլավիչին ընդունել քրիստոնեությունը։ Կորսունը Բյուզանդիային վերադարձնելով, իշխան Վլադիմիրը և Աննան վերադարձան Կիև, որտեղ նա սկսեց մկրտել ժողովրդին։ 11-րդ դարի սիրիացի պատմաբան Յահյա Անտիոքցին նշել է, որ Աննան ջանասիրաբար մասնակցել է Ռուսիայում ուղղափառության տարածմանը՝ «կառուցելով բազմաթիվ եկեղեցիներ»։

Բյուզանդական կայսրերի Մակեդոնական դինաստիան պատմագրության մեջ կոչվում է Հայկական դինաստիա, քանի որ այս դինաստիայի օրոք մի շարք բյուզանդական կայսրեր (ներառյալ դինաստիայի հիմնադիր Բարսեղ I-ը), ռազմական վերնախավի և պաշտոնյաների շատ ներկայացուցիչներ հայկական ծագում ունեին։

Կայսրի նախնիների պատմությունը պարունակվում է այսպես կոչված «Թեոփանեսի հաջորդների» տարեգրության մեջ։ Բարսեղ Մակեդոնացու՝ նրա թոռը՝ կայսր Կոստանդին VII Պորֆիրոգենիտի մասին գլխի հեղինակը նշում է, որ Բարսեղի նախնիները 5-րդ դարի երկրորդ կեսին Հայաստանից փախել են Բյուզանդիա։

Ռուսներն ու ադրբեջանցիները համաձայն են ընդունել իրենց «ազգակցական կապը» սատանայի հետ, բայց ոչ հայերի հետ։ Այսպիսով, զարմանալի բան չկա նրանում, որ Ռուսիո պատրիարքը պարգևատրում է Ադրբեջանի փոխնախագահին Հայկական աշխարհի սրտում քրիստոնեական եկեղեցիների ոչնչացման համար։

Նեթանյահուի հետ ինչ-որ բան է կատարվում

Իսրայելի վարչապետ Բենիամին Նեթանյահուի այցը Ադրբեջան հետաձգվել է։ Այս մասին հայտնել է Իսրայելի վարչապետի գրասենյակը։ «Գազայի հատվածում և Սիրիայում տեղի ունեցող իրադարձությունների, ինչպես նաև քաղաքական միջոցառումների և անվտանգության միջոցառումների խիտ ժամանակացույցի լույսի ներքո, Նեթանյահուն որոշել է իր այցը Ադրբեջան տեղափոխել մեկ այլ ամսաթվի», – ասվում է հայտարարության մեջ։

Նախկինում հաղորդվել էր, որ Նեթանյահուն Ադրբեջան կայցելի մայիսի 7-ին, և այցը կտևի մինչև մայիսի 11-ը։ Բոլորը հետաքրքրվում էին, թե ինչ է անելու պատերազմող Իսրայելի վարչապետը Բաքվում գտնվելու 5 օրվա ընթացքում։

Այս այցը բազմաթիվ հարցեր առաջացրեց, այդ թվում՝ Էրդողանի և Նեթանյահուի միջև Սիրիայի շուրջ առկա հակասությունների լույսի ներքո։ Մայիսի 10-ին Բաքու է ժամանելու նաև Էրդողանը, և փորձագետները չեն բացառել, որ Ալիևը կրկին կփորձի «հաշտեցնել» երկու առաջնորդներին, որոնցից մեծապես կախված է նրա գոյությունը։

Նեթանյահուի այցի չեղարկումից առաջ տեղի ունեցան երկու կարևոր իրադարձություններ։ Նախ, Թրամփը աշխատանքից ազատեց իր ազգային անվտանգության խորհրդական Վալցին։ Երկրորդ, Իսրայելը հարվածներ հասցրեց Դամասկոսի արվարձաններին՝ դա արդարացնելով դրուզներին Սիրիայի նոր թուրքամետ կառավարությունից պաշտպանելով։

«Վաշինգտոն Փոստ»-ը, հղում անելով ամերիկյան վարչակազմի աղբյուրներին, պնդել է, որ Վալցը Նեթանյահուի հետ քննարկել է Իրանին հարվածելու հնարավորությունը, ինչը, ըստ նրանց, զայրացրել է Թրամփին։ Թերթի տվյալներով՝ ամերիկացի նախագահը վրդովված էր, որ իր ազգային անվտանգության խորհրդականը «կիսում էր Նեթանյահուի վստահությունը», որ «ժամանակն է հարվածել Իրանին», մինչդեռ Թրամփը ինքը կողմ է դիվանագիտական ​​լուծում գտնելուն։

Բենիամին Նեթանյահուն զրուցել է ԱՄՆ ազգային անվտանգության նախկին խորհրդական Մայք Վալցի հետ, սակայն նրանք չեն քննարկել Իրանին հարվածելու հնարավորությունը։ Այս մասին հայտարարել է Իսրայելի կառավարության ղեկավարի գրասենյակը՝ մեկնաբանելով The Washington Post-ի այս թեմայով հրապարակումը։

Միաժամանակ, Թուրքիայի արտաքին գործերի նախարարությունը հերքել է այն պնդումները, որ Իսրայելի վարչապետ Բենիամին Նեթանյահուի ինքնաթիռին թույլատրվել է թռչել Բաքու։

Էքստրիմի մեծ սիրահար Նեթանյահուի հետ պատմությունները տեղի են ունենում Բաքվի լրատվամիջոցների վրա խոշոր կիբերհարձակման ֆոնին, որի համար Ալիևի վարչակազմը մեղադրել է Ռուսաստանին։ Մոսկվայում, ինչպես ենթադրում էին վերլուծաբանները, նախատեսվում է Ալիև-Փաշինյան-Պուտին հանդիպում և այսպես կոչված «Զանգեզուրի միջանցքի» հարցի հավանական լուծում։ Այս միջանցքը անմիջականորեն ազդում է Իրանի, Իսրայելի, Թուրքիայի և Ռուսաստանի շահերի վրա։ Այս հարցում Հայաստանն այլևս չի հիշատակվում։

Հնարավոր է, որ վերջերս Բաքու այցելած Իրանի նախագահը կտրականապես մերժել է միջանցք բացելու հնարավորությունը, ինչով խառնել է պլանները։ Կա նաև հավանականություն, որ հայ-իրանական սահմանի պահպանումը Իրան-ԱՄՆ բանակցությունների օրակարգի մաս է կազմում։

Այս ֆոնին, ենթադրվում է, որ Ալիևը նույնպես կարող է չեղարկել մայիսի 9-ին Մոսկվա կատարելիք այցը, ինչպես դա արել են եվրոպացի առաջնորդներ Ֆիցոն և Վուչիչը, նաև Հնդկաստանի վարչապետը։ Առավել ևս, Զելենսկին զգուշացրել է, որ չի երաշխավորում շքերթի համար Մոսկվա ժամանող համաշխարհային առաջնորդների անվտանգությունը։

Այսօր ոչ ոք ոչ մեկին ոչինչ չի երաշխավորում։

Արցախցի Կարոլինան՝ Եվրոպայի չեմպիոն

Արցախցի Կարոլինա Համբարձումյանը Հունաստանի Հերակլիոն քաղաքում ընթացող Ավանդական Ուշուի Եվրոպայի 8-րդ առաջնությունում 48 կգ քաշայինների պայքարում զբաղեցրել է առաջին տեղը՝ դառնալով Եվրոպայի չեմպիոն և նվաճելով ոսկե մեդալ։

Հայաստանի Ավանդական Ուշուի ֆեդերացիայի 29 հոգանոց հավաքական թիմի կազմում առաջնությանը մասնակցում են արցախցի 4 մարզիկներ։ Առաջնությունը մեկնարկել է ապրիլի 30-ին և կավարտվի մայիսի 5-ին։

Կարոլինան Արցախի Ասկերանի շրջանի Ակնաղբյուրի Վարդան Ջիվանշիրյանի անվան միջնակարգ դպրոցի սան էր։ 2020-ի պատերազմից հետո նա ուսումը շարունակել է Ասկերանի Էդմոն Բարսեղյանի անվան միջնակարգ դպրոցում։ Այժմ սովորում է Աբովյան քաղաքի հ․ 4 ավագ դպրոցում։

Արցախցի աղջնակը բարձր պահեց Արցախի ու Հայաստանի պատիվը։ Հուսով ենք՝ հավաքականը կվերադառնա մեծ հաղթանակներով ու մեդալներով։

Կարինե ԲԱԽՇԻՅԱՆ

Զելենսկին մերժեց մայիսի 9-ից Պուտինի եռօրյա հրադադարի առաջարկը

Ուկրաինայի նախագահ Վլադիմիր Զելենսկին հայտարարել է, որ Կիևը պատրաստ է հրադադարի մայիսի 7-ից (կամ ցանկացած այլ օրից), բայց ոչ թե երեք, այլ 30 օրով։ Նա առաջին անգամ բացահայտորեն մերժեց Ռուսաստանի նախագահ Վլադիմիր Պուտինի կողմից երկուշաբթի՝ ապրիլի 28-ին, հայտարարված հրադադարի առաջարկը։

«Սա մեծ թատերական ներկայացում է», – մեկնաբանեց Զելենսկին եռօրյա զինադադարի գաղափարը։

Ուկրաինայի նախագահի խոսքով՝ այդքան կարճ ժամանակահատվածում անհնար է որևէ բանի շուրջ համաձայնության գալ, այդ իսկ պատճառով Կիևը պնդում է 30-օրյա հրադադարի վրա։

Ուկրաինայի նախագահը կարծում է, որ եթե Ռուսաստանը պատրաստ է խոսել իրական հրադադարի մասին, ապա կողմերը պետք է աջակցեն ԱՄՆ-ի նախնական առաջարկին՝ 30-օրյա անվերապահ հրադադարի վերաբերյալ։

«Ոչ ոք չի օգնի, որ մայիսի 9-ին Պուտինը տպավորություն ունենա, թե դուրս է գալիս մեկուսացումից, որպեսզի Կրեմլի հրապարակ եկող բոլոր առաջնորդները իրենց հարմարավետ և անվտանգ զգան», – հավելել է Զելենսկին (մեջբերել է «Ինտերֆաքս-Ուկրաինան»):

Վլադիմիր Զելենսկին նաև ասել է, որ Կիևը չի կարող այլ պետություններին անվտանգության երաշխիքներ տալ, եթե նրանց ներկայացուցիչները Մոսկվա գան մայիսի 9-ին Հաղթանակի 80-ամյակի տոնակատարությանը։

«Մեր դիրքորոշումը շատ պարզ է. մենք չենք կարող պատասխանատվություն կրել Ռուսաստանի Դաշնության տարածքում տեղի ունեցողի համար։ Նրանք [ռուսները] ապահովում են ձեր անվտանգությունը, և մենք որևէ երաշխիք չենք տա, քանի որ չգիտենք, թե ինչ կանի Ռուսաստանը այդ ամսաթվերին», – ասաց Զելենսկին։

Խոզնավարում, հրետակոծության ժամանակ, հիշում են բանակն, այլ ոչ թե Փաշինյանի պատգամավորներին

Հայկական մամուլում շրջանառվում են տեղեկություններ այն մասին, թե ինչպես են իշխող «Քաղաքացիական պայմանագրի» ներկայացուցիչները հաճախակի այցելում Խնածախ և Խոզնավար, որոնք արդեն մեկ ամսից ավելի է, ինչ անդադար կրակում են։ Կան տեղեկություններ, որ նրանք գիշերներն այնտեղ խնջույքներ են անում, խմում և իրենց ամբողջ տեսքով ցույց տալիս, որ ՔՊ-ն մտադիր չէ հանձնել Հայաստանի հարավը։

Փաշինյանի պատգամավորների ներկայությունը Խոզնավարւմ պետք է նաև «ցույց տա», որ ժողովրդին պաշտպանում է ոչ թե բանակը կամ աշխարհազորը, որը կանգնած է դիրքերում և ստացել է խիստ հրաման՝ չպատասխանել նույնիսկ թիրախային կրակոցներին, այլ իշխող կուսակցության դիվանագիտական ​​հանճարը, որին բանակ պետք չէ, քանի որ նրա գլխավոր նպատակը խաղաղության հասնելն է։

«Զինադադարներին», որոնց Հայաստանի իշխանությունները ժամանակավորապես հասնում են տարածքային և ինքնիշխանության զիջումների գնով, բանակը նույնիսկ խանգարում է, և ներկայումս տեղի է ունենում բանակի դանդաղ «ապազինաթափում»։ Դա տեղի է ունենում «քիչ մարդիկ՝ ավելի ճշգրիտ ռազմական տեխնիկա» ճիշտ կարգախոսի ներքո, բայց քանի որ ռազմատեխնիկայի մատակարարումը և դրա լոգիստիկան չեն գովազդվում, բացարձակապես անհասկանալի է, թե ինչպիսի սարքավորումներով են իշխանությունները ցանկանում փոխարինել կենդանի զինուժը։

Միաժամանակ իշխող կուսակցության պատգամավորները ներկայումս առաջ են մղում օրինագծեր, որոնք նախատեսում են զորակոչի տարիքը 27-ից բարձրացնել մինչև 37 տարեկան, իսկ զորակոչի տարիքի անձանց համար քաղաքացիությունից հրաժարվելու վճարները բարձրացնեն մինչև մի քանի միլիոն դրամ։ Այսպիսով, ակնհայտորեն, իշխող կուսակցությունը մտադիր է խուսափել զորակոչիկների թվի կրճատումից մինչև բանակի «փակումը» կամ զինտեխնւկայի ժամանումը։

Նիկոլ Փաշինյանն արդեն հայտարարել է, որ Հայաստանի սահմաններին պետք է տեղակայվեն սահմանապահներ, այլ ոչ թե բանակ։ Հայաստանը դեռևս խաղաղության պայմանագրեր չունի իր երկու ամենաագրեսիվ հարևանների՝ Թուրքիայի և Ադրբեջանի հետ։ Եվ սա ցույց է տալիս, որ բանակը դեռևս մնում է Հայաստանի և նրա բնակչության անվտանգության գլխավոր երաշխավորը։ Սակայն որքան Փաշինյանի կուսակցությունը վարկաբեկում է բանակը՝ զրկելով այն իր հիմնական գործառույթից՝ ագրեսիային դիմադրելուց, այնքան ավելի շատ մարդիկ իմաստ չեն տեսնում հայկական բանակում ծառայելու մեջ։

Քաղաքագետ Տիգրան Գրիգորյանը գրում է. “2020-ից 2024 թվականների ընթացքում արական սեռի մինչև 18 տարեկան 8,721 ՀՀ քաղաքացի հրաժարվել է քաղաքացիությունից։ Արցախում զորակոչային տարիքի երիտասարդների տարեկան քանակը հազարին մոտ էր։ Այսինքն, ստացվում է, որ Հայաստանում ամեն տարի Արցախի զորակոչային պոտենցիալից երկու անգամ շատ մարդ հրաժարվում է քաղաքացիությունից` բանակում չծառայելու համար։ Ու այս իրավիճակում բազմաթիվ մարդիկ թիրախավորում են փախստականներին` պնդելով, որ շատերը պարտադիր զինվորական ծառայությունից խուսափելու համար չեն ուզում նոր անձնագրեր ստանալ։ Անում են այսպիսի պնդումներ` անտեսելով այն հանգամանքը, որ պետությունն է զրկել նրանց քաղաքացիությունից 2023-ի հոկտեմբերին”։

Սա չափազանց կարևոր դիտողություն է, որը վերաբերում է ոչ միայն ապագա զորակոչիկներին, այլև Արցախի բանակի սպաներին, ովքեր 2023 թվականի սեպտեմբերի 20-ից հետո հանկարծակի հայտնվեցին զինվորական ծառայությունից դուրս։ Նրանցից ոմանք Հայաստանում ստիպված էին անցնել երկարատև բյուրոկրատական ​​ընթացակարգերի միջով՝ բանակում վերականգնվելու համար։

Թեև, ինչպես ասում են գիտակ մարդիկ, բանակի ներքին հրամանը բավարար էր, որպեսզի փորձառու արցախցի զինծառայողները շարունակեին ծառայել հայկական զորամասերում։ Սա կապահովեր ինչպես ծառայության շարունակականությունը, այնպես էլ մարտական ​​և դաշտային պայմաններում ծառայած զինվորների անհրաժեշտ թիվը հայկական բանակում։

ՀՀ կառավարության կողմից Արցախի բնակիչներին ՀՀ քաղաքացիությունից զրկելու որոշումը խոչընդոտ է դարձել ոչ միայն արցախցի զինծառայողների հայկական բանակում սահուն ընդգրկման, այլև արցախցիներին՝  կանոնավոր բանակում օրինական զորակոչի համար։ Թեև կառավարությունը կարող էր մեկ ակտով ճանաչել 070 կոդով արցախցիների անձնագրերը՝ չհամաձայնվողներին հնարավորություն տալով հրաժարվել Հայաստանի քաղաքացիությունից և քաղաքացիության պարտականություններից։

Կառավարության կողմից նման քայլից հրաժարվելը կարող է դիտվել որպես բանակը թուլացնելու քաղաքական մտադրություն։ Միևնույն ժամանակ, մարգինալացնել Արցախի ժողովրդին և մեղադրել նրանց Հայաստանի սահմանները պաշտպանելու ցանկության բացակայության մեջ։

Մայիսյան տոների ընթացքում Մոսկվան կվերածվի Մայդանի, որտեղ կլուծվեն «ծայրամասերի» հարցերը

Այս տարվա մայիսի 9-ին լրանում է 2020 թվականի նոյեմբերի 9-ի հայտարարության ստորագրողների համար Արցախում ռուսական խաղաղապահ ուժերի մանդատը երկարաձգելու վերաբերյալ որոշում կայացնելու ժամկետը։ Փաստաթղթի պայմանների համաձայն՝ նրանք պետք է դա անեն խաղաղապահների՝ Լեռնային Ղարաբաղում գտնվելու ժամկետի ավարտից վեց ամիս առաջ։

Այդ մասին հիշեցրել է քաղաքագետ Դավիթ Կարաբեկյանը Step1.am-ի հետ զրույցում։

Նա նաև հիշեցրեց, որ Փաշինյանի Պրահայի հայտարարությունից հետո Պուտինը հայտարարեց, որ այժմ բոլոր հարցերը կլուծվեն Բաքվի հետ երկկողմ ձևաչափով, մասնավորապես, ինչ վերաբերում է Լեռնային Ղարաբաղում ռուս խաղաղապահների ներկայության հարցին։ Բայց հարցն այն է, թե ինչո՞ւ նրանք մնացին այնտեղ, եթե Ղարաբաղում այլևս հայեր չկային։

«Ամենայն հավանականությամբ, մայիսյան տոներին Մոսկվայում Հայաստանը վերջնականապես կհրաժարվի Արցախից, և ղարաբաղցիներին կառաջարկվի ինչ-որ ոչ շոշափելի տարբերակ։ Մայիսի 9-ին նաև կորոշվեն այլ հարցեր, օրինակ՝ Զանգեզուրի նախագիծը, ռուս սահմանապահների դուրսբերումը Հայաստանից», – ասաց Դավիթ Կարաբեկյանը։

Նա կարծում է, որ մայիսյան տոների ժամանակ Մոսկվան կդառնա հսկայական Մայդան։

«Ես չեմ բացառում, որ Մոսկվայում կքննարկվեն հարցեր, որոնք կորոշեն Աբխազիայի և Հարավային Օսիայի ճակատագիրը, հնարավոր է՝ ռազմական էսկալացիայով», – նշեց քաղաքագետը։

Ալվարդ Գրիգորյան

Ռուսական և թուրքական թևերի բախումը Հայաստանում

Վերջին ամիսներին տեսնում ենք, որ ՀՀ ներքաղաքական դաշտում առկա է Հայաստանի երկու թշնամական պետությունների թևերի բախում։

Գլխավորն է թուրքական թևը, որի գլխավոր ներկայացուցիչն են Նիկոլ Փաշինյանը և իր ՔՊ կուսակցությունը, որոնք լծված են Հայաստանը Թուրանի նախագծի շրջանակներ ներքաշելու գործընթացին, ինչպես նաև Փաշինյանի արբանյակ ուժերը, որոնցից վերջին շրջանում շատ ավելի ակտիվ դեր է ստանձնել Արամ Զ. Սարգսյանը և իր այսպես կոչված «արևմտամետ» «Հանրապետություն» կուսակցությունը։ Վերջին օրերին այդ կուսակցության անդամները բռնություն գործադրեցին ընդդիմադիր ակտիվիստի հանդեպ և լեգիտիմացրեցին այն՝ ևս մեկ անգամ ապացուցելով, թե որքան հեռու են նրանք եվրոպական արժեքներից և որքան հոգեհարազատ է նրանց ռուս-թուրքական բռնապետական վարքագիծը։

Այս թևը, թեև իր բնույթով թուրքական է, թաքնված է կեղծ «արևմտամետների» ծածկոցով, իսկ աշխարհաքաղաքական ասպարեզում նրանք ռուս-թուրքական բևեռի ներկայացուցիչ են։ Մայիսի 9-ին Մոսկվայում սպասվող բեմադրությանը Փաշինյանի մասնակցությունն այդ բանի ապացույցն է։

Մյուս թևը ռուսականն է։ Ռուս-թուրքական ներհայաստանյան հակամարտության մի դրվագի մենք վերջերս ականատես եղանք Գյումրիում, որտեղ ռուսական թևը հաղթեց իշխող ռեժիմի թուրքական թևին։ Այդ բանից անմիջապես հետո Գյումրիի «նորընտիր» քաղաքապետը հայտարարեց, որ կողմ է Հայաստանի ինքնիշխանության զիջմանը՝ հանուն Միութենական պետությանը միանալու։

Ռուսական թևի ամենաակտիվ ներկայացուցիչներից համարվող ՀՀ երկրորդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանը վերջերս ակտիվացել է և իր վերջին ասուլիսում եռանդով փորձում էր լվանալ Ռուսաստանի դեմքը։ Հատկանշական է, որ նրան Մոսկվան ակտիվացնում է այն ժամանակ, երբ օկուպացիոն ռեժիմի ղեկավար Փաշինյանին անհրաժեշտ է պարտադրել որևէ հակահայկական որոշում։ Հիշեցնեմ, որ Փաշինյանը շուտով մեկնելու է Մոսկվա, որտեղ լինելու է նաև Ալիևը։

Ռուսական և թուրքական թևերի բախումը Հայաստանում կշարունակվի, քանի դեռ Ռուսաստանը Ուկրաինայում չի պարտվել և քանի դեռ Արևմուտքի համար Հայաստանի ազգային սուբյեկտացումը չի հասել առաջնահերթության մակարդակին, ինչը իր հերթին կախված է ԱՄՆ-Իրան բանակցությունների հաջող ավարտի տեսլականից։

Այդ ժամանակ Հայաստանում ազգային ուժերի համար, որպես երրորդ բևեռ, շնչելու և իշխանության գալու հնարավորություն կբացվի։

Բայց ամենակարևորը հայ ժողովրդի գիտակցությունն է։ Մենք պետք է հասկանանք, որ եթե հայ ժողովուրդը չդառնա սուբյեկտ, Հայաստանը կմնա որպես օբյեկտ աշխարհում։ Երբ հայ ժողովուրդը սուբյեկտանա և ինքնուրույն տնօրինի իր ճակատագիրը, աշխարհաքաղաքական անցուդարձը շատ ավելի քիչ ազդեցություն կունենա Հայաստանի ներքին ընթացքի վրա։

Սամվել Ասլիկյան. Ազգային-Ժողովրդավարական Բևեռի անդամ